Ανίερες Συμμαχίες

Η κρίση στην Κύπρο πρόσφερε τη χρυσή ευκαιρία και αυτοί την άρπαξαν: ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος βρήκαν μια θεσπέσια αφορμή για να επισημοποιήσουν την προσέγγιση των κομμάτων τους, μετά το τεράστιο κύμα από περήφανα κωλοδάχτυλα που υψώθηκαν, υπερκομματικά, από όλους τους ριζοσπάστες και ανεξάρτητους Έλληνες, εναντίον του Eurogroup, της Μέρκελ, του Σαμαρά, της Νέας Τάξης Πραγμάτων και των Νεφελίμ.

Συγκεκριμένα, οι αρχηγοί του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων συμφώνησαν “να συγκροτήσουν κοινό πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο κατά της κυβέρνησης”. Παραδέχθηκαν βέβαια ότι υπάρχουν “μεγάλες διαφορές, ιδεολογικού κυρίως περιεχομένου” αλλά, όπως είπε ο κ. Τσίπρας, “αυτό που είναι αναγκαίο είναι να υπάρξει μια πλατιά παλλαϊκή συσπείρωση, ένα πλατύ μέτωπο πέρα και έξω από πολιτικά κόμματα, ένα μέτωπο συμπαράστασης στον κυπριακό λαό”.

Η συμφωνία αφορά καταρχήν την Κύπρο, αλλά υπάρχουν πολλά θέματα στα οποία μπορεί να επεκταθεί η συνεργασία. Για παράδειγμα, η αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να συνδράμει στον αγώνα των ΑΝ.ΕΛ. να μείνουν ελληνικοί οι… υδατάνθρακες του Αιγαίου:

Επίσης, ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να ενώσει τη φωνή του με αυτή του Πάνου Καμμένου εναντίον αντιπαθητικών Σκανδιναβών, όπως ο υπουργός Οικονομικών της Σουηδίας, που τόλμησε να ασκήσει κριτική στο χρεοκοπημένο μοντέλο “ανάπτυξης” της Κύπρου:

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εκμεταλλευτεί και το λεπτομερέστατο πρόγραμμα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων για την παιδεία. Αυτό βέβαια δεν υπήρχε πέντε ημέρες πριν τις εκλογές:

Φυσικά, σημασία δεν έχουν τα πτυχία και οι περγαμηνές, όπως μας διαβεβαίωναν προεκλογικά στελέχη του κόμματος του κ. Καμμένου. Σημασία έχει να είσαι σωστή Ελληνίδα μάνα.

Θα μπορούσαμε να θυμηθούμε πολλά ακόμη “διαμάντια” του προέδρου των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και των συνεργατών του, που μας έχουν προσφέρει απλόχερα στιγμές γέλιου. Όμως αν η συνεργασία προχωρήσει, η κατάσταση θα είναι για κλάματα.

Όσο ο Πάνος Καμμένος απευθυνόταν σε ένα 7% ψηφοφόρων που πιστεύουν σε ψεκασμούς, εμφυτεύσεις μικροτσίπ, λέσχες Μπίλντενμπεργκ και πάσης φύσεως συνωμοσίες, μπορούσαμε να νιώθουμε μία σχετική ασφάλεια. Αλλά τώρα γίνεται θεσμικός συνομιλητής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και αυτό δεν έχει καθόλου πλάκα. Γιατί -και συγχωρήστε με αν προτρέχω- μετά τη συνεργασία στην αντιπολίτευση, το επόμενο βήμα είναι η κυβερνητική σύμπραξη.

Μήπως όμως είναι λογική και αναμενόμενη εξέλιξη αυτή η συμμαχία; Ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει τα δημοσκοπικά ποσοστά του καθηλωμένα στο 25-27%, χωρίς να έχει αποκτήσει σαφές προβάδισμα έναντι της Νέας Δημοκρατίας, εννέα μήνες μετά τις εκλογές. Τα σχέδια περί “αριστερής διακυβέρνησης” έχουν πάει περίπατο: στην Κουμουνδούρου δεν θέλουν ούτε να σκέφτονται το ενδεχόμενο επαναπροσέγγισης με τη “μνημονιακή” ΔΗΜ.ΑΡ., ενώ στο ΚΚΕ πρέπει να έρθουν τα πάνω-κάτω για να υπάρξει οποιοσδήποτε διάλογος.

Ποιοι μένουν από δυνητικούς συμμάχους; Αποκλείοντας βεβαίως τον σκληρό “μνημονιακό” πυρήνα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και τη φασιστική Χρυσή Αυγή, μόνο οι “Καμμένοι”. Τώρα που η συνεργασία γίνεται πραγματικότητα, ίσως εξηγείται ευκολότερα το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στη “λαϊκή δεξιά”, με το εγκώμιο που έπλεξε πρόσφατα ο κ. Τσίπρας στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και το ευρύτερο φλερτ με τους “καραμανλικούς”.

Μακάρι να έχουν δίκιο όσοι -ντροπιασμένοι- φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν λόγο για συγκυριακή συνεργασία. Ωστόσο, υπάρχουν πλέον αρκετές ενδείξεις για το ότι η προσέγγιση του ακροατηρίου της “αντιμνημονιακής” δεξιάς είναι στρατηγική επιλογή. Υπάρχουν άραγε όρια στο σχέδιο για διεύρυνση του εκλογικού ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ; Ή μήπως στο δρόμο για την κατάληψη της εξουσίας επιτρέπονται κι οι πιο ανίερες συμμαχίες;