Αγαπητέ επιβάτη,
Σε παρακολουθώ καιρό. Ναι, είχες δίκιο όταν ένιωθες δύο μάτια να σε ακολουθούν όπου κι αν πας. Δεν ήταν οι δεκάδες κάμερες σε κάθε σταθμό. Ήμουν εγώ. Προσπαθώ να μαζέψω λίγη από τη σοφία σου. Έχεις συνηθίσει να κινείσαι σε ένα τόσο αντίξοο περιβάλλον. Κανείς δεν είπε ότι το μετρό είναι αγγελικά πλασμένο. Ήταν δύσκολο να σε ακολουθήσω. Κινείσαι σαν τη γάτα στην αυλή, σαν το χέλι στα βράχια. Ξεγλιστράς και κρύβεσαι στο αστικό σου περιβάλλον. Σε παρατήρησα πολύ μέχρι να καταλάβω τα αντικείμενα και τις καταστάσεις του περιβάλλοντός σου. Τώρα ήρθε η ώρα να τα μοιραστώ…
Ω, δεν έχεις ιδέα πόσα έχω να σου πω, πόσα να μοιραστώ μαζί σου. Αλλά μήπως σε νοιάζει; Είσαι στον «αυτόματο» και ψάχνεις τη σκάλα για να αλλάξεις αποβάθρα. Για δες τύχη όμως. Το ασανσέρ είναι πιο κοντά. Λες να το πάρεις κι εγώ σκέφτομαι πως για ανάπηρος και ηλικιωμένος, μια χαρά στέκεσαι. Κανείς θα έλεγε ότι είσαι 20. Όταν ακούς πως «οι ανελκυστήρες λειτουργούν για τα άτομα χρήζοντα βοηθείας», βάζεις και τον εαυτό σου σε αυτά. «Γιατί όχι κι εγώ;». Και θα πω κι εγώ: Γιατί όχι κι εσύ; Με τέτοια μυαλά, δεν χρήζεις βοηθείας;
Έπειτα, βρίσκεσαι στην αποβάθρα. Κόσμος πολύς. Πώς είναι το Σύνταγμα το πρωί, γύρω στις 9; Έτσι. Βγαίνεις βιαστικά από τον ανελκυστήρα και πας να δεις σε πόση ώρα έρχεται το τραίνο. Τρία λεπτά; «Άνεση» σκέφτεσαι. «Θα πάω σιγά σιγά προς το πρώτο βαγόνι, να πέσω στη σωστή έξοδο». Ξαφνικά, ο κόσμος γύρω σου αλλάζει, παίρνει έντονα χρώματα, λες και λουλούδια άνθισαν στα μάρμαρα του μετρό. Θα έλεγες πως από μακριά ακούγονται και μερικά πουλάκια να κελαηδούν. Ο μικρός διάδρομος που έχει μείνει στην αποβάθρα ανάμεσα σε τοίχο και επιβάτες μοιάζει σαν μονοπατάκι στην εξοχή. Τρία λεπτά περιπάτου και χαλάρωσης. ΞΥΠΝΑ! Κάποιος προσπαθεί να περπατήσει κι εσύ πας ακριβώς στην μέση. Δεν θέλω να σου χαλάσω τη Νιρβάνα, αλλά έχει κι άλλον κόσμο εκεί. Αν σου ζητήσω συγγνώμη να περάσω και σε ξυπνήσω, μπορεί και να παρεξηγηθείς. «Τι άνθρωποι!» σκέφτεσαι. «Όλο τρέχουν». Ξέρεις μου αρέσει αυτό που κάνεις. Καλό είναι να κάνεις ένα διάλειμμα από τους ρυθμούς της πόλης. Καλό θα ήταν όλοι να το κάνουν. Όχι στις 9 το πρωί όμως και όχι με το ζόρι.
Το τραίνο φτάνει. Είσαι άτυχος όμως. Η πόρτα του συρμού σταματάει λίγο παραπέρα. Ξαφνικά το ένστικτό σου σε καλεί να τρέξεις. Στα μάτια σου δεν είναι πόρτα. Είναι κορδέλα τερματισμού. Όποιος τη φτάσει πρώτος, είναι ο καλύτερος. «Και τι κέρδισες;» σε ρωτούν με συγκατάβαση πολλές φορές. Δεν έχεις ανάγκη να κερδίσεις κάτι εσύ. Το κέρδος είναι ασήμαντο. Εσύ το κάνεις για τη δόξα.
Ποιός είναι αυτός που θα σε αμφισβητήσει; Δεν είναι κάποιος ιδιαίτερος. Είναι αυτός που προσπαθεί να σε περάσει, να μπει πριν από εσένα, να σου φάει τη θέση, να σου κλέψει το πορτοφόλι (αν είναι σκατόφατσα), να σου πιάσει τον πωπό (αν είναι σκατόφατσα και το μάτι γυαλίζει), να αφήσει έγκυο τη κόρη σου, αν είναι κάτω από 20, να σου φάει τη γυναίκα αν είναι πάνω από 20 (γιατί την έχεις δει πως κοιτάει τα πιπίνια), να σε καθυστερήσει αν είναι πάνω από 60, να σου πουλήσει ασφάλεια, αν φοράει γραβάτα, να ρίξει την κυβέρνηση αν έχει μαλλί ή κατακτήσει τον κόσμο, αν φοράει γυαλάκια, πουκαμισάκι κι έχει στυλό στη τσέπη του. Εντάξει, τη γυναίκα σου τη δίνεις, το πορτοφόλι σου ίσως, την «τιμή» σου με λίγη δυσκολία, αλλά ένα πράγμα δεν μπορείς να δώσεις. Τη θέση σου. «Στην πάντα μάγκεςςς» (με προφορά γνωστού αθλητικογράφου με δημιουργική οδοντοστοιχία).
Μπαίνεις μέσα πρώτος. Πρώτος. Τόσο πρώτος, που μπήκες πριν ανοίξει η πόρτα σχεδόν. Ας μην βγήκαν οι άλλοι, εσύ τα κατάφερες. Είναι θαυμάσιο αίσθημα να μπαίνεις πρώτος και να βρίσκεις τον μεσαίο στύλο ελεύθερο να ξαπλώσεις. Γιατί να κρατιέσαι από κάπου αν μπορείς να ξαπλώσεις στον στύλο; Απορείς με τους άλλους που δεν το σκέφτονται και τους νιώθεις να σκουντάνε την πλάτη σου για να πιαστούν. Σίγουρα όλοι θέλουν να αγγίξουν λίγη από την τελειότητά σου. Οπότε, ως κατανοητικός άνθρωπος κάνεις τα στραβά μάτια και τους αφήνεις.
Όταν η φασαρία από την κίνηση του συρμού πάψει να σκεπάζει τη φλυαρία των άλλων –συμβαίνει και αυτό, δυστυχώς- έχει ακούσει να μιλούν για θρύλους των υπογείων στοών. Κάπου βαθιά τους ζουν κάποια αποτρόπαια πλάσματα με μορφή ανθρώπου. Μερικές φορές αφήνουν το σκοτάδι για να βγουν στο φως των σταθμών και να σπείρουν τον τρόμο. Ξέρουν να κρύβονται και πηγαίνουν σε ομάδες. Συνήθως εμφανίζονται εκεί που δεν το περιμένεις. Ο θρύλος θέλει να πρέπει να γίνει κάποια ανθρώπινη θυσία για να εξευμενιστούν και να γυρίσουν στο σκότος. Ο μόνος τρόπος να γλιτώσεις είναι να έχεις εισιτήριο πάνω σου. Κι έτσι ζεις για να δεις άλλη μια επιδρομή τους να τελειώνει. Ζεις για να γλιτώσεις από τους ΕΛΕΓΚΤΕΣ ( με ηχώ, σε ντιμινουέντο… « ελεγκτές, ελεγκτές, ελεγκτές …» ).
Ψάχνεις τις τσέπες σου για εισιτήριο και ευτυχώς βρίσκεις. Συνήθως δεν παίρνεις γιατί σπάνια τους συναντάς και τσάμπα ξοδεύεσαι. Σήμερα όμως είχες έμπνευση. Λες και βλέπεις τη Ρούλα Κορομηλά μπροστά σου. «Μπράβο, είσαι η καλύτερη!» ( 90΄s pop culture…περήφανος να τη θυμάμαι). Αυτό το εισιτήριο περιέχει τόση καταξίωση, που λες να μην το αλλάξεις, μέχρι να λιώσει. Θα το δείχνεις σε όλους τους επόμενους ελεγκτές και θα λες: «Δαίμονα, σε κέρδισα και αυτό συμβολίζει τη μέρα που ξεσκέπασα τα ύπουλα σχέδιά σου».
Ξεπέρασες όλες τις παγίδες του υπογείου κόσμου. Γλιτώνεις για να βγεις στο φως του ήλιου και αυτό σε ηρεμεί. Λες και αλλάζει η φύση σου. Λες και επιστρέφει ο άνθρωπος μέσα σου. Λες και… ωχ, πόρτα λεωφορείου! Στην άκρηηηηηηη!
Οδηγέ, τα χάπια μου,
Αλέξανδρος
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.