(Εμπνευσμένο από το ποίημα της Κ. Γώγου “Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ”)
Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω καλλιτέχνης
-άραγε μ’ ακούς εκεί πάνω Κατερίνα;-
Φοβάμαι μην τακιμιάσω με τους “διακεκριμένους”
μη γίνω άλλος ένας επονομαζόμενος Τάδε
με στόμα κλειστό
απ’ αυτούς που βραβεύονται
και γίνονται Κάποιοι
στα μάτια αυτών που πολεμάνε
εκ των έσω την τέχνη(μας)
Φοβάμαι μη γίνω δέσμιος των αλυσίδων τους
και προδώσω την ελευθερία
που βασανίζει χρόνια τα μέσα μου.
Διαφημίσεις, διαφημίσεις,
απειλές, προπαγάνδες,
τράπεζες, μίσος, φόβος,
τροφές μασημένες
και πρόσωπα “χαρούμενα”
πεινασμένοι με λεφτά στα χέρια
να τρέχουν τα σάλια
να σκουπίζονται κατάχαμα
να ζητιανεύουν πάντα κι άλλα
κι άλλα κι άλλα
γλείφοντας εκεί που φτύνουν
(-σας φτύνω-
Γελάω. Και τι κατάφερα;)
Έρπουσα κατάντια με βιτρίνα
εικόνα και ήχο
κι έπειτα κρίση
και ξεφτίλα
και οργή
Κι εμείς;
Οι προδότες στην πράξη
μα στην ψυχή, λέει, ποτέ
ισοπεδώνονται παρέα με τους “σπουδαίους”
με ψώνια και ψευτοκουλτουριάρηδες
με το “εγώ είμαι ο Δείνα που έκανε αυτό!”
κι όλοι σούζα
Κι εμείς;
Πονάει, μ’ ακούς άραγε;
Για ποιον αγωνιζόσουν;
Για τι ν’ αγωνιστώ στο σήμερα
που γέννησε το χτες σου;
Τότε ένα άλλο πρόσωπο
κλωνοποιούσε το δικό μας παρόν
άλλες φάτσες ίδια σκατά
ίδια μπόχα
λίστες με ονόματα άξιων συνεχιστών
λίστες με ονόματα επιτυχόντων
Κι είναι να γελάς
με την κρίση των παλιών καλών
πλην ανέντιμων
υπηρετών της τέχνης
-τους ξέρεις εσύ καλύτερα, δεν ειν’ έτσι;-
Είναι η μη συνάδελφοί σου
είχατε κοινό επάγγελμα κι άλλους στόχους.
Υπάρχει ένα καλάμι στη γωνία για όλους
κι αν γυρίσεις την πλάτη σε αυτό
υπάρχει κι η ανάγκη
για να σε κάνει ρουφιάνο
των ιδανικών και των πιστεύω σου
“γιατί αλλιώς παιδί μου θα πεινάσεις
κι από αγάπη στο λέω.
Ο κόσμος παιδί μου δεν αξίζει τον κόπο
για να χαραμιστείς”
Αυτή φοβάμαι
αυτήν την άτιμη.
Ανάγκη κι εξαναγκασμός.
Τη φύτεψαν στην αυλή μου πριν ακόμη γεννηθώ
κι όσο μεγαλώνω εγώ μεγαλώνει
κι η ανάγκη
και τα πλαστά πρέπει
και τα πλαστά χρειάζομαι
κι οι εκβιασμοί
άλλοι συναισθηματικοί
άλλοι ζήτημα επιβίωσης
κι εγώ παρασιτώ ακόμη
και πονάω.
Και “κάνε λίγο τον μαλάκα όπως όλοι”
Που δεν μπορώ. Που δεν μπορώ πονάω.
Άραγε μ’ ακούς εκεί πάνω Κατερίνα;
Για ποιον πονούσες εσύ;
για ποιον κόσμο έφυγες
και σε τι κόσμο πίστευες μέχρι το μαύρο
να συναντήσει την κατακόκκινη καρδιά σου;
Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω ένας ακόμη
να σέβονται οι πολλοί.
Μα μηδένα προ του τέλους καταδίκαζε.
Δεν μπορώ ούτε ‘γω γαμώτο
να τελειώσω όμως αυτό το γραφτό
μπορεί…ε;…μίαν άλλη μέρα…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.