Αστυνομική βία και ελληνική κοινωνία: Ο ρόλος της αριστεράς

Παρακολουθώντας τα τελευταία γεγονότα, βλέπει κάποιος, από την μια πλευρά να επιστρέφει ένας αχαλίνωτος συντηρητισμός και από την άλλη  μια ασθμαίνουσα αριστερά να προσπαθεί να εξηγήσει τα αυτονόητα (;).

Ο χαμός του Ιάσωνα, οι βασανισμοί του Άρη και της Έφης και πολλών άλλων), το μεταλλικό γκλοπ σε κεφάλι πολίτη μέρα μεσημέρι σε πλατεία, το σταμάτημα της απεργίας πείνας του Κουφοντινα χωρίς δικαίωση αιτημάτων, η ψήφιση κατά της άμβλωσης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από Έλληνες βουλευτές..

Όλα αυτά μέσα σε ελάχιστα 24ωρα και εγώ κάπου στην μέση παραζαλισμενη. Είναι τέτοια η ταχύτητα των ειδήσεων, η υπερ-πληροφορηση, η υπερ-αναλυση και ο υπερ-σχολιασμος από όλες τις πλευρές που δεν προλαβαίνεις πια να βάλεις στην σειρά τις σκέψεις σου και να εκφράσεις την προσωπική σου θέση απέναντι στα γεγονότα χωρίς να θεωρηθεί passé.

Οι ρίζες  αυτών των θεμάτων βρίσκονται στο παρελθόν μας. Ο σεξισμός, ο συντηρητισμός, η αστυνομική βία, η κατάχρηση εξουσίας, η συγκάλυψη δεν είναι κάτι καινούργιο για τις ανθρώπινες κοινωνίες πολλώ μάλλον για την ελληνική.

Τα φαινόμενα αυτά απασχολούν ολόκληρο τον κόσμο και η μόνη διαφορά που υπάρχει για τις «δυτικές» και «πολιτισμενες» κοινωνίες  μας είναι πως έχουμε το δικαίωμα να τις συζητάμε δημόσια. Προς το παρόν δηλαδή..

Υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρξει στο μέλλον εκτεταμένη λογοκρισία τόσο στα επίσημα ΜΜΕ όσο και στα κοινωνικά δίκτυα.

Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης ο καπιταλιστικός κόσμος μην έχοντας να φοβηθεί κανένα άλλο οικονομικο-κοινωνικό σύστημα, βγάζει από το ντουλάπι όλες τις συντηρητικές του ιδέες. Μπορεί να τις ντύνει με νέα ρούχα και να βάζει άλλα ονόματα ωστόσο το κορμί τους είναι σάπιο.

Ας μιλήσουμε με το τροχαίο έξω από την Βουλή. Όσο και αν σας φαίνεται απίθανο η ρίζα του προβλήματος μας έρχεται από το 1830.Ιδρύσαμε ένα κράτος και μάθαμε την νόρμα “ο ένας να καλύπτει τον άλλον γιατί όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι”. Μάθαμε να είμαστε ευθυνοφοβοι. Κράτος και κυβερνητική εξουσία είναι ταυτόσημα στην Ελλάδα. Οι κυβερνώντες δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη για τις αποφάσεις τους. Ο κρατικός μηχανισμός δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη. Ο πολίτης βλέποντας μια τέτοια συμπεριφορά ρεμούλας πράττει το ίδιο. Εξουσία – κράτος και κοινωνία αλληλοδρούν και έχουν το ίδιο σκοτεινό πρόσωπο.

Ο αστυνομικός που άφησε το παιδί στην άσφαλτο και φυγαδεύτηκε στην Βουλή έδρασε σαν κοινό τσογλανι που εγκαταλείπει άνθρωπο στο τόπο του ατυχήματος. Το κοινό τσογλανι αύριο θα εγκαταλείψει πιο εύκολα κάποιο θύμα. Μάλιστα, θα αισθανθεί θιγμένος αν οι αρχές τον τιμωρήσουν, γιατί θα πει «γιατι εγώ και όχι και ο άλλος».

Η ανευθυνο-υπευθυνοτητα της ελληνικής κοινωνίας είναι απαράμιλλη. Πουθενά αλλού δεν στέκει το επιχείρημα «αφου δεν τιμωρήθηκε αυτός,να μην τιμωρηθώ και εγώ» αλλά και πουθενά αλλού στον κόσμο, πλην των δικτατορικών καθεστώτων, δεν συγκαλύπτεται έγκλημα μπροστά σε δημόσιο κτίριο και δη σύμβολο του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Το αν ο Ιάσωνας έκανε λάθος ή όχι δεν ελαττώνει στο ελάχιστο, πως οι αστυνομικοί και οι τροχονόμοι έδρασαν σαν σπείρα και όχι σαν ένστολοι που έχουν εκπαιδευτεί να διατηρούν την τάξη και την ειρήνη στο κοινωνικό σύνολο.

Βλέποντας αυτή την αναίσχυντη προσπάθεια συγκάλυψης αναρωτιέμαι πότε σαν πολίτης είδα περισσότερη βία; Όταν βλέπω απροκάλυπτα να χτυπούν ανθρώπους ή όταν νιώθω πως έχουν όλα τα μέσα, ακόμα και καλά να βγεις από τα χέρια σου, να σε τσακίσουν με άλλους τρόπους;

Η αστυνομική βία υπάρχει σε κάθε κράτος.

Η ελληνική αστυνομία ποτέ δεν ήταν μια αστυνομία με ανθρωπιστικές ευαισθησίες. Αυτό το διαπίστωνε κανείς ακόμα και όταν έβγαζε ταυτότητα ή πήγαινε να δηλώσει μια κλοπή ή ένα ενδοοικογενειακό περιστατικό βίας. Οι Έλληνες αστυνομικοί διεκπεραιώνουν αυτές τις καταστάσεις όπως -όπως. Οι Έλληνες αστυνομικοί όταν είναι να δείρουν και να υποτιμήσουν γίνονται βιρτουόζοι.

Η ιστορία της ελληνικής αστυνομίας είναι μια ιστορία γεμάτη αλόγιστη χρήση βίας. Ελάχιστοι αστυνομικοί βρίσκονταν αντιμέτωποι με τις πράξεις τους. Η απεριόριστη ασυλία τους έχει κερδηθεί από την εποχή που βασάνιζαν αριστερούς και κομμουνιστές με τις ευλογίες του κράτους και της εκκλησίας.

Δεν χρειάζεται να απαρρυθμισω τα αμέτρητα μεμονωμένα περιστατικά βίας.. Ρητορικά μόνο θα ρωτήσω…

Τι περιμέναμε πως θα έπρατταν τέτοια σώματα σε καιρό καταστολής ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως έγινε σε καιρό πανδημίας;

Ο βασανισμός της Έφης και του Άρη είναι μια σταγόνα σε όσα έχουν συμβεί και δεν έχουν μαθευτεί. Ο ξυλοδαρμός αναρχικών, μεταναστών, προσφύγων, ιερόδουλων και ναρκομανών είναι το Λούνα Παρκ κάθε μικρόνοου με στολή.

Το κράτος είναι ενήμερο. Η κάθε κυβέρνηση είναι ενήμερη. Οι πολίτες είναι ενήμεροι. Και τι κάνουμε;

Δεν είναι κρυφό πως ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας γουστάρει να βλέπει την κρατική βία.  Η ελληνική κοινωνία ήταν και είναι φασιζουσα σε μεγαλύτερο βαθμό από τις 500.000 ψήφους της Χ.Α. Πολλοί, ίσως, να ξενίσουν με την λέξη “φασίζουσα”. Έχουμε συνηθίσει να αυτό-παινευόμαστε σαν κοινωνία και να αλλοιώνουμε τις λέξεις που μας ορίζουν σαν λαό.

Λέγαμε χρόνια, την πιο ήπια λέξη “ξενοφοβία” αντί να μιλήσουμε για τον ρατσισμό μας. Μιλούσαμε για οικογενειακές αξίες αντί να μιλήσουμε για τον συντηρητισμό της ελληνικής οικογένειας. Περηφανευόμασταν για το ανδριλίκι των Ελλήνων αντί να μιλήσουμε για το σεξισμό του μέσου Έλληνα.

Είμαστε μια κοινωνία της Ανατολής, πατριαρχική, κλειστή παρά την υποτιθέμενη εξωστρέφεια μας, κυρίως λόγω τουριστικής προβολής, με ανοιχτές πληγές  του διαχωρισμού αριστερά/δεξια  και με συμπάθεια προς τις πατερναλιστικές πολιτικές.

Αν δεν δούμε αυτή την πικρή αλήθεια, κατάματα, δεν θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την κοινωνία μας.

Αυτό που συνέβη με την υπόθεση Κουφοντινα είναι κάτι το οποίο πρέπει να μας προϊδεάζει για τα χειρότερα.

Είναι σίγουρο πως θα έχουμε κάποια στιγμή στις ελληνικές φυλακές θάνατο από απεργία πείνας.

Τα μέτρα που έλαβαν όσο καιρό ήμασταν μέσα πρόκειται να διαμορφώσουν έναν τοπίο κοινωνικής σύγκρουσης. Η μελλοντική οικονομική παγκόσμια κρίση που μας έρχεται θα προστεθεί σε μια επιβαρυμένη ελληνική οικονομία . Οι μισθοί θα κοπούν, οι συντάξεις θα κοπούν, οι πλειστηριασμοί θα αφήσουν χιλιάδες εκατοντάδες στο δρόμο, οι συνθήκες εργασίας θα εξαθλιωθούν.

Μόνο με αγώνα και αντίσταση μπορούν να ανατραπούν και για αυτό έχωσαν αστυνομικούς στο πιο υγιές κομμάτι της κοινωνίας μας, της σπουδάζουσας νεολαιας εντός των δημοσίων πανεπιστημίων.

Είναι σίγουρο πως η νέα γενιά θα υποστεί διώξεις, ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις και ψευδείς κατηγορίες.

Τι θα συμβεί στον επόμενο απεργό πείνας;  Φοβάμαι πως ο επόμενος απεργός θα καταλήξει.

Η συγκεκριμένη κυβέρνηση έδειξε πως δεν φοβάται να έχει νεκρό και μάλιστα νεκρό επειδή η ιδια παραβίασε νόμο τον οποίο είχε ψηφίσει.

Η απεργία πείνας ως αγώνας είναι δύσκολος και επίπονος. Κάθε μέρα μετράς το μπόι σου με τον θάνατο για αυτό είναι ανθρώπινο κάποιος να μην αντέξει και να τον σταματήσει.

Κανείς δεν έχει δικαίωμα κριτικής σε έναν απεργό γιατί σταμάτησε.

Είναι σίγουρο όμως πως ο επόμενος απεργός έχει μεγάλο ανήφορο και νομίζω πως το καταλαβαίνουμε όλοι μας.

Θα ρωτήσει κάποιος :

• Πως είσαι τόσο σίγουρη πως όλα αυτά τα ζοφερά θα γίνουν; Γιατί δεν πιστεύεις πως θα έρθει η ανάπτυξη.

Το δίχως άλλο μια ανάπτυξη στους αριθμούς και πως “η οικονομία πάει καλά” μπορεί να συμβεί. Εικονικά. Στην πραγματικότητα, “λεφτά θα υπάρχουν” αλλά δεν θα είναι στις τσέπες των πολλών. Θα είναι των λίγων.

Το “εμείς κάπως θα την βολέψουμε”, άλλο ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας σίγουρα θα μεταφραστεί σε “νέα προσαρμογή” στα δεδομένα. Επιβιώσαμε με τα 500 ευρώ, πιθανόν να επιβιώσουμε και με τα 300 ευρώ.. Η διαφορά είναι πως η φυματίωση, η αβιταμίνωση και άλλοι νόσοι που η “πλούσια ζωή μας” είχε εξαλείψει εξίσου προσαρμόζονται.

Σίγουρα μπορείς να προσαρμοστείς σε 10 ή 12ωρη δουλειά, να μην ξαναπάς πότε οικογενειακές διακοπές, να κόψεις από το παιδί σου μια δραστηριότητα ακόμα, να λαμβάνεις γεννόσημα φθηνά φάρμακα, να παίρνεις τα ληγμένα προϊόντα  ή να στέκεσαι στην ουρά για συσσίτιο.

Μπορείς να πουλήσεις το κορμί σου ή γιατί όχι και ένα νεφρό σου στην τελική;

Λύσεις προσαρμογής και υποδούλωσης υπάρχουν..

Αναρωτήσουν αν αυτό είναι ζωή..

Τις τελευταίες μέρες νιώθω σαν να έχω ανοίξει το ντουλάπι με τα ταπερακια στο φοιτητικό μου σπίτι. Εκείνο που ήταν τίγκα και καθώς το άνοιγα μου έπεφταν καμιά δεκαριά στα μούτρα.

Έτσι νιώθω και τα γεγονότα.. Συμβαίνει κάτι, βάζω τα χέρια στο πληκτρολόγιο και είναι τόσα που πρέπει να πω που πελαγώνω.

Περνούν μέρες συσσωρεύονται γεγονότα, γεμίζει το κεφάλι μου με σκέψεις που παλεύουν να γίνουν λέξεις και νιώθω πως ό,τι πω και γράψω θα είναι λίγο σε σχέση με εκείνο που πρέπει να γραφτεί.

Φαντάζομαι πως κάθε αριστερός έτσι νιώθει απέναντι στα γεγονότα. Όλοι συμφωνούμε στα κρυφά ή στα φανερά όταν σχολιάζουμε στα κοινωνικά δίκτυα πως η αριστερά, στο σύνολο της, δεν δρα όπως περιμέναμε.

Υπήρξε μια κατανοητή συναίνεση της στους πρώτους μήνες της πανδημίας, μια αδικαιολόγητη σιωπή όταν ξεκίνησαν τα παράλογα μέτρα περιορισμού και αυτή την στιγμή δεν φαίνεται καμία έκφανση της να μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας κοινωνικής σύγκρουσης η οποία είναι σίγουρο πως θα συμβεί.

Θα πρέπει το σύνολο της αριστεράς να σκεφτεί σοβαρά το μέλλον της και δεν εννοώ μια ακόμα διάσπαση της, ούτε μια συγχώνευση δυνάμεων χωρίς σκοπό και λόγο.

Δεν έχω σκοπό να γράψω υποδείξεις ως προς τις ηγεσίες των αριστερών κομμάτων:

“Πρέπει να…” . Έχουν επιτελεία, έχουν εμπειρία, έχουν ιστορία είμαι σίγουρη πως γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν…απλά έπρεπε να είχαν ξεκινήσει ήδη από χθες.