Προσπαθώ να γράψω λίγες αράδες για την αξιοπρέπεια και δεν μπορώ. Ίσως, γιατί δεν περιγράφεται ως κάτι συγκεκριμένο. Την αξιοπρέπεια την αναγνωρίζεις όταν την βλέπεις δίπλα σου, στα μάτια αυτού που ασυνείδητα την έχει κάνει κτήμα του. Δεν έχει να κάνει με τα ρούχα, την μόρφωση ή την οικονομική κατάσταση. Έχει να κάνει με την στάση, με το βλέμμα, με τις πράξεις.
Ξέρεις σίγουρα πότε τσαλαπατιέται από ανθρώπους που δεν άντεξαν ούτε για την τιμή του φαίνεσθαι των λόγων τους βρε αδερφέ.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι η αξιοπρέπεια κατακτιέται. Κανείς δεν γεννήθηκε με αξιοπρέπεια, ούτε την κουβαλάς στο DNA σου -και άλλα κουραφέξαλα, όπως υποστηρίζουν κάποιοι. Είναι θέμα νοοτροπίας και κουλτούρας. Και αν κάτι χάθηκε στα χρόνια της ξέφρενης καπιταλιστικής ανάπτυξης, ανάμεσα στα ρουσφέτια, την ανάπτυξη και το πελατειακό κράτος, είναι η αξιοπρέπεια που σε κάνει να σκέφτεσαι τον δίπλα σου και ας χάσεις την καλή και έτοιμη θέση στο δημόσιο.
Και αν κάτι, αντίθετα, εμφυτεύτηκε βαθιά στην κουλτούρα μας, είναι η νοοτροπία της κλάψας για μια μέρα και μετά άντε πίσω στα σπίτια μας ή στο γραφείο του υπουργού για μια καλύτερη θέση. Η νοοτροπία του αγώνα που γίνεται, όσο η τηλεόραση τραβά ακόμα πλάνα. Επαναστατικές κορώνες και ύφος αγωνιζόμενου για όλους τους εργάτες μέχρι να περάσει ο καιρός και να γυρίσουμε στα τώρα, πρέπει να σοβαρευτούμε -ας γλείψουμε, ας τα καταπιούμε, ας τα κάνουμε γαργάρα και ας πούμε «ε, αφού αγωνίστηκα». Η νοοτροπία του “παλεύουμε για τους δίπλα την ώρα που τους έχουμε ήδη δώσει ή το ‘χουμε σκεφτεί ότι σίγουρα θα τους δώσουμε- δε βαριέσαι”.
Όλη αυτή η νοοτροπία που ενσάρκωσαν με καμάρι και άκρως επιτυχημένα κάποια κεντρικά πρόσωπα της παλιάς ΕΡΤ που επί τρεις μήνες «μάχονταν» και «οδύρονταν», για να αποφασίσουν πως το κάνανε το κομμάτι τους και ήρθε η ώρα να συμμετάσχουν σε αυτό που λοιδορούσαν με πάθος τον προηγούμενο καιρό. Τι και αν έπρεπε να πατήσουν στα κουφάρια των άλλοτε συναγωνιζόμενων, και ακόμα πιο άλλοτε, συναδέρφων.
Αλλά να μου πεις εδώ έτρεξαν να κάνουν αίτηση για την ΔΤ, αυτοί που το μέλλον και τα όνειρά τους δέχονται την μεγαλύτερη επίθεση, οι φοιτητές των ΜΜΕ που πριν μήνες ωρύονταν για τον κλείσιμο της ΕΡΤ, ξημεροβραδιάζονταν κάνοντας ποστ με λυπημένες φατσούλες και αγαπημένες εκπομπές, και που είχαν επισκεφτεί την ΕΡΤ εκείνες τις μέρες που συνέρρεε ο κόσμος. Μπας και πιάσουν την θέση του άλλου που απολύσαν, ευκαιρία.
Την απάντηση βέβαια την έχουν έτοιμη, μην τους ρωτήσεις. Οι μεν έχουν οικογένεια, παιδιά και σκυλιά -θα σου πουν- και τι να κάνουν, οι δε είναι άνεργοι και χρειάζονται επειγόντως δουλειά, τι να κάνουν, και ας ξέρουν ότι μελλοντικά είναι οι επόμενοι, ουρές κάνουν στο βωμό της ανθρωποφαγίας. Αλλά η αξιοπρέπεια εκεί μετριέται Σταυρούλα μου.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.