Ενώ σκεφτόμουν πολλούς τίτλους πριν από αυτόν και ενώ προετοίμαζα αλλά λόγια από τα κείμενα, λέω αυτά και κάνω αυτά. Η επιφάνεια έχει δώσει τη θέση της στη διαφάνεια της συνείδησης και η ευθικρισία της στιγμής έχει πάρει τη θέση της από το μοντάρισμα. Πόσες συμβιώσεις παίζονται και ξαναπαίζονται μέσα μας πριν γίνουν συμβάσεις, πόσα τοτέμ φόβου χτίζονται και ενισχύονται εν καιρώ και η γρανιτένια διαιτησία του ρεαλισμού συντηρεί ένα βιωματικό οικοδόμημα , «Ζήσε τη στιγμή», διέρρηξε τα στερεότυπα, πιάσε τη ζωή από τα μαλλιά, γίνε ένας και παράλληλα υποδύσου και έναν λίγο χειρότερο για να γίνεις καλύτερος.
Δεν εξελίσσομαι, είμαι αυτό κι από πού; Πόσα λάθη εντοπίζουμε και εγείρουμε αντιδράσεις, νομίζοντας ότι τα επεξεργαζόμαστε και ως έχουν και υποτιτλισμένα, ενώ μπορούμε να διακρίνουμε την ψεύτικη φωνή, ή την Τρίτη παρεμβολή, ή το μακιγιάζ των γραμμάτων, όταν ετοιμάζονται να δημοσιευθούν και το καλυπτικό σε σημεία που η στίξη είναι υποχρεωτική και αυτή γυρνάει στην προηγούμενη πρόταση γιατί η δική της, απερρίφθη!
Από τα ολιγόλεπτα διαφημιστικά μηνύματα με τους γραφικούς χαρακτήρες και τα χοντροκομμένα αστειάκια που περνούν από πυρ και θάλασσα από τους λίγους σκεπτόμενους, ή τους εν ολίγοις, ή τους δήθεν που κάπου υπερβάλλουν (βλ. πρόσφατες διαφημίσεις της cosmote), μέχρι τις δήθεν ολοκληρωμένες μας ιδέες, τη λίστα των φαβορί αντικειμένων, την λατρεία υλιστικών ειδώλων. Δεν πιάνεις τη ζωή, είσαι μέσα της, πυροβολεί, τρέχεις, όμως δεν είναι κούρσα κι αν είναι, οι υδροκέφαλοι παρατηρητές μόνο ώθηση δίνουν.
Το αν οφείλει να γίνει, γιατί; Μια ακολουθία αζευγάρωτων “ναι” σε ένα αγωνιώδες “όχι” που ραντίζει τη ζωή με συνθετικά ενώ οι ρίζες, παρ’ότι χρησιμοποιούνται είναι άγνωστος Χ. Πιο μετά στο ασυνεχές “ναι” με μία ορίζουσα εμμονή στο χωρίς λόγο “όχι”;
Ξεκινώ από το τέλος με σκοπό να φτάσω στο σύμβολο και να δω τις επιπτώσεις που προκαλούσε όσο καιρό έμενε ενεργό.
Ξεκινώ από το τέλος για να το διακρίνω από το παρόν και να το αποστηθίσω, έτσι ώστε να ξεγελάω με επίγνωση.
Ξεκινώ από το τέλος για να αναρωτηθώ πέρα από τα εθνικά όρια, τη σύζευξη δύο εθνικών ταυτοτήτων που αν μεταμορφώνονταν, στο τέλος δεν θα έβρισκαν τρόπο να αυτοκτονήσουν. Κι αυτό μοιάζει λίγο με την ένωση των λαών, όπως εμφανίσθηκε στη Μπλε ταινία, Song for the unification of Europe, την ένωση μιας Γκόλφως με έναν Τάσο που γνωρίζουν έναν πανανθρώπινο έρωτα που προσπαθούν να το χωρέσουν στην εξήγηση του κόσμου και μετά αυτοκτονούν και αρμάτων που χωρίστηκαν και τον Μέγα Αλέξανδρο που κάνει όρκο σε πανηγυρικό συμπόσιο, «Τώρα που ο πόλεμος τελείωσε, εύχομαι να βρείτε ευτυχία μέσω της ειρήνης. Μακάρι όλοι οι θνητοί να ζουν από δω και μπρος αρμονικά σαν ένα έθνος, για χάρη του κοινού καλού», που βέβαια εις το όνομα του αφανίσθηκαν πόλεις για να χτιστούν κράτη και να διαδοθεί ο ελληνικός πολιτισμός μέχρι την Ινδία.
Ωραία όλο αυτά…Καλό είναι να ξεκινάς από το τέλος για να μην αντέξει η αρχή να επιβληθεί ως πρώτη.
Και η Υβόννη, εν εξάρσει, εξηκολούθησε να σκέπτεται. Τί ήτο αυτό που εσύρετο, όταν εγκατέλειψε τα υγρά ανήλια βάθη, τι ήτο αυτό που εσύρετο, αρχικώς, εις γυμνάς θειούχους εκτάσεις, και που ωρθώθη επί τεσσάρων και εν τέλει επί δύο ποδών, και, καθώς είδε ότι είχε αποκτήσει χέρια, ήρχισε να συλλέγη τους καρπούς και τα οπώρας και να κατασκευάζη εργαλεία και όπλα; Τί ήτο αυτό που ούρλιαζε, εσφύριζε ή εβρυχάτο, εις πυκνούς δρυμούς και εις ατμώδη έλη, και έπειτα έγινε αίσθημα, οίστρος, ποιητής, ταγός και λόγος; Τί ήτο αυτό που από βαρέως τριχωτόν και φοβερόν την θέαν ποδοτετράχειρον, έγινε πίθηκος ορθούμενος και κατόπιν άνθρωπος δίπους όρθιος, άνθρωπος «σάπιενς», άνθρωπος με αισθήσεις συνειδητάς, σκέψιν και γνώσεις, τουτέστιν μάστορης, κτίστης και πολεμιστής κι εν τέλει, άρχων της Γης αναμφισβήτητος, εξουσιάζων απολύτως επί των αλόγων αδελφών πλασμάτων; Τί ήσαν αυταί αι αλλαγαί και εξελίξεις; Τί ήσαν αι μετουσιώσεις; Τί ήτο, αλήθεια, ο Σείριος, ο Ωρίων; Τί ήσαν οι προφήται; Τί ήσαν ο Μωϋσής, ο Ιεζεκιήλ, ο Ησαϊας; Τί ήτο ο Ιησούς Χριστός; Τί ήτο ο Σατανάς; Τί ήτο, εν τέλει, ο άνθρωπος; Τέκνον της ύλης ή του πνεύματος; Ή μήπως ήτο βλαστός ενός αδιαιρέτου αμαλγάματος των δύο, μιας ενότητος αδιαχωρίστου θείας;
Αν είχαν τα πάντα αφετηρίαν, θα έλεγε κανείς ότι τέρμα δεν είχαν. Τίποτε δεν ήτο προδιαεγραμμένον. Ουσιαστικώς αδράνεια δεν υπήρχε, τα πάντα έρρεαν, άλλαζαν ή μετουσιώνοντο -οι κόσμοι και οι άνθρωποι. Ίσως όλα αυτά μαζύ, ίσως το άθροισμα όλων αυτών, ίσως το ατελεύτητον Σύμπαν να είναι ο Θεός, ο παντοκράτωρ ‘Αρχων. Ναι, ναι, τα πάντα έρρεαν, άλλαζαν, ή μετουσιώνοντο επ’ άπειρον, εσαεί…
Μέγας Ανατολικός, Ανδρέας Εμπειρίκος, 1970, α’ τόμος
Χαρά Φρουδαράκη
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.