Η εμφανίσιμη και καλλίγραμμη 30κάτι Nora είναι υπεύθυνη πελατειακών σχέσεων σε ένα μικρό, αλλά ακριβό, ξενοδοχείο του Manhattan και ζει μόνη σε ένα συμπαθητικό διαμέρισμα. Ακούγεται ιδανικό, όμως η Nora πάσχει από μια πολύ σπάνια, μη ιάσιμη, ασθένεια. Δεν έχει άντρα.
Μάλλον δεν είναι τυχαίο που έχουν γυριστεί τόσες ταινίες με κεντρικό χαρακτήρα μια ανύπαντρη γυναίκα άνω των 30. Η δική μου εξήγηση είναι ότι οι ανύπαντρες γυναίκες άνω των 30 (από εδώ και στο εξής ΑΓΑΤ30) αποτελούν ένα σεβαστό και ολοένα αυξανόμενο κομμάτι του πληθυσμού.
Για χάρη αυτού του επιχειρήματος, ας θεωρήσουμε ότι αναφερόμαστε σε μορφωμένες και καλλιεργημένες γυναίκες, ξέρετε, αυτές που κάνουν γιόγκα, που μπορούν άνετα να αδειάσουν ένα -όχι πολύ φτηνό, όχι πολύ ακριβό- μπουκάλι κρασί μόνες και που όταν πηγαίνουν σινεμά νιώθουν κάποια ανακούφιση βλέποντας τον εαυτό τους στην οθόνη. Πιθανές σκέψεις μιας ΑΓΑΤ30 σινεφίλ: «εγώ δεν είμαι τόσο απεγνωσμένη!» ή «μπου χου χου, καταλαβαίνω απόλυτα πως νιώθεις!» ή «τελικά δεν είμαι μόνο εγώ που πίνω για να κοιμάμαι!» ή «μα καλά, αν δυσκολεύεται αυτή η αδύνατη/όμορφη/πετυχημένη να βρει γκόμενο, σωθήκαμε!».
Κι αν μετά από αυτή την εισαγωγή θεωρείτε ότι η συγκεκριμένη ταινία απευθύνεται αποκλειστικά σε γυναίκες, λυπάμαι, σας παραπλάνησα.
Η Zoe Cassavetes, κόρη του John Cassavetes και της Gena Rowlands και αδερφή του Nick Cassavetes (αν δεν γνωρίζετε το Cassavetέικο χρειάζεστε επειγόντως κινηματογραφική κατήχηση, αλλά για τώρα ας πούμε ότι είναι κάτι σαν το Coppolέικο) επιλέγει να γράψει και να σκηνοθετήσει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, εμπνευσμένη από προσωπικές της εμπειρίες. Επιλέγοντας την εμβληματική Parker Posey για πρωταγωνίστρια, έχει ήδη εξασφαλίσει την αφοσίωση όλων των εραστών του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’90.
Πέρα από την Posey παρελαύνουν σε μικρούς ή μεγαλύτερους ρόλους: η μητέρα της (είχε παίξει και στο The Notebook του γιου της), ο Peter Bogdanovich (επίσης μεγάλη κινηματογραφική φυσιογνωμία και φίλος της οικογένειας), ο Justin Theroux (ηθοποιός, σκηνοθέτης, σεναριογράφος και αρραβωνιαστικός της Jennifer Aniston) και ο δικός της αρραβωνιαστικός τότε, σύζυγος τώρα, που έγραψε τη μουσική για την ταινία, Sebastien Chenut.
Λίγο ρομαντική κομεντί, λίγο ρομαντικό δράμα, η ταινία αποδίδει πιστά τη μοναξιά χιλιάδων γυναικών που ούτε οι ίδιες, ούτε οι μητέρες τους, μπορούν να καταλάβουν γιατί μπλέκουν μόνο με ακατάλληλους άντρες. Γιατί οι φίλες τους είναι παντρεμένες ενώ αυτές όχι. Γιατί το να κάνουν παιδιά παύει να είναι ρεαλιστικό σενάριο. Πώς πέρασαν τα χρόνια, τι έχουν να δείξουν, γιατί για όλους τους άλλους φαίνεται να είναι εύκολο ενώ εκείνες προσπερνούν με κόπο την κάθε μέρα για να φτάσουν στην επόμενη, χωρίς ικανοποίηση, χωρίς αγάπη. Και γιατί έχουν ξεχάσει ποιες είναι και ποιες ήθελαν να γίνουν.
Δείτε το Broken English (2007) γιατί δεν έχει την υπερβολή του Sex and the City ούτε ακολουθεί τη συνηθισμένη χολιγουντιανή συνταγή ταινιών για τις ΑΓΑΤ30. Γιατί είναι ρεαλιστική, γλυκόπικρη, καλογραμμένη και, επιμένω, ρεαλιστική. Αν δεν σας έχω πείσει ότι οι ΑΓΑΤ30 αυξάνονται και για κάποιους αποτελούν κοινωνικό φαινόμενο, ρίξτε μια ματιά εδώ:
www.thedailybeast.com/articles/2010/02/01/the-book-that-will-outrage-women.html,
www.firstpost.com/living/three-reasons-why-the-30-plus-woman-is-still-single-139097.html
blogs.riverfronttimes.com/dailyrft/2010/03/never-married_women_in_their_3.php,
www.mydaily.com/2011/03/30/seeking-happily-ever-after-documentary-michelle-cove-interview.
Αν θέλετε να κρίνετε από μόνοι σας τις κινηματογραφικές απεικονίσεις των ΑΓΑΤ30, προτείνω τα εξής: An Unmarried Woman (1978, Paul Mazursky), Antie Mame (1958, Morton DaCosta), Bridget Jones’s Diary (2001, Sharon Maguire), Friends With Money (2006, Nicole Holofcener), The Proposal (2009, Anne Fletcher).
Ιωάννα Νισυρίου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.