Άνοιξη, της Αμαλίας Τσακνιά
Πάνω που λες πως όλα τέλειωσαν
κι αρχίζεις πια να συνηθίζεις στην ιδέα
κάποιο ανεπαίσθητο άρωμα σε παγιδεύει
και σκαλώνει το βλέμμα σου στο πρώτο κλαδί:
Μικρές, αυθάδεις, πεισματάρικες ελπίδες
βαλθήκανε να...
Εκάτη, του Κοσμά Πολίτη
Ένας θεός ανολοκλήρωτος που θέλησε να εκδηλωθεί, να βρει μια απασχόληση για να ξεφύγει από το βασανισμένο είναι του και να ξεχάσει τον εαυτό του. Και στο τέλος, από αδυναμία πάλι, πόθησε κι έναν θεατή για το τυ...
Νοσταλγία, της Κικής Δημουλά
«Τον θυμάμαι ακόμα.
Παράξενο πολύ,
γιατί όσο ένα ανοιξιάτικο σύννεφο έμεινε,
όσο χρειάζεται για να ειπωθεί ένα αντίο.
Υπέροχο μνημείο.
Διάχυτος σαν μυρουδιά,
απροσδιόριστος σαν το άπειρο,
βλέμμα σάμπως σ...
Μενεξεδένια Πολιτεία, του Άγγελου Τερζάκη
Ανοίγω εδώ μια παρένθεση για να μην ξεχάσω κάτι που μου φαίνεται σημαντικότατο. Κάτι που θα 'πρεπε ίσως να το γράψω αρχή-αρχή. Αν το κακό που με παραμονεύει από καιρό, κερδίσει τελικά το παιχνίδι, αν ιδώ πως εί...
Η Έμμα Γκόλντμαν για τη ζωή και τον αναρχισμό
Λόγος της Έμμα Γκόλντμαν την 1η Μαρτίου 1931, επ' ευκαιρία του Εικοστού Ενατου Λογοτεχνικού Συμποσίου Foyle's, στο Λονδίνο:
Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι, το θέμα σήμερα το μεσημέρι είναι «Μια αναρχική κο...
5 μικρά ποιήματα από το «Ουρανός χωρίς διαβατήριο» του Φερεϊντούν Φαριάντ
Τη γλώσσα της ποίησης την έμαθα
απ' τ' άστρα, απ' τα πουλιά, απ' τα φύλλα
κι απ' τους πλανόδιους τροχιστές.
Καλύπτω τις τρύπες
με φεγγάρι, με ποιήματα
ή με τα φιλιά σου.
Εγ...
Ο έφηβος των Αντικυθήρων, της Ζωής Καρέλλη
Γεννήθηκες
Πριν από το δίδαγμα της αμαρτίας.
Είσαι εκείνη του πνεύματος η παροχή
Που σβήνει την ακόρεστη στέρηση
Κι' εκμηδενίζει την απληστία.
Επιθυμείς και μένεις έτοιμος να στερηθείς.
Από πάνω σου γλιστ...
Τα οστά, του Γιάννη Κοντού
91
Όταν πεθάνω θα φοράω κάλτσες
—χωρίς παπούτσια— πέτρες στις τσέπες,
για να μη με σηκώνει ο αέρας ή ο διάβολος.
Και θα βαδίζω αδιάφορα με ανοιχτή
ομπρέλα στο οπτικό σου πεδίο.
Από τη συλλογή «Τα οστά...
Σάββατο βράδυ, του Κώστα Καρυωτάκη
Σάββατο βράδυ: ανοίγουνε στο δρόμο σα λουλούδια
οι απλές καρδιές, παθητικά ν’ ανέβουνε τραγούδια
που τη χαρά ή τον απαλό του έρωτα ψάλλουν πόνο,
ενώ για μένα η εβδομάδα ετέλειωσε και μόνο.
Περισ...
Εμείς οι εργάτες είμαστε, του Κωστή Παλαμά
Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ιδρώτα μας
ποτίζουμε τη γη για να γεννά
καρπούς, λουλούδια, τ' αγαθά του κόσμου ολόγυρά μας
φτωχή αλουλούδιαστη, άκαρπη μονάχα η αργατιά.
Εμείς οι εργάτες είμαστε που μ...
Οι πύλες της αντίληψης, του Άλντους Χάξλεϋ
Ζούμε μαζί με άλλους ανθρώπους, επιδρούμε πάνω τους, αντιδρούμε σ΄αυτούς. Αλλά πάντοτε και κάτω από όλες τις πιθανές συνθήκες, είμαστε μόνοι. Οι μάρτυρες πηγαίνουν στην αρένα πιασμένοι χέρι χέρι, αλλά σταυρώνον...
Η γυναίκα του αριθμού 4237, της Σοφία Γκριγκόριεβνα Κροπότκινα
Πέρασε ένα τέταρτο, μισή ώρα- η γυναίκα του φυλακισμένου είναι μαθημένη στην προσμονή- και, καθισμένη στο παγκάκι του θλιβερού προθάλαμου, η νεαρή προσπαθεί να συντάξει στο μυαλό της αυτά που θα πει στον άντρα ...