“Φοβάμαι” του Μανόλη Αναγνωστάκη
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.
«Η Πείνα» του Κνουτ Χάμσουν
Θεέ μου, τι καλό που είναι να ξεκουράζεται κανείς! Σκούπισα τον ιδρώτα από το πρόσωπό μου και ρούφηξα βαθιές ανάσες αέρα. Πόσο είχα τρέξει! Αλλά δεν μετάνιωνα, γιατί μου άξιζε.
“Tα τραγούδια των ανθρώπων” του Ναζίμ Χικμέτ
Πιότερο απ' τους ανθρώπους
τα τραγούδια τους αγάπησα.
Χωρίς ανθρώπους μπόρεσα να ζήσω,
όμως ποτέ χωρίς τραγούδια
«Θάνατος στη Βενετία» του Τόμας Μαν
Ήταν πιο ωραίος απ' όσο μπορούσαν λόγια να εκφράσουν, κι ο Άσενμπαχ ένιωσε με πόνο, όπως κι άλλες φορές, πως ο λόγος μπορεί μονάχα να υμνήσει μα όχι να αποδώσει την ομορφιά των αισθήσεων.
«Άκου ανθρωπάκο» του Βίλχελμ Ράιχ
Μα το ξανασκέφτηκε κι' άρχισε να τα λυπάται. Κάποτε, έλπισε, θα βρισκόταν - έπρεπε να βρεθεί - ανάμεσα στα τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι έλαχε μπροστά τους, ένας μικρός αητός σαν τον ίδιο του τον εαυτό.
«Πολύμνια» του Κώστα Καρυωτάκη
«Ψεύτικα αισθήματα, ψεύτη του κόσμου! Μα το παράξενο
φως του έρωτός μου, φέγγει στου σκότεινου δρόμου την άκρη» || Από τη συλλογή «Νηπενθή»
«Το παράπονο» του Οδυσσέα Ελύτη
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
«Το γέλιο στο σκοτάδι» του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ
Κι όμως...ναι είναι παράξενο, αλλά αληθινό, πως αν δει κανείς τη συγκεκριμένη μορφή ζωής του ως έργο τέχνης, δεν θα ήταν ποτέ στον ίδιο βαθμό τέλεια, αν αφηνόταν να γεράσει. Ο θάνατος αποτελεί συχνά το θέμα της φάρσας που παίζει η ζωή»
«Όσο μπορείς» του Κ. Π. Καβάφη
Κι αν δεν μπορείς νά κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μήν τήν εξευτελίζεις μές στήν πολλή συνάφεια του κόσμου,μές στές πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Η ταυτότητα, του Μίλαν Κούντερα
Νοσταλγία; Πώς ήταν δυνατόν να νιώθει νοσταλγία αφού εκείνος ήταν απέναντί της; Πώς είναι δυνατόν να υποφέρει κανείς από την απουσία κάποιου που είναι παρών;
«Στοχασμοί» του Αντόνιο Πόρτσια
Θα υπήρχε αυτή η αιώνια αναζήτηση αν υπήρχε εκείνο που έχουμε βρει;
«Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος» της Ελένης Βακαλό
Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο δρόμο του έναν χτυπημένο
Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε
Τόσο πολύ λυπήθηκε, που ύστερα φοβήθηκε