Παρακαλώ μη διαβάζετε! Έχετε δουλειά…
Στο ΙΚΕΑ υπάρχουν κάποια βιβλία που δεν είναι εκεί για να διαβαστούν. Η παρουσία τους έγκειται σε κάτι πολύ συγκεκριμένο και διαφορετικό.
Η νύχτα θέλει έρωτα… κι εγώ να ξεπαρκάρω
Ενώ οι νότες και η Πανσέληνος στήνουν ένα ειδυλλιακό σκηνικό, φαίνεται κάποια πράγματα να είναι ακόμη πιο σημαντικά.
Ο λατερνατζής της Αιόλου
Κάνει δυο τελευταίες ρουφηξιές, πετά τη γόπα σ ένα υπόνομο και συνεχίζει. Το διάλειμμα κρατά λίγο. «Υπάρχει αναδουλειά», μου εξηγεί και δείχνει τα λίγα κέρματα μέσα στο ψάθινο κουτί. Η Αιόλου μπαίνει και πάλι στους ρυθμούς της λατέρνας του Νίκου.
Μία φάλαινα στους ουρανούς
Πριν είκοσι περίπου ημέρες, σηκώθηκε στους Αυστραλιανούς ουρανούς κάτι που κανείς δεν είχε ξαναδεί. Πολλοί αντέδρασαν με τρόμο σχεδόν, άλλοι σάστισαν και απορούσαν τι βλέπουν. Άλλοι πάλι, το είδαν θετικά. Όλα αυτά, για μία ιπτάμενη φάλαινα...
Πάρκο Ναυαρίνου: Συναντήσαμε το “κορίτσι με τις αλυσίδες”
"Πρέπει να μείνω εδώ μέχρι να πάει 8", μας λέει σαν ν' απολογείται. Ζητά να μάθει τα ονόματά μας, αλλά ξεχνά να συστηθεί. Η ανάγκη της να μιλήσει ήταν μεγαλύτερη από τους "τύπους". Η ανάγκη της να μοιραστεί ξεχείλιζε. Αν και νέα (23 ετών), στα μάτια της είχε βρει χώρο η απελπισία. Τα μαλλιά της ήταν κρυμμένα κάτω από μια φαγωμένη στις άκρες κουκούλα, για να κρύψει και να κρυφτεί.
Αχ Ομόνοια, απορώ…
Η πλατεία Ομονοίας είναι μια πλατεία χωρίς ενιαίο πρόσωπο. Οι περισσότεροι τη λένε γκρίζα και βαρετή. Κάπου εκεί βρίσκεται κι ένα τεράστιο γαλάζιο πανώ...ένα πανώ που άλλο θα ήθελαν να σημαίνει και αλλού οδηγεί τη σκέψη.
«Κούκλε μου,να προσέχεις»
Περίπου εκατό άτομα, σε πηγαδάκια να φωνάζουν, να μιλούν, να αγωνιούν, να στέκονται. Απόρησα αν γινόταν κάποια συναυλία…αλλά η Σολωμού, τόσο χαμηλά, δεν έχει μουσικές σκηνές. Έχει σκηνές ωμής αλήθειας. Σκηνές όπου η εξάρτηση προκαλεί ασφυξία στο εγώ που χάνεται και το μόνο που μένει είναι η μάσκα της επιβίωσης.
“Είμαστε αυτό που βλέπουμε”
Ο Δημήτρης συνεχίζει τις κούρσες του. Σκέφτεται τι θα μπορούσε να αλλάξει, αλλά μένει για πάντα δυστυχής, έστω και αν βρίσκει τα 300 ευρώ για το νοίκι του.
Νομάδες στην ίδια τους την πόλη
Ένας ηλικιωμένος προσπαθεί να διασχίσει το γεμάτο από κόσμο βαγόνι. Πουλά αναπτήρες. Η φωνή του ίσα-ίσα που καταφέρνει να βγει. Αρκετοί είναι εκείνοι που δείχνουν εντυπωσιασμένοι.
The Road has stories, listen to them
Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν ως Remi. Μπορεί να τον έχεις ακούσει να τραγουδά στην Ερμού ή στην Αρεοπαγίτου. Με τα τραγούδια του μοιράζεται ιστορίες. Στο 3pointmagazine.gr όμως, ξετυλίγει σιγά-σιγά το κουβάρι της δικής του. Οι Ιστορίες του δρόμου σε καλούν να την ακούσεις..
Ζωγραφίζοντας με μελανίνη την εικονική μας πραγματικότητα
Όταν τα επιχειρήματα τελειώνουν, καταφεύγουμε στην κατασκευή τους. Είναι δύσκολο να αποδεχθούμε το λάθος μας. Ρητορικό το εμείς παρακαλώ! Όταν το εξηγητικό μας πλαίσιο δεν μπορεί πλέον να στηρίξει την πραγματικότητα, είναι εύκολο να κλείσεις τις τρύπες με a priori ωφελήματα προς το μέρος σου.
Έλα παππού να σου δείξω…Παππού;
«Εμείς κάναμε ότι ήταν να κάνουμε και κάπως θα τα βολέψουμε. Εσείς θα τραβήξετε το ζόρι». Οι πιπίλες βρεφών φτιάχνονται από υποαλλεργικό πλαστικό. Οι πιπίλες ενηλίκων φτιάχνονται με λέξεις.