Ψιλο-λόγια

Μία στήλη, ελεύθερης, ανήσυχης και ευαίσθητης γραφής

O άνθρωπος που δεν έμαθε ποτέ του να μετρά ως το δέκα

Έπαιρνε πάντα το τρόλεϊ 5 ή το 2. Τον πήγαινε και το 10 κοντά στο σπίτι του αλλά δεν έμπαινε ποτέ. Είχε ένα περίεργο θέμα με τους αριθμούς που δήλωναν ποσότητα. Δεν ήθελε να υπερβαίνει ποτέ το αρκετό.  Έτσι έλε...

Αισιόδοξοι καταθλιπτικοί

Μια φορά και έναν καιρό η εξουσία αποφάσισε να κλειδώσει τα συναισθήματα σε ένα κουτί και στη συνέχεια τα έκρυψε. Οι μπάτσοι αμέσως υπάκουσαν στις διαταγές και ξεκίνησαν να κάνουν εφόδους στα σπίτια με βίαιο τρ...

Τα ραβασάκια και οι αναπάντητες με απόκρυψη

Η εφηβική ηλικία, όσο δύσκολη είναι μια πλευρά σαν αναπτυξιακή φάση του ατόμου, άλλο τόσο συναρπαστική είναι από την άλλη. Θυμήθηκα, κοιτάζοντας κάποιες φωτογραφίες από το σχολείο, τις υπέροχες στιγμές που περν...

Γάμα το iphone και πάμε για βουτιά

Στις διαφημίσεις για νέα κινητά και βελτιωμένα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας ο έρωτας και η ξεγνοιασιά πάνε πακέτο μ' ένα καλό smartphone ή με το εξαιρετικό σήμα της τάδε εταιρείας σε απομακρυσμένη παραλία. Έτσι β...

Γιατί με σκότωσαν;

Ήρθε στον ύπνο μου ένα παιδάκι γεμάτο αίμα στο πρόσωπο και στο σώμα. "Γιατί;" μου ψέλλισε με αναφιλητά. Ταράχθηκα, "τί γιατί; δεν καταλαβαίνω, συγνώμη", του απάντησα κάπως μπερδεμένη. "Γιατί πέθανα; τί έκανα κα...

Ένα κλικ για την ματαίωση ή την ευτυχία

Με κοιτάζει το άσπρο χαρτί και το μολύβι που κατρακυλά αργά από το αεράκι, έτοιμο να πέσει με δύναμη στο πάτωμα. Ψάχνει λόγω να το πιάσω σφιχτά στα χέρια μου, να ακονίσω την μύτη του και εκείνο να γλιστρήσει στ...

Μια σκηνή στην αμμουδιά

Κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με τη φύση αισθάνομαι όλο και πιο έντονα το ανούσιο τρέξιμο της καθημερινότητας. Αυτή την καθημερινότητα που καταφέρνεις να την αγαπήσεις μέσα από εναλλακτικούς τρόπους διασκέδαση...

Η ατζέντα

Περάστε, ακούστηκε μία φωνή και εγώ πέρασα σαν 6χρονο παιδάκι που πλησιάζει την καγκελόπορτα του δημοτικού σχολείου. Ίσως έχω και τα ίδια συναισθήματα με αυτά της πρώτης μέρας στο σχολείο. Ένα μούδιασμα και κομ...

Are we humans or are we dancers?

Ένας άντρας γύρω στα 30 μισολιπόθυμος μπροστά στα σκαλιά ενός φαρμακείου. «Υπερβολική δόση» ψιθύριζαν οι περαστικοί, μα κάνεις δεν σταματούσε να τον βοηθήσει. Κάποιες ώρες πριν, το Υπουργείο Παιδείας είχε επιλέ...

Τα δημοτικά σχολεία της (στ)οργής

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ ψηφίζω στο δημοτικό μου σχολείο. Εκεί που γνωρίσαμε τους πρώτους μας φίλους, με κάποιους από τους οποίους κάνουμε μέχρι και σήμερα παρέα. Με τους περισσότερους χαθήκαμε, αλλά η συ...

Λιγότερη ντοπαμίνη

Και εμείς να σταματάμε την άνοιξη, για να αρχίσουμε ένα μακελειό. Εκεί που τα μάτια κόβουν σα λεπίδες την επιφάνεια των συγγνώμη και των συμφερόντων. Εκεί που η γλώσσα καταπίνει το σάλιο της οργής για να ...

Θέλω καλοκαίρι τώρα!

Όσο ο καιρός δεν μπορεί να αποφασίσει τι ακριβώς να κάνει, τόσο εμείς ανυπομονούμε να έρθει το καλοκαίρι... Ο καιρός δεν μπορεί να αποφασίσει τι ακριβώς να κάνει. Κρύο; Ζέστη; Τί να βάλουμε; Είναι η εποχή που ...
//