Ψιλο-λόγια

Μία στήλη, ελεύθερης, ανήσυχης και ευαίσθητης γραφής

Όσο μπορείς

Σαφώς κι οι άνθρωποι είναι η ίδια η ιστορία και ο πολιτισμός μιας χώρας αλλά μην απατάσαι, αυτή τη στιγμή διανύουμε αποστάσεις διαρκώς, κάνουμε 2 χιλιόμετρα και γυρνάμε ξανά πίσω, πηγαινοερχόμαστε λες και κάνουμε κούρσες που θα 'ταν για κοινό ενός θεατή αλλά τους πληρώνουμε για να μας δούνε, συνεχώς κολλημένοι στις ίδιες κινήσεις, στις ίδιες υποτυπώδεις τακτικές, να μοιράζουμε κουπόνια ψεύτικα που υπερεκτιμώνται στο τέλος ενώ οι ηθοποιοί πληρώνουν εισιτήριο.

Ιστορίες αστικής αδιαφορίας και απομόνωσης

Λεωφορείο, μετρό σχολή. Μετρό λεωφορείο σπίτι. Ατελείωτη αλλά και αναγκαία ρουτίνα, μαζί με χιλιάδες ακόμη επιβάτες. Ρουτίνα, που δυστυχώς πολλές φορές δείχνει την απομόνωση και την αδιαφορία με το χειρότερο πρόσωπο της. Δεν είναι περίεργο άραγε, ότι στο μέρος όπου ο κάθε ένας από μας θα βρεθεί με τον περισσότερο κόσμο, εκεί θα νιώσει και πιο μόνος από ποτέ; Τρεις ημέρες στα μέσα, τρεις διαφορετικές ιστορίες...

Οι ανυπόμονοι

Κάντε υπομονή και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός, τραγουδούσε χρόνια πριν η Αλίκη Βουγιουκλάκη, και δεν ήταν η μόνη ούτε το μόνο τραγούδι που υποσχόταν στους Έλληνες, που ζούσαν φτωχικά, πως κάποια μέρα θα γίνουν όλα καλύτερα.

Οι σκέψεις μου για σένα

Ένα αδειο κουτάκι με ηρεμιστικά πάνω στο κομοδίνο μου σχεδόν έχει σκεπαστεί από τα γράμματα που σου γράφω κάθε βράδυ. Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να σου πω αλλά τα δάκρυα σχεδόν διαλύουν το μελάνι και ποτέ δεν τολμώ να ξεστομίσω.

Απόκριες

Βάζουμε κάτι μεγάλα ψεύτικα χαμόγελα και προσποιούμαστε ότι την βγάζουμε, ότι είμαστε ευτυχισμένοι. Στην πραγματικότητα δεν είμαστε τίποτα και δεν την βγάζουμε ρε Νίκο.

Γιατί κανένας δεν σταματάει στο μηδέν, αλλά αρχίζει

Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω, θα ’θελα να ζήσω, θα ’θελα να μπορούσα να ζήσω, θα ’μουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω… όμως αυτή η χώρα δε μ’ αφήνει να το θέλω, δε μ’ αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή.

Μια ελεύθερη πτώση…

Κατά τη διάρκεια αυτής της πτώσης είναι που αρχίζεις και αναπολείς τις ξέγνοιαστες μέρες της παιδικής σου ηλικίας παρά το γεγονός ότι μπορεί να έχουν περάσει λιγότερο από 20 χρόνια από τότε.

Ό,τι ζωντανό αληθεύει και δεν είπα κάτι τέτοιο…

-Ρίξε κι άλλο κάρβουνο. -Γιατί; Για να σταματήσει αυτή η κουβέντα, να ξεκινήσει άλλη ή να πάμε πάλι από την αρχή; -Μμμμ…μου φαίνεται πως αυτά τα λόγια θα ‘πρεπε να ακούγονται προς το τέλος και η αρχική πρόταση να κλείνει έναν κύκλο. -Δεν κλείνει έτσι ένας κύκλος. -Αλλά τότε πώς; -Με τη συνέχεια αγάπη μου, με τη συνέχεια.
//