Ξέρεις τι με τρομάζει;
Που φοβόμαστε να ακούσουμε την αλήθεια
Που δεχόμαστε με δυσπιστία τα κοπλιμέντα
Το δάχτυλο
Είναι το συναίσθημα ποτέ τετριμμένο;
Τρύπησε η ψυχή μου, γέμισε μπαλώματα
Γκρεμίζοντας ό,τι δεν πείθει
Τυφλά γυαλιά. Σπασμένες καρέκλες, αντί για ουρανό, στα γόνατα ικετεύοντας
Εκείνη η περίοδος…
Από το σχολείο έπρεπε να αποφοιτήσουμε καλύτεροι άνθρωποι με γενικές γνώσεις και παιδεία, όχι αγχωμένα στρατιωτάκια, εγκλωβισμένα επί χρόνια σε ένα κτίριο, που μόνο απέχθεια μας προκαλούσε
Στη φλόγα ενός ονείρου, ενός θανάτου…
Όσο χρειάζεται να ανάψει ένα σπίρτο
τόσο θέλει να γεννηθεί μία ιδέα και να πεθάνει ένα όνειρο
Λόγια αληθινά…
Με κατευθύνει το συναίσθημα, το κυματιστό, το άπλετο αδυσώπητο σκέφτομαι
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος…
Είναι, λοιπόν, καιρός να αλλάξουμε αυτή την τόσο βαρετή πεζότητα. Είναι καιρός να "σπάσουμε την πόρτα", να χαθούμε σε μονοπάτια συνειρμικά...
Λήθη σήμανες τέλος!
Η ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση είναι η πραγματικότητα.
Ακατοίκητα όνειρα
Δανειζόμαστε, δανείζουμε, κατακτάμε μετά βουλιμίας
όμορφες στιγμές, πρoχειροφτιαγμένες και φθαρτές.
Πότε; Ξανά. Πότε; Ξανά. Και μέχρι τότε έχεις εξατμιστεί.
Χαμένος στους δρόμους
Μια γλυκιά βραδιά και μία έντονη μέρα που καταλήγει σε ένα δυνατό πονοκέφαλο και αρκετή κούραση αποτελεί την καλύτερη αφορμή ώστε να παρατήσεις το λεωφορείο και να περπατήσεις για ώρα χαμένος στις σκέψεις σου. Έξαλλου
Διάλογος στο Facebook
Όλα στο χέρι μας είναι, οι συνέπειες έχουν το συντελεστή, που εμείς τους χαρίζουμε. Η ώρα είναι κοντά. Απλώς το πλοίο δεν έχει δέσει ακόμα. Γι' αυτό και εγώ καθυστερώ.
Τι σημαίνει για μένα ο Μητροπάνος
Αυτός είναι για μένα ο Δημήτρης Μητροπάνος. Ο άνθρωπος, που κατόρθωσε στις 11 Νοεμβρίου, ένα βράδυ στα Εξάρχεια, να μου χαρίσει ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει. Την αλήθεια του είμαι. Τη χαρά του να έχεις αδέρφια από άλλη μάνα. Την περηφάνια του να πιστεύεις πως δεν έχεις λόγο να κρύψεις το οτιδήποτε