Στο άκουσμα της είδησης για τον αποδεκατισμό του Charlie Hebdo, αισθάνθηκα ότι βρίσκομαι σε στιγμιότυπο ταινίας. Εστίασα το βλέμμα μου στην τηλεόραση, έπαψα να ακούω οτιδήποτε γύρω μου, επικεντρώθηκα στη φωνή του εκφωνητή και επιχείρησα να διαπιστώσω αν όντως ήμουν μέρος μιας ψευδαίσθησης ή μάρτυρας μιας οδυνηρής πραγματικότητας.
Η Αθήνα από το Παρίσι απέχουν πολύ. Όχι τόσο όμως ώστε να αισθανθώ πως οι επιθέσεις στο Charlie Hebdo δεν μας αφορούν. Ήταν μια επίθεση στην ελευθερία του λόγου και στη δημοκρατία. Μπορεί να ακούγεται γενικευμένη ως διαπίστωση, αλλά αν δεν την αντιληφθούμε στην πλήρη της υπόσταση, τότε αποδεχόμαστε ότι σήμερα, στο 2016 -αφού η κατάσταση δεν άλλαξε μέσα σε ένα χρόνο από τις μαζικές δολοφονίες- κάποιοι πεθαίνουν γιατί σχεδιάζουν σκίτσα, γιατί αρθρογραφούν “προκλητικά”. Η “πρόκληση” προκύπτει από την αμφισβήτησή τους σε οποιαδήποτε θρησκεία, πόσω μάλλον στην ανελεύθερη και καταπιεστική εφαρμογή της από τους τζιχαντιστές.
Τι κι αν θρηνήσαμε νεκρούς, τι κι αν σήμερα στο όνομα της ασφάλειας οι δρόμοι των ευρωπαϊκών πόλεων έχουν γεμίσει από άρματα μάχης και η Ευρώπη μοιάζει φοβισμένη περισσότερο από ποτέ μπροστά σε ένα έκτρωμα που και η ίδια έθρεψε. Είναι πολλοί εκείνοι που συνεχίζουν να μιλάνε για “προκλήσεις”.
Μέσα ενημέρωσης που διαβάζονται από εκατομμύρια κόσμο, συνεχίζουν να κατευθύνουν ακάθεκτα την κοινή γνώμη σε θολά νερά, άλλοτε ηθελημένα άλλοτε όχι και τόσο. Τελευταία “πρόκληση” για τους φωστήρες συναδέλφους των δολοφονημένων του Charlie Hebdo, ήταν το επετειακό πρωτοσέλιδο του σατιρικού περιοδικού που κυκλοφορεί με τίτλο “ο δολοφόνος εξακολουθεί να διαφεύγει”, την ώρα που υπάρχει κεντρικό σκίτσο που απεικονίζει ένα θεό που φέρει συμβολικά στοιχεία πολλών θρησκειών. Στο editorial, ο Ρις, δημιουργός του σκίτσου και νέος διευθυντής του περιοδικού στρέφεται ενάντια των “φανατικών που αποκτηνώθηκαν από το Κοράνι” και των “ζηλωτών από άλλες θρησκείες”, οι οποίοι ήλπιζαν στον “θάνατο” του περιοδικού επειδή “τολμά να περιγελά τις θρησκείες”.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα στοιχεία που δημοσιεύει το protagma, έντυπο που κυκλοφορεί δύο μήνες μετά την επίθεση. Από τα στοιχεία προκύπτει ότι το σύνολο των εξώφυλλων της εφημερίδας για το διάστημα 2005-2015 (τεύχη 655 μέχρι 1177), μόλις το 1,3% έβαζε στο «στόχαστρό» του τον ισλαμισμό και μόλις το 7% ασχολούταν με τη θρησκεία γενικότερα, ποσοστό που αντιστοιχεί σε 38 τεύχη. Ακόμη και ο Χριστιανισμός πιο συχνά απασχόλησε το Charlie Hebdo με 21 τεύχη έναντι 7 που ήταν μόνο για το Ισλάμ. Την ώρα που οι τζιχαντιστές δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, τόσο που δολοφονούνται 10 άνθρωποι για 7 τεύχη (ενώ ο συνολικός αριθμός των θυμάτων της επίθεσης φτάνει τα 12 με τους 2 νεκρούς αστυνομικούς), το Charlie Hebdo χαρακτηρίζεται “προκλητικό”.
Διαβάστε ακόμη:
Το Charlie Hebdo παραμένει ζωντανό, πιο ζωντανό από ποτέ. Όμως ό,τι επακολούθησε των επιθέσεων της 7ης Ιανουαρίου επιβεβαίωσε τις εκτιμήσεις που υπήρχαν ότι η δημοκρατία θα δεχόταν μεγαλύτερο πλήγμα από τις αντιδράσεις των πολιτικών ηγετών. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα, καθώς μαίνεται η σύγκρουση μεταξύ Δύσης και τζιχαντιστών και αντί να γίνονται προσπάθειες για ειρήνη, εντείνονται οι πολεμικές επιχειρήσεις.
Την ίδια ώρα στη Γαλλία, τη χώρα που έχει χτυπηθεί όσο καμία άλλη από τις τρομοκρατικές επιθέσεις, η νυν κυβέρνηση και άλλες ισχυρές πολιτικές δυνάμεις μπροστά στο φόβο να ανέβει η Μαρίν Λεπέν στην εξουσία, αντί να αντιπαραθέτουν αξίες, όπως ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, υιοθετούν ακροδεξιά ρητορική και φέρνουν ρατσιστικές διατάξεις. Χαρακτηριστική είναι η τροποποίηση του Συντάγματος που προβλέπει αφαίρεση της υπηκοότητας από τους πολίτες που διαθέτουν διπλή (αφορά τους Γάλλους που έχουν καταγωγή από πρώην αποικίες) σε περίπτωση που κάποιος καταδικαστεί για τρομοκρατία ή άλλες «πολύ βαριές πράξεις».
Όπως αναφέρει ο Κωστής Μαργιόλης για toperiodiko.gr πρόκειται στην ουσία για στοχοποίηση 3,3 εκατομμύρια Γάλλων με έναν ή και τους δύο γονείς μετανάστες, υποβιβάζοντάς τους σε «κατ’εξαίρεση πολίτες» ή σε «πολίτες υπό αμφισβήτηση», παρά για μέτρο που πράγματι ενισχύει την ασφάλειά της. “Ποιος μπορεί στ’ αλήθεια να ισχυριστεί ότι ένας επίδοξος βομβιστής που έχει σκοπό να εκτελέσει μια ενέργεια ανάλογη με εκείνες του περασμένου Νοεμβρίου, θα δίσταζε αναλογιζόμενος ότι μπορεί να χάσει τη γαλλική του υπηκοότητα;”
Αντίστοιχες αντιδράσεις διαπιστώνονται και σε άλλα κράτη της Ευρώπης, με θύματα τους πρόσφυγες. Η αυθαίρετη ταύτισή τους με τζιχαντιστές, έχει ως αποτέλεσμα να μεγαλώνει ο αριθμός των νεκρών αμάχων και χιλιάδων ανθρώπων που γλιτώνουν από τον πόλεμο, αλλά στοιβάζονται σε στρατόπεδα, με ελάχιστες παροχές. Το κυριότερο όμως, είναι ότι έχουν μπροστά τους ένα καθόλα αβέβαιο μέλλον, που ώρες-ώρες φαντάζει πιο τρομακτικό και από τα συντρίμμια των βομβαρδισμένων σπιτιών και πόλεων που αφήνουν πίσω τους.
Η αποστολή του 3pointmagazine.gr στο Παρίσι
Η επόμενη μέρα από τις επιθέσεις του Charlie Hebdo, ένα χρόνο ακριβώς μετά, δεν μας βρίσκει πιο σοφούς. Η γαλλική κοινωνία που βίωσε τα τραγικά συμβάντα των τρομοκρατικών επιθέσεων, ψηφίζει ακροδεξιά, ενώ μεγάλο μέρος της Ευρώπης βλέπει στους πρόσφυγες καμουφλαρισμένους δολοφόνους. Αντί για ειρήνη έχουμε πιο έντονο πόλεμο, μεγαλύτερη ανασφάλεια και πολλά θύματα λόγω των μέτρων που λαμβάνονται στο όνομα της ασφάλειας. Δεν μιλάμε καθόλου για το ρόλο της θρησκείας, δεν μιλάμε καθόλου για τα συμφέροντα που διακυβεύονται στη Μέση Ανατολή. Δεν υπάρχει επαρκής ανάλυση για τα ζητήματα ούτε από την Αριστερά και τα κινήματα, για την οποία πολύς κόσμος διψά.
Η μόνη ελπίδα εντοπίζεται στις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, που εκφράζεται από απλούς ανθρώπους, πληγωμένους από την κρίση, αλλά βαθιά συνειδητοποιημένους απέναντι στους κατατρεγμένους του πολέμου. Αυτή η ελπίδα, που δεν προήλθε από τις ευρωπαϊκές ηγεσίες, που στην πλειοψηφία τους αντιμετωπίζουν τους πρόσφυγες ως απόβλητα του πολέμου, είναι η μόνη που κρατά ζωντανό το ανθρώπινο πρόσωπο της Ευρώπης. Από μόνη της όμως δεν είναι αρκετή για να αναστραφεί η κατάσταση. Πόσω μάλλον απέχει πολύ η στιγμή να θεωρήσουμε “κεκτημένο” τη σάτιρα πάνω στα πάντα, ναι και στη θρησκεία.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.