Χωρίς κασόνι

του Κοσμά Τσόλα,
από το chiosnews.com

Με παίρνουνε αποσπερίς τηλέφωνο και μου λένε να στρώσεις στο πάτο του λάκκου πλακάκι και γύρω-γύρω να χτίσεις δυο τουβλάκια και να ‘χεις κομμένο έτοιμο κι ένα μάρμαρο για από πάνω, μη μου βάζεις ρετσίνα απόψε δε θέλω ούτε μπύρες ούτε ούζα ούτε τίποτα δε θέλω, με τίλος θα στρώσω εγώ πλακάκι μες στο λάκκο και θα χτίσω και τουβλάκια μου λέτενε, εντάξει εσύ θα ‘βρεις το τρόπο, αύριο το απόγευμα να ‘σαι εκεί έτοιμος, καλά λέω, το βράδυ παίρνω το Μαθιό, έλα του λέω κι εγώ μονάχος δε θα τα κατιφέρω, κάναμε μια μαλαξιά τσιμέντο και το ρίξαμε μέσα στο λάκκο και μετά ο Μαθιός μπρουμούτισε μπροστά στο λάκκο τον ήπιασα εγώ από τα πόδια κι ήστρωσε κακήν κακώς τα πλακάκια απάνω στο ογρό τσιμέντο μετά κούτσα-κούτσα ήχτισε και δυο σειρές τούβλα γύρω-γύρω όπως μας είπανε, το μεσημέρι τελειώσαμε, α θες το πιστεύεις α θές όχι, η μέση μου πιάστηκε να βαστώ όλη μέρα το Μαθιό από τα ποδάρια, θα τηνε παρατήσω εγώ αυτή τη δουλειά κι όλα τούτα γιατί δε βρίσκανε κασόνι για το παιδί και η μάννα στο χώμα δεν ήθελε να τ’ αφήκει.

Έρχουνται οι αθρώποι, στη σειρά τα άλλα φέρετρα των πνιγμένων, η μάννα το παιδί στην αγκαλιά της σα να το βύζαινε, έρχεται και βλέπει τον ανοιχτό λάκκο με το πλακάκι και το χτισμένο τούβλο, βλέπει κι εμένα που βαστούσα το φτυάρι εγώ κατίβασα τα μάτια, θα τη παρατήσω τούτη τη δουλειά μα την Παναγία, μη μου βάζεις ρετσίνα ρε χριστιανέ μου δε μπορώ να πιώ σου λέω, με βλέπει που λες κι εντράπηκα λες κι ήφταιγα εγώ για όλα, μετά δίνει το παιδί του αντρούς της και κατιβαίνει μέσα στο λάκκο με ένα κουβερτάκι και το στρώνει στο πλακάκι, ίσια-ίσια που χωρούσε, μετά γνέφει του αντρούς της να της δώκει το παιδί κι ευτός της το δίνει, φορούσε κάτι καινούργια ρουχαλάκια ωραία σαν να μην ήτανε πνιγμένο, της το δίνει και κείνη το ξαπλώνει του φορεί κι ένα σκουφί το χαδεύει το φιλά και γνέφει πάλι του αντρούς της και της δίνει μια τσάντα κι από μέσα βγάζει τη πιπίλα του και κάτι παιχνιδάκια και του τα αφήνει στο προσκεφάλι του και μετά από πάνω στρώνει κι άλλη κουβερτούλα από πάνω του, έτσι που ήτανε στο πλάι σα να κοιμούντανε το κακόμοιρο, θα τη παρατήσω τούτη δουλειά η τελευταία φορά ήτανε, με τα χέρια μου ξέθαψα μάνα και πατέρα κι ήπλυνα με κρασί τα κόκαλά τος, έχω θάψει κι έχω ξεθάψει δε ξέρω πόσους, κοντά είκοσι χρόνια τη κάνω εδευτή τη δουλειά, έτσι να στο πλάι που ήταν σα να κοιμούντανε και το καληνύχτισε, έχω κι εγώ δυο εγγονάκια το ένα στην ηλικία του, μετά δίνει το χέρι της στον άντρα της και την τραβά αφ το τάφο, βεργολυγερή γυναίκα, γυρνά και με ξαναβλέπει εγώ πάω και πιάνω το μάρμαρο μα εκείνη κάτι λέει του αντρούς της στη γλώσσα τος δεν εκατάλαβα, κατιβαίνει μετά κείνος στο λάκκο και του δίνω το μάρμαρο και το βάζει απάνω στα χείλια που κάμαμε με τα τούβλα σκεπάζει το παιδί και του δίνω το χέρι κι ανιβαίνει πάνω παίρνει τη γυναίκα του και πάνε στο πεζούλι και κάθουνται, μέχρι εκείνη την ώρα άχνα δεν είχαν βγάλει μόνο ένα μουρμουρητό από τη γυναίκα σα μοιρολόι σα βογκητό ένα πράμα, κάθουνται στο πεζούλι κι εγώ παίρνω το φτυάρι και κάνω να ρίξω τη πρώτη φτυαριά, μα άξαφνα ακούω πίσω μου ένα ουρλιαχτό που σηκωθήκανε όρθιες οι τρίχες της κεφαλής μου και βλέπω τη γυναίκα να τρέχει απάνω μου με νύχια και με δόντια να με φά παρατώ το φτυάρι…

Ωχχχχ εκείνα τα χάπια που παίρνει η γριά να κοιμηθεί να μου φέρεις να πάρω πεντ’ έξη να γουσουριαστώ, χτες βράδυ στο κρεβάτι μάτι δεν ήκλεισα, οι φωνές της είναι ακόμα στα αυτιά μου, πέφτει στο λάκκο έρχεται ο άντρας της τηνε τραβούμε μαζί την επαίρνει παράμερα σπούρδανε σα το ψάρι σα να της ξεριζώσανε τα σπλάχνα της, μετά φύγανε κι απόμεινα μονάχος να θάψω το παιδάκι.
Χωρίς κασόνι…

Ένα κείμενο-μνημόσυνο για τα παιδιά που πνίγηκαν στο ναυάγιο των Οινουσσών στις 27/9