Ξύπνησα σήμερα, έφτιαξα καφέ και διάβασα τα νέα.
Διάβασα για τις διαμαρτυρίες περί της κακοποιητικής, ατιμώρητης βίας της αστυνομίας από ένα συλληφθέν κορίτσι που ήρθε αντιμέτωπο με φράσεις τύπου «εσύ θα γ@μηθείς να το θυμάσαι» και «πάμε στο στενό να σε γ@μήσω». Το κορίτσι είναι 18 χρονών, ξυλοκοπήθηκε και κακοποιήθηκε σωματικά και λεκτικά από την αστυνομία, απειλήθηκε με βιασμό και χλευάστηκε, επειδή συμμετείχε σε μία από τις πρόσφατες πορείες της Νέας Σμύρνης- πορείες κατά της αστυνομικής βίας και κυριαρχίας.
Διάβασα για τη στοχοποίηση μίας διδάσκουσας καθηγήτριας του ΕΚΠΑ από ενεργό πολιτικό πρόσωπο, το οποίο κατηγόρησε την καθηγήτρια για περιστατικό το οποίο συνέβη στη διάρκεια πρόσφατης διαμαρτυρίας, κατά την οποία ορισμένα άτομα έσκισαν μία χριστιανική αφίσα που είχε μαζί του ένας περαστικός. Όχι μόνο δεν υπάρχει έγκυρη απόδειξη πως η διδάσκουσα συμμετείχε στο περιστατικό, αλλά όλα τα σχετικά βίντεο τα οποία έχουν κυκλοφορήσει δείχνουν το αντίθετο. Ενδιαφέρον είναι, ωστόσο, πως η συγκεκριμένη καθηγήτρια, της οποίας τα προσωπικά στοιχεία και οι φωτογραφίες δημοσιεύτηκαν στο προφίλ του πολιτικού αυτού προσώπου, τυχαίνει(;) να έχει ασχοληθεί ακαδημαϊκά με ζητήματα φύλου και θεματικές ΛΟΑΤΚΙ+.
Photo: Μάριος Λώλος
Είδα σε προφίλ άλλου πολιτικού προσώπου την αναπαραγωγή ενός βίντεο από τη μαζική φεμινιστική πορεία της 8 Μαρτίου στην Αθήνα και την αναπαραγωγή σχολιασμών περί αμφιβολίας για την “ισορροπημένη” ψυχική υγεία των γυναικών που συμμετείχαν στην πορεία, επειδή δεν άρεσαν, απ’ ό,τι φαίνεται, τα συνθήματα που φώναζαν τα κορίτσια. Στην Ελλάδα του 2021, θεωρείται ως φαίνεται πολύ λογικό να χαρακτηρίζονται οι θηλυκότητες ως ψυχασθενείς επειδή με δημοκρατικό τρόπο θέτουν τα κοινωνικοπολιτικά τους πιστεύω και ακόμα πιο λογικό να υπονοείται πως οι ψυχασθενείς δεν μπορούν να έχουν κοινωνικοπολιτικά πιστεύω.
Μετά, διάβασα πως χθες το βράδυ, χιλιάδες γυναίκες διαδήλωσαν στους δρόμους του Λονδίνου εκφράζοντας την οργή τους για την απαγωγή και τη γυναικοκτονία της Σάρα Εβεραντ από έναν αστυνομικό. H Σάρα Εβεραντ περπατούσε ένα βράδυ απλώς προς το σπίτι της, στο οποίο δεν έφτασε ποτέ γιατί δολοφονήθηκε.
Διάβασα και άλλα, πολλά, και τελειώνοντας τον καφέ μου, νιώθω τρομαγμένη. Νιώθω τρομαγμένη γιατί από τότε που θυμάμαι την εαυτή μου, το εκάστοτε κράτος μας πληγώνει, βιάζει, ξυλοκοπεί και δολοφονεί. Νιώθω τρομαγμένη γιατί, καθώς φαίνεται, είναι αποδεκτό το κράτος να στοχοποιεί δημόσια και χωρίς αποδείξεις θηλυκότητες και να τις εκθέτει σε ρητορικές μίσους και λαϊκά δικαστήρια, θέτοντας σε πιθανό κίνδυνο την ευρύτερη ακεραιότητά τους. Νιώθω τρομαγμένη γιατί η ελευθερία γίνεται μέρα με τη μέρα προνόμιο των πολύ λίγων, των στ’ αλήθεια ελάχιστων.
Ξέρω, είναι τα προφανή, αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι μπροστά στην επιβολή της πατριαρχικής, αστυνομοκεντρικής, αυθαίρετης επιβολής. Φοβάμαι που τα σώματά μας γίνονται με το έτσι θέλω πεδίο μάχης και τρομοκρατούμαι που σε ένα υποτιθέμενα εξελιγμένο σήμερα ταυτίζουμε την υγιή αντίδραση με την ψυχική ασθένεια. Ακόμη περισσότερο τρομάζω με τη στοχοποίηση της ψυχικής ασθένειας η οποία ταυτίζεται με την αναχρονιστική ορολογία της “τρέλας”.
Δεν μου αρέσει να ζω σε μία χώρα που ο μόνος τρόπος να μην κινδυνεύεις είναι να είσαι λευκός, straight, cis, αρτιμελής και “ψυχικά υγιής” άντρας, θυμώνω που μας κλέβουν το χώρο και νομιμοποιούν ολοένα και πιο βαθυά τη βία σε όποιον αντιτάσσεται στην πληγωτική εφαρμογή της ρητορικής του τρίπτυχου “Πατρίς- Θρησκεία – Οικογένεια”.
Είναι, νομίζω, ξεκάθαρο πως οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα κινδυνεύουν στην Ελλάδα ολοένα και περισσότερο.
Είναι έκδηλο πως το ΛΟΑΤΚΙ+ φοβικό επιχείρημα “Δε με ενδιαφέρει τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του”, δεν είναι πλέον αρκετό για να δώσει τροφή στα επιχειρήματα όσων μας κακοποιούν. Ποτέ δεν κατάλαβαν οι πολλοί πως δεν πρόκειται για το κρεβάτι μας, αλλά για τη ζωή μας, τη δουλειά μας, το ντύσιμό μας, τις οικογένειες που φτιάχνουμε, τις πορείες που ακολουθούμε, την ορατότητά μας. Ενδιαφέρον έχει πως ίσως, τώρα που- όπως είπαμε- η ελευθερία έχει εδώ και καιρό γίνει προνόμιο των ελάχιστων, οι πολλοί που χωρούν στην τοξική ετεροκανονικότητα και την υποστηρίζουν με νύχια και με δόντια, κατανοήσουν πως κινδυνεύουν και εκείνοι. Γιατί βλέπουμε και βλέπουν πως το κράτος δεν στέκεται πλέον μόνο στις “μειονότητες”, αλλά δέρνει, βιάζει και σκοτώνει μαζικά και εκείνους.
Σήμερα το πρωί, αφού διάβασα τα νέα και ήπια τον καφέ μου, είδα ένα βίντεο που μου έστειλε χθες η φίλη μου η Νεφέλη. Πρόκειται για μία ομιλίας της εκπληκτικής Αθηνάς Αθανασίου, η οποία κλείνοντας την επιχειρηματολογία της μας διαβάζει από το ποίημα της Alice Bloch , 1978, “Έξι χρόνια για τη Νάνσυ” το εξής:
“Δεν υπάρχει τίποτα να μην μπορούμε να πούμε μαζί
Στέρεο έδαφος
κάτω απ΄τα πόδια μας
το ξέρουμε το τοπίο
Δεν έχουμε επιλογή
προορισμού μόνο η διαδρομή
είναι ένας γρίφος κάθε μέρα
ένας καινούριος χάρτης της ίδιας περιοχής”.
Δεν υπάρχει τίποτα, αγαπημένα μου, που να μην μπορούμε να πούμε, και να διεκδικήσουμε, μαζί.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.