Από τους φασίστες της κερκίδας του ΑΠΟΕΛ ως τα μηνύματα συμπαράστασης της αγωνιστικής εξέδρας της Λιβόρνο, τα μόνα κοινά επαφής ανάμεσα σε οπαδούς και ρατσιστικά απόβλητα είναι η μπάλα, το γκαζόν και τα καθίσματα στα τσιμέντα.
Αυτά τα τσιμέντα άλλοτε φιλοξενούν προοδευτικούς κοινωνικοποιημένους φιλάθλους, που νοηματοδοτούν την παρουσία τους σε ένα γήπεδο και την αγάπη τους για μια ομάδα με δράσεις. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ποδοσφαιρικών ομάδων που μένουν ουδέτερες απέναντι σε οτιδήποτε συμβαίνει εκτός των τεσσάρων γραμμών του αγωνιστικού χώρου, αλλά κι αυτό απαιτεί ορισμένες συνθήκες και διαφέρει ανά περίπτωση.
Υπάρχουν αυτοί που απλά αδιαφορούν ή δεν έχουν πυρήνα φανατικών οπαδών. Άλλοι όμως το κάνουν επειδή τηρούν, περνούν και απαιτούν ύπουλα τη γραμμή του περίφημου «no-politica», όπως οι οπαδοί του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια, ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες της διοίκησης Μαρινάκη, αφήνοντας τάχα μου εκτός γηπέδου πολιτικές απόψεις, διαφωνίες, ιδεολογία. Στην κερκίδα, λένε, φωνάζουμε μόνο για την ομάδα μας. Εκεί βέβαια είναι που χωρούν ρατσιστικές ιαχές και «μπου-μπου» για μαύρους παίκτες, η απαξίωση στο πρόσωπο Κοσοβάρων προπονητών, όπως δήλωσε η «ΘΥΡΑ 7» το καλοκαίρι επίσημα, με αφορμή την πρόσληψη του Μπέσνικ Χάσι. Εκεί είναι και που όταν η κερκίδα αποφασίζει να εκφραστεί πολιτικά, το κάνει κατά υπουργών και κυβερνήσεων που «πολεμούν τον Πρόεδρο». Το «π» είναι πάντα κεφαλαίο και η κερκίδα ευνουχισμένη, παραδομένη στις ορέξεις του και πειθήνια να εκτελέσει τις εντολές.
Χουντιάρηδες και αλληλέγγυοι δεν γίνεται
Ας αναφερθούμε συγκεκριμένα για να μη χαθούμε: Την Παρασκευή 17 Νοεμβρίου, στο ντέρμπι της Κύπρου μεταξύ Ομόνοιας και ΑΠΟΕΛ, οι οπαδοί του δεύτερου, γνωστοί για τις εθνικιστικές τους «κορώνες» , κρέμασαν ένα πανό στην κερκίδα, με το οποίο αναφέρθηκαν στην ιστορική επέτειο μέσα από τη φιλοχούντικη σκοπιά που ουδέποτε έκρυψαν και για την οποία προφανώς αισθάνονται περήφανοι. «Πολυτεχνείο 1973-2017. 44 Χρόνια ψέματα» έγραφαν, επιδεικνύοντας τα ανιστόρητα αντανακλαστικά τους.
Εντύπωση φυσικά δεν προκάλεσε η προκλητική τους ανάρτηση, όσο το γεγονός πως αυτή συνοδεύτηκε από ένα άλλο πανό, με το οποίο δήλωναν «συμπαράσταση στον ελληνικό λαό», για τις πλημμύρες της Δυτικής Αττικής. Δεν θα περίμενε κανείς βέβαια να καταλάβουν το παράδοξο, ούτε φυσικά χρειάζεται να αναρωτηθεί αν θα έκαναν το ίδιο σε περίπτωση που συνέβαινε το ίδιο τραγικό γεγονός στην Τουρκία ή σε άλλη χώρα. Θα ήταν πολύ απαιτητικό για τον μέσο νου ενός φασίστα.
Την ίδια ώρα, στην Ιταλία, στο Αρμάντο Πίτσι, το γήπεδο της Λιβόρνο, οι Ιταλοί τιφόζι κρέμασαν παρόμοιο πανό: «Κοντά στον ελληνικό λαό που πληγώθηκε από την πλημμύρα» . Ποια είναι η διαφορά; Τι κάνει τους Λιβορνέζους συμπαθείς και τους Κύπριους εχθρούς;
Είναι η συνολική στάση της κερκίδας, αυτή που αποδεικνύει τι τύποι την γεμίζουν και γιατί έχει σημασία ο τόνος πίσω από τις ντουντούκες και το νόημα των συνθημάτων. Σε μια κερκίδα υπάρχει «χρώμα» και «οσμή». Πάντα υπήρχε, πάντα υπάρχει. Άλλοτε έντονα, άλλοτε ισχνά. Στην κερκίδα της Λιβόρνο έχουμε αναφερθεί ξανά , κάποιος που ξέρει το ποιόν των οργανωμένων της κατανοεί και την αυθεντικότητα της στήριξης και της αλληλεγγύης τους.
Είναι πολλοί αυτοί που πεισματικά επιμένουν πως άλλο το ποδόσφαιρο, άλλο η πολιτική. Ο Τάσος Αλευράς, δημιουργός του ντοκιμαντέρ «What Politica – a non political football story», σε συνέντευξή του στο περιοδικό μας υποστηρίζει πως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται σαν έννοια, σαν σύλληψη, αφού τα σπορ γεννιούνται από τον κόσμο που τα παρακολουθεί, εκτυλίσσονται στην κοινωνία, τα αφορά και την αφορούν.
Καθένας που επιλέγει να πάει σε ένα γήπεδο και να υποστηρίξει μια ομάδα, διαλέγει με βάση κάποια κριτήρια. Αν εκεί, στα παιδιά με τα κασκόλ, εντοπίζει αντιφασιστική πολυχρωμία και μαχητική συνθηματολογία ή ρατσιστικό μίσος, αναπόφευκτα (πρέπει να) επηρεάζεται. Αυτό διότι ο αθλητισμός γεννάει συναισθήματα κι όσο κι αν λατρεύει κάποιος μια ομάδα, χουντικά πανό και μισάνθρωπα συνθήματα τον/την κάνουν να αισθάνεται άβολα, αν δεν ταυτίζεται.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, οι «ίσες αποστάσεις», η ουδετερότητα και η απάθεια γίνονται φρικτή πραγματικότητα.
ΥΓ. Φυσικά, δεν μπορούμε να πούμε ότι στεναχωρηθήκαμε ιδιαίτερα για την 6άρα της Ρεάλ Μαδρίτης το βράδυ της Τρίτης επί των Κυπρίων, μέσα στο «σπίτι» τους…
Διάβασε ακόμη αν θες τη σειρά αφιερωμάτων του 3pointmagazine στις αντιφασιστικές κερκίδες της Ευρώπης:
Ράγιο Βαγιεκάνο: Η ομάδα της αντίστασης
Της Μπεσίκτας οι «Çarşı», στου αγώνα την πρώτη γραμμή!
Ο αντιρατσισμός στην κερκίδα της Μαρσέιγ!
Οι αντιφασίστες «νερατζούρι» του Μπέργκαμο!
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.