Η Δήμητρα Κούζα και ο Κωνσταντίνος Μωραΐτης μιλούν για την παράσταση “Greek Freak/Fire and Fury!”

Με αφορμή την πολυσυζητημένη παράσταση Greek Freak/Fire and Fury! σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών και η οποία επέστρεψε ανανεωμένη στο θέατρο Χώρος, στον θεατρικό χώρο της ομάδας, βρέθηκα κι εγώ εκεί για να συνομιλήσω με δύο από τους ηθοποιούς της παράστασης, την Δήμητρα Κούζα, ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Χώρος, και το νεότερο μέλος της, τον Κωνσταντίνο Μωραΐτη, τους οποίους ήδη “γνώριζα” από τη συμμετοχή τους στην ενδιαφέρουσα παράσταση “Ο Φόβος Τρώει Τα Σωθικά” (θεατρική μεταφορά της ταινίας του Rainer Werner Fassbinder σε μετάφραση-διασκευή-σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα) πέρσι στο θέατρο Τέχνης.

Δήμητρα, μίλησέ μου για την Εταιρεία Θεάτρου Χώρος.

Δήμητρα Κούζα: Η εταιρεία ξεκίνησε ανεπίσημα το 2003, επίσημα το 2004 με πρωτοβουλία του Σίμου Κακάλα. Η Έλενα Μαυρίδου ήταν από την πρώτη στιγμή εκεί. Εγώ μπήκα ένα χρόνο αργότερα. Τον Σίμο τον είχα καθηγητή υποκριτικής και  μου πρότεινε να μπω στο θίασο τελειώνοντας τη σχολή. Η εταιρεία ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη. Ο Σίμος, η Έλενα κι εγώ είμαστε όλοι απόφοιτοι του Κρατικού Βορείου Ελλάδος. Για αρκετά χρόνια είχαμε την έδρα μας στη Θεσσαλονίκη, αλλά κάναμε συνέχεια περιοδείες σε Ελλάδα κι εξωτερικό. Πήραμε την απόφαση να έρθουμε Αθήνα, επειδή τον περισσότερο χρόνο καταλήγαμε να είμαστε και να δουλεύουμε εδώ. Σε αυτό τον χώρο είμαστε από το 2013, όπου αρχικά ήταν μόνο χώρος προβών και εργαστήριο. Τον διαμορφώνουμε συνεχώς και τα τελευταία δύο χρόνια λειτουργεί ως θεατρική σκηνή. Κι έχουμε και το θεατρικό εργαστήρι που λειτουργεί όλο το χρόνο, στο οποίο ο Σίμος και η Έλενα διδάσκουν τη μεθοδολογία της μάσκας και τον τρόπο που δουλεύουμε τόσα χρόνια.    

Γιατί να έρθουμε να δούμε το έργο σας;

Δεν ξέρω αν μπορώ να το απαντήσω αυτό, θα είχε ενδιαφέρον να το απαντήσει κάποιος θεατής, αφού έρθει να μας δει και να πει «Ωραία! Έκανα καλά, που είδα αυτή την παράσταση».

Τι είναι αυτό που σε δυσκολεύει να απαντήσεις;

Θα μπορούσε αυτό που κάνω τώρα να είναι ένα νούμερο της παράστασης… Νομίζω ότι αυτή η παράσταση έχει μπει με ένα τρόπο στην καθημερινότητά μας, έχουμε μπει σε ένα ανάλογο τρόπο λειτουργίας και εκτός έργου. Είναι ένα παιχνίδι, μια σάτιρα, ένα βαριετέ. Και στόχος μας είναι ο κόσμος να ψυχαγωγηθεί. Η παράσταση είναι πολύ ανοιχτή, ο Σίμος Κακάλας χρησιμοποιεί πολύ την επαφή με το κοινό. Δεν είναι κάτι για να φοβάσαι. Το καλοκαίρι που παίξαμε να φανταστείς ο κόσμος από την πλατεία έφτανε μόνος του σε σημείο που ήθελε να μιλήσει. Τίποτα δε γίνεται με το ζόρι. 

Πώς ήταν η εμπειρία σας το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών;

Παίζαμε σε ένα μεγάλο θέατρο, το θέατρο Ολύμπια, και το γεγονός αυτό σε έβαζε σε σκέψεις για το πώς μπορεί αυτό το έργο να κουμπώσει εκεί. Για κάποιο λόγο ταίριαξε πάρα πολύ. Και ο κόσμος ανταποκρίθηκε.   

Έχετε κάνει αλλαγές τώρα;

Ναι, κάποιες αλλαγές έχουν γίνει και θα γίνονται. Στόχος του Σίμου είναι όσο αλλάζει η επικαιρότητα να κινείται ανάλογα και η παράσταση. Θα υπάρχουν και διάφοροι guests…

Άρα πρέπει να έρχομαι κάθε μέρα για να μην χάσω κάποιο επεισόδιο.

Εσύ το είπες! Γιατί όχι;!

Ποιο Greek Freak από αυτά που παρουσιάζεις επί σκηνής, προτιμάς;

Είναι ένα νούμερο που λέγεται «Αναγούλα». Δεν νομίζω ότι μπορώ να πω κάτι παραπάνω.

Τι σε ιντριγκάρει, όταν παίζεις σε αυτή την παράσταση;

Το ότι είναι τόσο ανοιχτή. Πριν λίγο μάλιστα σκεφτόμουν ένα νέο νούμερο να προτείνω στο Σίμο για το μέλλον. Γενικά ο Σίμος το ζητάει από τους ηθοποιούς. Προσωπικά έχω περάσει από διάφορα στάδια σχετικά με αυτή την ελευθερία, δε μου ήταν πάντα εύκολο, αλλά τώρα είμαι σε ένα σημείο, που ακόμα κι αν με δυσκολεύει, το χαίρομαι πολύ. Η ελευθερία έχει κανόνες όμως και μέσω αυτών βρίσκεις την ελευθερία στην έκφραση.

Στην παράστασή σας σχολιάζονται και οι κριτικοί. Σε ενοχλεί εσένα προσωπικά κάτι στους κριτικούς θεάτρου;

Αν είναι με ανοιχτό το βλέμμα, τότε μια κριτική μπορεί να μας βοηθήσει. Δεν είμαι σίγουρη πόσο αυτό συμβαίνει σήμερα… Έχω την αίσθηση, ότι λόγω της εποχής, μέσα από μια ταχύτητα, πολύ εύκολα κρίνουμε κάποια πράγματα και χωρίς να τα γνωρίζουμε. Όλα γίνονται γρήγορα και χωρίς πολύ ψάξιμο. Αν βρω αλήθεια σε μια κακή κριτική, που μπορεί να με αφορά, δεν με πειράζει. Ίσως να το έχω σκεφτεί κι εγώ για τον εαυτό μου, οπότε λέω ok. Ούτως ή άλλως η δουλειά μας δεν τελειώνει ποτέ, ότι δηλαδή έφτασες μέχρι ένα σημείο και είσαι ήσυχος. Κάθε μέρα ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα που πρέπει να δουλέψεις. Οπότε όχι, δεν με ενοχλεί.

Επόμενη παράσταση;

«Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη», που θα ανέβει το Φεβρουάριο.   

Κωνσταντίνε, θα ήθελα να μου πεις λίγα λόγια για την πορεία σου μέχρι να φτάσεις να συνεργαστείς με την Εταιρεία Θεάτρου Χώρος.

Κωνσταντίνος Μωραΐτης: Τελείωσα το Ωδείο Αθηνών το 2010 και πρόπερσι ολοκλήρωσα το τμήμα σκηνοθεσίας στη δραματική σχολή Central στο Λονδίνο, έμεινα δύο χρόνια εκεί και η τελευταία δουλειά που έκανα ήταν με τους DV8 (Physical Theatre). Αργότερα γνώρισα τον Σίμο Κακάλα, που ασχολείται και αυτός με το Physical Theatre και ταιριάξαμε. Πριν τη συνεργασία με τον Σίμο Κακάλα είχα συνεργαστεί με τον Ένκε Φεζολλάρι, την Κατερίνα Μπερδέκα. Η παράστασή μας “Greek Freak/Fire and Fury!”, που  παρουσιάστηκε τρεις μέρες στο Φεστιβάλ Αθηνών, επαναλαμβάνεται τώρα διαφοροποιημένη και με μικρότερη διάρκεια. 

Γιατί να έρθουμε να δούμε το έργο σας;

Γιατί είναι φτιαγμένο από εμάς, ο Σίμος το έγραψε. Δεύτερον, γιατί υπάρχουν πολλά είδη θεάτρου μέσα της και αυτό είναι κάτι που δε βλέπουμε συχνά. Ο θεατής θα δει στην παράσταση μια νούτικη κωμωδία. Τι σημαίνει αυτό… ότι έχουμε πάρει τα υλικά από μια σκηνή, από μια ελληνική ταινία και πιο συγκεκριμένα μια συνθήκη παρεξήγησης, όπου υπάρχει ο καλός, ο κακός και ο άσχημος και έχουμε κάνει ένα νούμερο, γιατί είναι ένα βαριετέ αυτό που παρουσιάζουμε. Επίσης υπάρχει το post-modern στοιχείο, που έχει βασιστεί πάνω στην Blitz. Πίσω από όλα αυτά υπάρχουν σχόλια, εννοείται. Υπάρχουν χορογραφίες και μπόλικο τραγούδι.

Ποιο Greek Freak από αυτά που παρουσιάζεις επί σκηνής, προτιμάς;

Θα επιλέξω τον Παρουσιαστή, γιατί έχει αυτή την κυνικότητα και αυτό το χιούμορ, που ούτε ο ίδιος δεν γελάει με τον εαυτό του, αλλά οι άλλοι γελάνε με αυτόν. Σαν το ψεύτικο γέλιο του Σάκη Ρουβά, που όλα είναι ρόδινα κι εγώ ζω σε μια ροζ φούσκα και μπορεί να σου πω ότι κάποιος σκοτώθηκε χθες και πάμε και παρακάτω… Εκεί έχω βασιστεί για να χτίσω τον χαρακτήρα μου, Ρουβάς, Λιάγκας, Τανιμανίδης, έχω πατήσει πάνω σε αυτούς. Παρουσιαστές λίγο American Psycho.     

Τι σε ιντριγκάρει, όταν παίζεις σε αυτή την παράσταση;

Η αδρεναλίνη και η εναλλαγή όλων των διαφορετικών ειδών θεάτρου. Ο ρυθμός, όχι όμως ο ρυθμός της παράστασης ιδιαίτερα, όσο ο ρυθμός των παρασκηνίων. Τρεις άνθρωποι, γιατί ο Σίμος είναι σε ρόλο κομπέρ και η Έλενα και ο Κλέωνας δεν είναι στη νέα παράσταση, σε γρήγορους ρυθμούς: αλλάζω κοστούμι, μπαίνω, παίζω, βγαίνω και ξανά. Είναι σαν Formula 1, δεν έχεις δικαίωμα να σκεφτείς ότι τώρα στρίβω, έχεις ήδη στρίψει. Έχουμε την ελευθερία να αυτοσχεδιάσουμε μέσα σε πλαίσια που έχουν οριστεί. Γι’ αυτό και κάθε παράσταση, από τις τρεις του Φεστιβάλ, δεν είχε ποτέ την ίδια διάρκεια.

Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θέλετε να δώσετε με αυτό έργο;

Επειδή όλα έχουν καταστρατηγηθεί, έρχεται αυτή η παράσταση να σου υπενθυμίσει, ότι όλα είναι μάταια. Ακόμα και το θέατρο έχει γίνει μάταιο.

Δεν το έχεις εγκαταλείψει όμως.

Όχι, γιατί παλεύω μέσα από αυτό. Προσπαθώ να ανατρέψω και να αλλάξω κάποια πράγματα. Είναι αυτό που έλεγε ο Σίμος πολύ σωστά, σε αυτό το νούτικο που σου έλεγα, ότι στην παλιά Αθήνα του ‘60 όλα παρουσιάζονταν ρομαντικά κι όμως υπήρχε βία στις γυναίκες, υπήρχαν τρομερά σεξιστικά σχόλια, κανένα δικαίωμα στους ομοφυλόφιλους, στερεότυπα, σκληρότητα, φτώχεια, πολλοί αμόρφωτοι, επομένως δεν είναι τόσο ρομαντικά και αθώα τα πράγματα, όσο λένε. Σκληρά χρόνια.   

Στην παράστασή σας σχολιάζονται και οι κριτικοί. Σε ενοχλεί εσένα προσωπικά κάτι στους κριτικούς θεάτρου;

Πολλά. Πρώτον όταν δεν υπάρχει τεκμηρίωση. Σήμερα ο καθένας μπορεί να κάνει κριτική. Άπειρα τα blogs, ο καθένας βαφτίζεται δημοσιογράφος ή κριτικός και μπορεί να σχολιάζει τις παραστάσεις είτε χωρίς επιχειρήματα είτε χωρίς να έχει την όποια υποδομή θεάτρου. Και αυτό που διαβάζεις για κριτική είναι «μου άρεσε» ή «δεν μου άρεσε». Είναι υγιές να μη σου λειτουργήσει μια παράσταση, αλλά πες μου γιατί, ώστε να ξέρει και ο θεατής.

Θεωρείς ότι κάποια πράγματα γράφονται επί τούτου;

Πάρα πολλές φορές γράφονται κριτικές επί τούτου, υπάρχουν εμπάθειες ή συμπάθειες.

Χρειάζεται όμως να υπάρχει κριτική.

Δε γίνεται να μην υπάρχει κριτική, είναι φυσικό κι επόμενο. Κι εγώ αν δω κάτι, αυτομάτως μέσα μου θα σχηματίσω άποψη. Μόνο καλό κάνει. Απλά έχει χαθεί και σε αυτό κάθε μέτρο και ουσία. Ούτε με τα ακραία παραδείγματα της Αμερικής συμφωνώ, που όλοι περιμένουν να βγει μια κριτική για να αποφασίσουν, αν θα συνεχίσει ή θα κατέβει ένα έργο. Αλλά ούτε και με δημοσιεύματα που λένε ότι η παράσταση είναι sold out, μην τη χάσετε και μέσα  οι ηθοποιοί παίζουν για πέντε θεατές. Μια χρυσή τομή να βρούμε για να μην αποπροσανατολιζόμαστε κι εμείς τόσο πολύ.

Διαβάζεις κριτικές;

Ναι, ακόμα κι αν δεν αφορούν παράσταση που παίζω. Έχει ενδιαφέρον και μπορεί να σε βοηθήσει κάποιες φορές. Ειδικά αν έχω δει κι εγώ την παράσταση, μπορεί να συνειδητοποιήσω διαβάζοντας μια κριτική, πως κάτι δεν είναι έτσι, όπως το είδα εγώ. Μου έχει συμβεί, ενώ σε μένα να έχει λειτουργήσει σαν όλο, αν κοίταζα κομματιαστά την παράσταση, φαινόταν τελικά να μην λειτουργεί.

Η παράστασή σας αφορά κάθε είδους θεατή;

Ναι, εκτός από τους ανήλικους. Πρέπει όμως να είναι ανοιχτός. Όπως και στην παράσταση «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» του Φασμπίντερ, πέρσι στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, είχε έρθει στο τέλος της μια γιαγιά γύρω στα ενενήντα και μου είπε: «Δεν κατάλαβα πολλά. Αλλά και παλιά, όταν ερχόμουν, πάλι δεν καταλάβαινα τι έκανε ο Κουν». Ήταν πολύ τίμιο αυτό που είπε. Δεν είπε είναι κακό, επειδή δεν το κατάλαβα. Το πνεύμα του θεατή πρέπει να είναι ανοιχτό και να έρχεται με διάθεση να δει θέατρο και όχι μια παράσταση που την έχει φανταστεί κάπως και μετά, αν είναι αλλιώς από αυτό που φαντάστηκε, να μην του αρέσει. Αυτό μας βασανίζει και μας εμποδίζει από το να δούμε πολλές φορές αριστουργήματα.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

Greek Freak!
Fire and Fury
Σκην.: Σίμος Κακάλας

Από τις 3 Νοεμβρίου

Το Greek Freak!, η παράσταση που πρώτη παραδόθηκε στη χλεύη του κοινού το καλοκαίρι, ντροπιάζοντας το Φεστιβάλ Αθηνών και τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, επιστρέφει ακόμη χειρότερη από τις 3 Νοεμβρίου στο θέατρο Χώρος: Greek Freak/Fire and Fury! σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα.

Μια παράσταση που ακολουθεί πιστά την επικαιρότητα πηγαίνοντας και αυτή από το κακό στο χειρότερο. Όλα τριγύρω αλλάζουν; Greek Freak/Fire and Fury! Σταθερά φριχτή ποιότητα χωρίς “ευχάριστες” εκπλήξεις. Νέα νούμερα (πραγματικοί καθημερινοί άνθρωποι) που θα προκαλέσουν τα όρια του κοινού με τη συνδρομή χιλιάδων διαφορετικών guest(s) σχεδόν κάθε βδομάδα. Παιχνίδια με πλούσια δώρα για το κοινό. Πραγματοποίηση επιθυμιών, διαγραφή χρεών κ.ά. 

Σκηνοθεσία – Σύνθεση: Σίμος Κακάλας
Σκηνικό: Αντώνης Δαγκλίδης
Κοστούμια: Claire Bracewell
Μάσκες: Μάρθα Φωκά
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης
Χορογραφίες: Φωκάς Ευαγγελινός
Ενορχήστρωση: Χρίστος Θεοδώρου
Ειδικά εφέ: Αλέξανδρος Λόγγος
Βοηθός σκηνοθέτη: Δημήτρης Καλακίδης
Εκτέλεση παραγωγής: Γιώργος Λόξας

Με τους: Σίμο Κακάλα, Δήμητρα Κούζα, Μιχάλη Βαλάσογλου, Κωνσταντίνο Μωραΐτη, Γιώργο Λόξα κ.ά. 

* Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους.

* Απαγορεύεται η ρίψη φυστικιών στους ηθοποιούς. Τους ταΐζει  η Διεύθυνση.

Διάρκεια: 120 λεπτά

Πρεμιέρα: Παρασκευή 3 Νοεμβρίου

Μέρες και ώρες παραστάσεων: Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στις 21.00

Τιμή εισιτηρίων: γενική είσοδος 10€ 

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ
viva.gr, 11876, SevenSpots, Reload Stores, Media Markt, Βιβλιοπωλεία Ευριπίδης, Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Αθηνόραμα, Viva Kiosk

Θέατρο Χώρος
Πραβίου 6, Βοτανικός
Τηλ.: 21 0342 6736 

FB: Horos Theatre Company