Χρειάστηκε σχεδόν ένας μήνας εργασιών από τα συνεργεία καθαρισμού του δήμου Αθηναίων ώστε να καθαρίσει και να βαφτεί το ιστορικό κτίριο του Πολυτεχνείου από το αμφιλεγόμενο ασπρόμαυρο γκραφίτι που κάλυπτε ένα πολύ μεγάλο μέρος του. Μάλιστα, σύμφωνα με τα συνεργεία του Δήμου, οι τοίχοι του βάφτηκαν με ένα ειδικό υλικό το οποίο δεν θα κρατάει ούτε τα σπρέι, ούτε τη μπογιά των όσων θέλουν να ξαναλερώσουν τους τοίχους του στο μέλλον.
Κάνοντας στην άκρη την αισθητική του γκραφίτι και το κατά πόσο έπρεπε να αφαιρεθεί ως κάτι που βρόμιζε την ιστορικότητα του Πολυτεχνείου, ή να διατηρηθεί ως ένα έργο τέχνης στην όψη του κτιρίου, το μόνο σίγουρο είναι ότι το Πολυτεχνείο ήταν βρόμικο χρόνια πριν κάποιοι καλλιτέχνες του δρόμου καλύψουν ένα μεγάλο μέρος της όψης του εν μία νυκτί με ένα τεράστιο γκραφίτι.
Οι ταγκιές στους τοίχους, τα ανέμπνευστα μικρά γκραφίτι, το πάτωμά του που θυμίζει σκουπιδότοπο και η γενικότερη αίσθηση αποδιοργάνωσης η οποία εκπέμπει, χρειάστηκαν χρόνια και χρόνια αδιαφορίας και δεν δημιουργήθηκαν μέσα σε μία νύχτα.
Όσο λαμπεροί και φρεσκοβαμμένοι να είναι οι τοίχοι του δεν μπορούν να καλύψουν το φόβο των φοιτητών του όταν περνούν από τη Τοσίτσα, η οποία είναι γεμάτη τοξικομανείς και χρήστες ηρωίνης. Όπως δεν μπορούν να καλύψουν την έλλειψη καθηγητών και καθαριστριών σε ένα από τα σημαντικότερα τμήματα της Ελλάδας. Το πρόβλημα δεν είναι η εξωτερική του εμφάνιση, αλλά η εσωτερική του αποδιοργάνωση από τις περικοπές που γίνονται τόσα χρόνια στον τομέα της παιδείας.
Όταν ένα πολύ μεγάλο μέρος του ιστορικού κέντρου είναι σχεδόν “άβατο” την νύχτα και πενταβρόμικο την ημέρα, ένα γκραφίτι είναι με σιγουριά το μικρότερο πρόβλημα όλων μας.
Ο δήμαρχος Αθηναίων λοιπόν, μπορεί μέσω του προσωπικού του λογαριασμού να νιώθει υπερήφανος για το κατόρθωμά του, αλλά μερικές στρώσεις μπογιάς λειτουργούν μοναχά ως σκόνη στα μάτια όσων διαμαρτύρονταν τόσο καιρό για το “έκτρωμα” που κάλυψε τους τοίχους του Πολυτεχνείου.
Όπως μας λέει και η Μαρία Χίου, φοιτήτρια του Πολυτεχνείου: «Ο καθαρισμός και το βάψιμο της όψης του Πολυτεχνείου δεν πιστεύω πως εξυπηρετούν την αρχιτεκτονική ποιότητα ή την ιστορική αξία του κτιρίου. Το Πολυτεχνείο υπήρξε πάντα ένα κτίριο ζωντανό μνημείο, όχι ένα κτίριο μουσείο. Η αξία του έχει να κάνει με όσα έχουν συμβεί και συνεχίζουν να συμβαίνουν μέσα στους τοίχους του, και όχι από το χρώμα τους. Η αποκατάσταση της όψης του έγινε μείζον θέμα για να καθησυχαστεί μια ‘κοινή γνώμη’, που αρκείται σε ένα μπογιάτισμα προκειμένου να ξεχάσει ουσιαστικότερα προβλήματα. Οι καταστάσεις που βιώνει κανείς καθημερινά περνώντας από την Τοσίτσα ή την Κάνιγγος, δεν θα λυθούν με ένα μπογιάτισμα”.
Έκπληξη θα αποτελούσε άλλωστε αν στην Ελλάδα του επιφανειακού, τα προβλήματά της λύνονταν ουσιαστικά και όχι με μία απλή επιφανειακή κάλυψη της “βρόμας”.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.