Αγαπητό μου ημερολόγιο, οι εποχές αλλάζουν και ο χρόνος ξεφτίζει τις στιγμές μας όπως τα χρώματα ξεθωριάζουν στον ήλιο. Η μνήμη ασθενεί και όσα ζήσαμε είναι πια ένα παρελθόν που προσπαθεί να μάθει κολύμπι στο χείμαρρο της καθημερινότητάς μας. Αποφεύγω να βάζω θετικά ή αρνητικά πρόσημα στην κάθε εποχή. Η ζωή ήταν ανέκαθεν ένας αγώνας δρόμου. Με την σκληρότητα και τον ρομαντισμό της ταυτόχρονα. Σε πείσμα για το χρόνο που κυλά και δεν μας ρίχνει δεύτερη ματιά, γίνομαι πάλι παιδί και διηγούμαι όλα εκείνα που με κάνουν να χαμογελώ στη θύμησή τους. Εκείνα που φαίνεται να έσβησαν, αλλά σιγοκαίνε ακόμα. Μέσα μας.
* Δεν θα ξεχάσω ποτέ, εκείνες τις τεράστιες ροζ τσίχλες Bubble με το σκούρο μπλε περιτύλιγμα που ήταν αδύνατο να μασουλήσεις μονομιάς και παιδευόμασταν ξανά και ξανά. Ή τις τσίχλες τσιγάρα, που πριν τις φάμε, παριστάναμε ότι καπνίζαμε σαν «μεγάλοι».
* Πόσες συλλογές από αυτοκόλλητα, αερόμπαλες και τρελόμπαλες είχαμε… Μετά βγήκαν οι τάπες Pokemon και «τάπωσαν» όλες τις άλλες.
* Στα πάρτι, λέγαμε σε κάποιο φίλο να προτείνει να παίξουμε μπουκάλα (και καλά δεν ήταν δική μας ιδέα). Και να πως τύχαινε, να καθόμαστε απέναντι από αυτόν που μας άρεσε. Έχει πλάκα η πονηριά της αθωότητας.
* Θυμάμαι τις ατελείωτες ώρες στο δρόμο παίζοντας κρυφτό, «αγαλματάκια ακούνητα», «τσαφ τσουφ το τρένο περνά», μήλα, ακόμη και ποδόσφαιρο. Κι όταν ανακαλύψαμε το Gameboy κάναμε κόντρες για το ποιος/α θα κάνει το καλύτερο ρεκόρ στο Super Mario.
* Σε πόσα και πόσα παγκάκια καθίσαμε, πόσες πλατείες οργώσαμε, πόσο δεμένοι ήμασταν με το «έξω». Δεν υπήρχε ιδιωτικός και δημόσιος χώρος. Και αν υπήρχε, δεν μας ένοιαζε.
* Η γενιά μου μεγάλωσε με τα «βραζιλιάνικα». Δεν χάναμε ούτε ένα επεισόδιο από την «Μαρία της Γειτονιάς», την «Παουλίνα», «την Εσμεράλδα». Ούτε από τους «Ατρόμητους», το «Τσικιτίτας» και το «Καρουζέλ».
* Το Παρασκευοσαββατοκύριακο ήταν η καλύτερη μας. Παρασκευή βράδυ βλέπαμε τα «Παιχνίδια χωρίς σύνορα» και κάθε Σάββατο πρωί πρωί ξυπνούσαμε για δούμε «Disney Club» με τον Λυκούργο και την Καρολίνα.
* Όταν βαριόμασταν στην τάξη, γράφαμε ραβασάκια με τους συμμαθητές μας για να μην πάρει χαμπάρι η δασκάλα ότι δεν παρακολουθούσαμε.
* Ακόμα θυμάμαι τις φωνές της δασκάλας όταν έπαιρνε χαμπάρι ότι όντως δεν παρακολουθούσαμε.
* Όταν θέλαμε να μην πάμε σχολείο, ξαφνικά νιώθαμε άρρωστοι, είχαμε αναγούλες και πονοκέφαλο. Ποτέ δεν ξέραμε τι έχουμε. Μία από όλα γιατρέ μου!
* Όταν το κόλπο δεν έπιανε και μας πήγαιναν κακήν κακώς στο σχολείο, κάναμε απλώς κοπάνες για να γλυτώσουμε το διαγώνισμα στο μάθημα της ιστορίας.
*Αξέχαστη είναι και η ιεροτελεστία του Σαββάτου, πριν την καθιερωμένη βραδινή βόλτα. Οι κοπέλες, από τη μια μεριά, προσπαθούσαν να βαφτούν ανεπιτυχώς και τα αγόρια, από την άλλη, έβαζαν πολύ ζελέ στο μαλλί τους. Ναι, και στις δώδεκα ήμασταν σπίτι.
* Μπορώ να πω ότι στηρίξαμε όσο μπορούσαμε τη βιομηχανία των Mac Donalds, τα χάμπουργκερ με ένα ευρώ έμοιαζαν σωτήρια με το χαρτζιλίκι των δέκα.
* Οι κοπέλες κάθε μήνα, διαβάζαμε «Super Κατερίνα» και «Αφισόραμα» κολλώντας στο δωμάτιο μας γιγαντοαφίσες του Justin Timberlake και του Leonardo Di Caprio, των «One», των «Backstreet Boys» και των «Spice Girls». Τα αγόρια περιορίζονταν στις αφίσες της ομάδας τους, άντε και της Emma Watson μαζί με το Harry Potter.
* Όταν η μάνα μου ζητούσε να κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι, είχα πάντα διάβασμα και όταν αργούσα από το φροντιστήριο, με είχε οπωσδήποτε κρατήσει παραπάνω ο καθηγητής.
[…]
Και πόσα ακόμη, αγαπητό μου ημερολόγιο, θυμόμαστε και γελάμε κάνα βράδυ με την παρέα στο σπίτι, πίνοντας κρασί, αναρωτώμενοι πώς περνά ο καιρός. Πιστεύεις ότι γεράσαμε πριν της ώρας μας; Όλες εκείνες οι εικόνες γεμάτες ανθρώπους και αντικείμενα, χρώματα και αρώματα, έρχονται ξανά και ξανά. Και είναι άλλες, που ξεπροβάλλουν από το πουθενά και που θα ορκιζόσουν ότι ποτέ δεν έζησες. Θα θυμόμαστε όμως για πάντα; Όσο αστεία και αν μοιάζει μια εποχή, δεν καθορίζει ούτε το ποιοι ήμασταν, ούτε ποιοι είμαστε. Όλα μπερδεύονται γλυκά υπό το πρίσμα της παιδικότητας. Η σοβαροφάνεια δεν ωφέλησε ποτέ κανένα παιδί, κανέναν έφηβο. Το να ζεις την εποχή σου στο έπακρο, έχοντας αργότερα την ωριμότητα να κατανοήσεις το άγουρο της ηλικίας σου, είναι το στοίχημα μιας ολόκληρης ζωής που ξετυλίγεται μπροστά σου.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.