Πριν ακριβώς 2 χρόνια, μαζί με χιλιάδες ακόμη λυκειόπαιδα, καλούμουν να διαγωνιστώ για μία θέση στη σχολή που ονειρευόμουν να φοιτήσω. Αγχωμένες συζητήσεις παιδιών στο λεωφορείο, δημοσιογράφοι που ανακοινώνουν την έλευση των Πανελληνίων σε λίγες ημέρες, αλλά και πάμπολλες αναφορές στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, ανακαλούν στο μυαλό μου εικόνες και σκέψεις από εκείνη την μακρινή περίοδο, που μόνο ως ευχάριστες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν.
Επί ένα ολόκληρο χρόνο, για τους αποφασισμένους και τους οπαδούς του σκληροπυρηνικού διαβάσματος που, κακά τα ψέμματα, απαιτείται για την είσοδο στις υψηλόβαθμες σχολές, η λέξη βόλτα συναντάται στο λεξιλόγιο ενός μαθητής μόλις μία φορά την εβδομάδα. Στους τελευταίους μήνες δε, εξαφανίζεται. Φροντιστήρια, μάθημα στο σχολείο και διάβασμα αποτελούν μία ρουτίνα δυσβάσταχτη ακόμα και για τους πιο ανθεκτικούς. Το άγχος που σε βαραίνει τεράστιο, όπως και η πίεση του κοινωνικού περίγυρου, των καθηγητών, της οικογένειας αλλά και του ίδιου σου του εαυτού για την επίτευξη του στόχου.
Ένα σύστημα, που σε θέλει να δαπανάς ένα τεράστιο ποσό σε φροντιστήρια, με τη δημόσια παιδεία να κρίνεται ανεπαρκής από κάθε άποψη. Γνώσεις στείρες και κατευθυνόμενες, που μόλις κλείσουμε την κόλλα αναφοράς ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα εξανεμίζονται σχεδόν μονομιάς. Η σκέψη μπαίνει σε καλούπι όπως και η γραφή του κάθε υποψηφίου. Στην έκθεση αποστηθίζουμε φυλλάδια, μαθαίνουμε να γράφουμε με πρόλογο, κυρίως θέμα και επίλογο, καταπιέζοντας παρορμητικά ένστικτα και οποιαδήποτε συναισθήματα, που θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε σε χαρτί. Ακόμα και στην ποίηση και τη λογοτεχνία η φαντασία μας έμπαινε σε καλούπια και περιοριζόταν. Αναλύαμε κάθε στίχο, ξετρυπώναμε κάθε σχήμα λόγου, κάθε ομοιοκαταληξία χάνοντας την όποια μαγεία μπορεί να κρύψει ένα ποίημα.
Από το σχολείο έπρεπε να αποφοιτήσουμε καλύτεροι άνθρωποι με γενικές γνώσεις και παιδεία, όχι αγχωμένα στρατιωτάκια, εγκλωβισμένα επί χρόνια σε ένα κτίριο, που μόνο απέχθεια μας προκαλούσε. Η περίοδος των Πανελληνίων κρίνεται από τις χειρότερες της ανήλικης ζωής ενός ατόμου. Είναι η πρώτη φορά που καλείσαι να τα βάλεις με τον εαυτό σου, πρώτιστα, να τον φτάσεις στα όρια του και να περάσεις ένα μεγάλο τεστ. Σαφώς οι γνώσεις ενός ατόμου δεν κρίνονται από τα μόρια ή τη σχολή που περνάει, αντίθετα με όσα “ισχυρίζονται” τα κοινωνικά στερεότυπα. Το μόνο που κρίνεται με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων είναι η προσπάθεια που κατέβαλε κάθε μαθητής όλο αυτόν τον καιρό.
Ίσως να είμαι πολύ ρομαντική, αλλά μου φαντάζει ακόμα αδιανόητο να κλείνεις ένα 18χρονο έφηβο επί ένα χρόνο στο σπίτι με συντροφιά τα αρχαία και τα μαθηματικά. Ένας χρόνος είναι θα περάσει, δεν αντιλέγω αλλά αυτός ο χρόνος σε στιγματίζει, αφήνει πικρές αναμνήσεις χρόνια μετά. Οι εξετάσεις των Πανελληνίων κρίνονται αξιοκρατικές αλλά όχι και ανθρώπινες…!
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.