Η πανδημία εισήγαγε ξανά, κατά κάποιον τρόπο, τον θάνατο στη ζωή του δυτικού ατόμου. Ο θάνατος που όλο και πιο πολύ είχε αποκλειστεί από τη ζωή, ως κάτι που δεν μας αφορά και δεν μας κόφτει, επανήλθε αιφνίδια με την βιαιότητα του, όπως συχνά συμβαίνει ας πούμε στις πολεμικές αναμετρήσεις.
Για το λόγο αυτό η πανδημία ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να νοηματοδοτήσουμε εκ νέου τη ζωή μας. Να “πληρώσουμε” εκείνη την ρηχότητα, εκείνο το “άδειο” της, που γυρεύαμε να γεμίσουμε με καθημερινούς περισπασμούς και χάχα χούχα. Εξοβελίζοντας τον θάνατο απ’ τη ζωή μας, η ζωή μας είχε γίνει κάπως σαν ζαμπόν χωρίς λιπαρά. Η ιδέα του θανάτου θα μπορούσε να είχε γίνει ένας καταλύτης για μια ζωή πλήρη νοήματος.
Όμως η συστημική μεθοδολογία υποταγής γνώριζε καλά αυτόν τον κίνδυνο για το “καθεστώς” της αποχαύνωσης και του χάχα χούχα.
Και έσπευσε για μια ακόμη φορά να προσφέρει τον παρηγορητικό καθησυχασμό της, το γλυκό νανούρισμα της οργανωμένης κρατικής ασφάλειας, την υγειονομική αγκαλιά της μητέρας επιστήμης, που όλα τα μπορεί.
Ο θάνατος, ακόμη μια φορά, μπορούσε να αποφευχθεί. Η υπαρξιακή απειλή μπορούσε να ξαναμπεί και πάλι στο ντουλάπι της καθημερινής αποφυγής.
Οι άνθρωποι αντί να επιτρέψουν στην ιδέα του θανάτου να νοηματοδοτήσει αλλιώς τη ζωή τους, αντί να επαν-ιεραρχήσουν τα σημαντικά και ουσιώδη μπροστά στην υπαρξιακή αγωνία, μπορούσαν τώρα να πέσουν και πάλι με τα μούτρα, κι ακόμη πιο πολύ αυτή τη φορά, στο “πως” είναι τα πράγματα, οι άλλοι κι εμείς, για να αποφύγουν τις συγκλονιστικές συνέπειες του γεγονότος ότι “είναι”.
Οι άνθρωποι “χρειάζεται” να αναρωτιούνται για το πως μεταδίδεται ο ιός, για το πως να προφυλαχτούν από τον ιό, για το πως να νιώσουν ασφαλείς, για το πως να προστατευτούν από τους άλλους, ακόμη και για το πως να προστατεύσουν τους άλλους.
Η πανδημία αντί να είναι μια “μελέτη θανάτου” μεταμορφώθηκε κρατικά σε μια άρνηση του θανάτου. Σε μια ακόμη ισχυρότερη, απ’ ότι στο παρελθόν, άρνηση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης μας, σε μια ραγδαία μείωση της αυτοσυνειδησίας μας, σ’ έναν ακόμη μεγαλύτερο περιορισμό της επίγνωσης και του βιώματός μας. Αρκεί να σκεφτεί κανείς το έλλειμμα των αγγιγμάτων που μας κληροδότησε η όλη κατάσταση.
Κάπως έτσι, ο καταλύτης που θα μπορούσε να μας ωθήσει σε μια ζωή με μεγαλύτερη αυθεντικότητα, μετασχηματίστηκε σε καταλύτη για μια ζωή περισσότερο ρηχή και άδεια παρά ποτέ, προετοιμαζόντας τους ανθρώπους για την ένταξη τους στην δυστοπία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης.
Πρόκειται για μια ολοσχερή αντιστροφή της σωτηριολογικής ιδέας του θανάτου, δηλαδή για μια αντιστροφή της δυνατότητας να ζούμε αυθεντικά. Πρόκειται για μια θεμελιακή υπαρξιακή απώλεια, που αναγορεύει το “ιμιτασιόν” σε κυρίαρχο πρότυπο και της οποίας το τίμημα πληρώνουμε ήδη καθημερινά. Για μια ακόμη φορά δεν μας άφησαν να φοβηθούμε ότι θα πεθάνουμε μπας και ζήσουμε.
Ταυτόχρονα, από την πίσω πόρτα, εισέρχεται η ψευδής αλλά αρκούντως φρικώδης ιδέα της αντιμετώπισης του ίδιου θανάτου, ως να πρόκειται για ακόμη μια νόσο που μπορεί κι αυτή να θεραπευτεί. Και αυτό δεν μπορεί παρά να οδηγεί σε μια γιγάντια άβλυνση του τρόπου που αισθανόμαστε τη ζωής. Δηλαδή σε μια αφαίρεση, έναν εκφυλισμό, μια άρνηση της ζωής που καταντά να μην έχει νόημα. Ένα άδειασμα δηλαδή, που θα πληρώνεται με την ίδια μας τη ζωή.
Θέλω να πω, η πανδημία μας πρόσφερε μια εξαιρετική ευκαιρία για αλλαγή, μια ευκαιρία να ανακαλύψουμε ατομικά και συλλογικά έναν σκοπό ζωής που να έχει νόημα, αλλά η συστημική κοινωνική μηχανική βρήκε τον τρόπο να μετασχηματίσει την ευκαιρία σε κρίση. Να μετατρέψει την ευκαιρία για νόημα, σε μια νέα οξύτατη κρίση του νοήματος.
Γιατί η ζωή γίνεται πολύτιμη, όχι όταν απλά νιώθω ασφαλής, αλλά μόνο όταν ξέρω ότι είναι μια ζωή που δεν κρατάει για πάντα.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.