Τις προάλλες, που άλλαζα θέση σε κάτι δίσκους, έπεσε το μάτι μου σε δυο μικρά βιβλία που κρυβόταν από πίσω τους. «Εντευκτήριο» και «Ποιήματα», του Χριστιανόπουλου. Το δεύτερο είχε μια σελίδα τσακισμένη, σε ένα ποίημα που λεγόταν «Βρόχος». Ξεκίνησα να διαβάζω:
«Τώρα ποὺ σ’ ἔχω διαγράψει ἀπ᾿ τὴν καρδιά μου,
ξαναγυρνᾷς ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἐπίμονα,
ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τυραννικά.»
Σταμάτησα για λίγο. Σ’ αυτούς τους τρεις στίχους είδα να περνάνε από μπροστά μου οι τελευταίοι μήνες, και λίγο τρόμαξα. Δεν θυμάμαι, αν είχα τσακίσει εγώ τη σελίδα εκεί, κάποιο μεθυσμένο βράδυ ίσως, δεν θυμάμαι καν πώς βρέθηκε αυτό το βιβλίο στη δική μου συλλογή. Ήταν όμως σαν να κοιτούσα στον καθρέφτη. Κι η σκοτεινή μου όψη σαν να ‘γινε λίγο πιο παγερή ακόμα.
«Δὲν ἔχουν ἔλεος τὰ μάτια σου γιὰ μένα,
δὲν ἔχουν τρυφερότητα τὰ λόγια σου,
τὰ δάχτυλά σου ἔγιναν τώρα πιὸ σκληρά,
ἔγιναν πιὸ κατάλληλα γιὰ τὸ λαιμό μου.»
Και βλέπω τώρα, στον ίδιο καθρέφτη, τα χέρια σου μαζί με τα δικά μου να σφίγγουν αυτόν το λαιμό. Και ακούω κάθε σου λέξη, από εκείνο το τελευταίο μας μεσημέρι μαζί, μέχρι τη στιγμή που αποφάσισα πια να σε αφήσω να φύγεις μακριά, αφού δεν μπορούσα να σε φέρω πίσω. Νιώθω άδειος, σαν όλες μου οι αισθήσεις, όλη μου η ουσία να κύλησε από το σώμα μου στο πάτωμα.
Σέρνω τα πόδια μου μέχρι το κρεβάτι κι αποφασίζω να συνεχίσω, λίγο ακόμα. Γυρίζω μερικές σελίδες, μέχρι να κολλήσει το μάτι μου σε τρεις λέξεις: «Ὅταν σὲ περιμένω».
«Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,
σ’ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,
ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,
κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι γιὰ μία ὑπογραφή,
γιὰ μία ψευτοσύνταξη.
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.»
Έριξα μια ματιά στην πόρτα απέναντι μου, και θυμήθηκα για λίγο όλες εκείνες τις φορές που μετρούσα τις ώρες μέχρι να ακούσω το κλειδί σου να γυρνάει. Θυμήθηκα και εκείνες τις φορές που ξύπνησα μέσα στη νύχτα, με κρύο ιδρώτα να με λούζει, γιατί το κλειδί σου δεν είχε ακουστεί ακόμα. Δεν θα ακουγόταν όμως. Όχι πια, αφού το είχες αφήσει πίσω. Μαζί με μια φωτογραφία, δυο τρία ρούχα και, το αγαπημένο σου βιβλίο. Πρέπει να στο φέρω κάποια φορά, όχι ακόμα όμως. Πότε; Όταν θα μπορώ να σε δω χωρίς να κομματιάζομαι. Ποτέ.
Μια μικρή προσπάθεια ακόμα, μια σελίδα μετά, ο αριθμός 82, το «Τέλος».
«Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά,
καλύτερη κι ἀπ’ ὅ,τι λαχταροῦσα,
τώρα ποὺ μοῦ ‘ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ‘θελα
κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου,
νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.»
Νοέμβριος, Δεκέμβριος, Ιανουάριος, Φεβρουάριος. Οι τέσσερις μήνες που άφησα τον εαυτό μου να χαθεί, κι άφησα και σένα να φύγεις. Την αγκαλιά που ήταν «καλύτερη κι ἀπ’ ὅ,τι λαχταροῦσα», την άφησα να φύγει. Και γιατί; Γιατί αφέθηκα κι ο ίδιος, βολεύτηκα, στην απαίσια καθημερινότητα που λίγο λίγο μας σκοτώνει. Κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτός ήταν ο πάτος κι ότι σύντομα θα έπαιρνα ανάποδη, προς τα πάνω, τροχιά. Δεν μπορούσες όμως να περιμένεις άλλο -το ομολογώ, ούτε κι εγώ θα περίμενα- και η τροχιά συνεχίστηκε αυθαίρετα κι απόλυτα καθοδική.
Τώρα πια, όσο υπάρχει έξω φως, βλέπω λίγο πιο καθαρά. Πατάω πιο σταθερά. Χαμογελάω, που και που, για να δείξω, κυρίως στον εαυτό μου, ότι έχω ακόμα αυτή τη δυνατότητα. Αλλά τα βράδυα, περνάνε σαν να είναι αιώνες. Αργά, βασανιστικά, σαν τις τελευταίες ώρες μας μαζί, που μεταξύ δακρύων και πνιγμένων «σ’ αγαπώ» προσπαθούσαμε, μάταια, να βρούμε μίαν άκρη.
Ίσως σου φανεί λίγο εγωιστικό αυτό που θα σου πω. Δεν είναι όμως το ότι έφυγες που με διαλύει περισσότερο, παρά το ότι ξέρω πως ήσουν η μόνη μου ευκαιρία να αγαπήσω και να αγαπηθώ τόσο δυνατά και αληθινά. Κι είναι δύσκολο, γαμώτο μου, να ξέρω ότι όσα έχω να ζήσω δεν θα μετράνε, αφού δεν θα ‘χω εσένα να τα μοιραστώ.
Στοιχειωμένος Σπίτης
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.