Θυμάμαι τα καλοκαίρια στο Λαύριο. Τις αντικριστές μπαλκονόπορτες ορθάνοιχτες, απόγευμα πέντε παρά – να κάνει ρεύμα. Και τη λευκή κουρτίνα ζαλισμένη από τον αέρα, που μύριζε νοτιά και αλάτι. Τότε που η μόνη αγωνία ήταν η εντύπωση της επιστροφής στο σχολικό προαύλιο και ο αγιασμός στις 13 του Σεπτέμβρη. Τότε που μετρούσαμε τις μέρες ως το Σάββατο, τους μήνες ως τα Χριστούγεννα και τα χρόνια ως την αποφοίτηση. Τότε που θέλαμε να μεγαλώσουμε, να ταξιδέψουμε, να μάθουμε τη ζωή εκείνη που μας κρατούσαν κρυφή. Θυμάμαι τα καλοκαίρια στο Λαύριο, το δωμάτιο με τις αφίσες, τα μαθητικά άλμπουμ. Κι αυτή τη φλόγα που φιλοξενεί κάθε ζευγάρι παιδικά μάτια, τον ενθουσιασμό, την αισιοδοξία, την πίστη πως όλα θα πάνε καλά. Θυμάσαι; Τότε που ξέραμε πως ο προορισμός μας ήταν η διπλανή αίθουσα του Γ2 και τον λαχταρούσαμε τον προβιβασμό, τον καρτερούσαμε, τον καμαρώναμε. Τότε που ξέραμε που πηγαίναμε και τι θέλαμε, τότε που κάναμε όνειρα και βάζαμε στόχους. Αγαπούσαμε την Κυριακή, το πρώτο παγωτό του καλοκαιριού, την εκδρομή και την αργία. Και τα απολαμβάναμε ειλικρινέστερα, γνησιότερα, πληρέστερα, θυμάσαι; Αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς θυμούνται ακόμη. Και πόσοι αντέχουν να θυμούνται.
Τα πρώτα έτη της φοιτητικής ζωής θυμόμουν ακόμη. Το καλοκαίρι του ‘07 – προθάλαμο για το Λύκειο, Romeo and Juliet και “Kissing You” της Des’ree, Αύγουστο μεσημέρι στο μπαλκόνι. Ένιωθα ακόμη τη λευκή κουρτίνα να ανακατεύει τα μαλλιά μου κάθε φορά που άνοιγα εκείνη την πόρτα. Στο Πολυτεχνείο άλλαξα κορνίζες στις εικόνες μου. Γνώρισα πολλούς Ρωμαίους ˙ άλλους με μακρύ μαλλί και άρβυλα κι άλλους με πουκάμισο καρό υπερπαραγωγή και πούρο. Θερμόαιμους αναρχοαυτόνομους, ασυμβίβαστους και αμήχανους κληρονόμους σε εριστικό παραλήρημα να αγωνιούν ποιος θα φανεί, ποιος θα επικρατήσει, ποιος θα αυτοπροσδιοριστεί. Σε έναν αγώνα διαρκή, ανατροφοδοτούμενο για μια Ιουλιέτα που ποτέ δε φτάνει. Ιουλιέτα αγνοείται.
Αναπροσαρμογή εικόνων και εμπλουτισμός αναμνήσεων.
Ίσως κάποιες φορές να δυσανασχετείς στις αναθεωρήσεις. Να λυπάσαι, να εθελοτυφλείς. Ειδικά όταν πρόκειται για τόσο φωτεινές αναμνήσεις. Αρνείσαι ό,τι απειλεί να διαταράξει την αρτιότητα, την καθαρότητα, τη νοσταλγική τους φύση. Μα η ζωή είναι ανανέωση. Να φτιάχνεις νέες μνήμες μέσα και γύρω κι έξω απ’ τις παλιές. Να συνθέτεις την παρουσία από την απουσία. Να συνειδητοποιείς πως τα πράγματα αλλάζουν – ή πως δεν ήταν ποτέ όπως πίστεψες κάποτε. Να μαθαίνεις να αναγνωρίζεις τα ίδια δεδομένα από διαφορετική σκοπιά, τα ίδια πρόσωπα σε διαφορετικές θέσεις. Η ζωή είναι ανανέωση. Ιουλιέτα σε νέους ρόλους.
Βαρέθηκα να ακούω «τι ωραία που ήταν τότε» και «πόσο καλά ταιριάζαμε οι δυο μας κάποτε». Για την ακρίβεια βαρέθηκα να ακούω αυτό και μόνο. Θλίβομαι να βλέπω πως συχνά ζούμε όχι με τις αναμνήσεις μας αλλά από αυτές. Παρασιτικά. Ερωτευόμαστε τις αναμνήσεις μας, κλαίμε και γελάμε με αυτές, συζητάμε «τι θα γινόταν αν». Μα όσο απογοητευτικό κι αν είναι πολλές φορές το παρόν, είναι υγιές να καθησυχάζεσαι, να επαναπαύεσαι στις αναμνήσεις; Αντί να αντλείς ενέργεια από το όνειρο του αύριο, να τρέφεσαι από τις σκιές του παρελθόντος; Οι αναμνήσεις δεν βρίσκονται ποτέ σε αποθεματικό. Όσες πολλές κι αν έχεις δημιουργήσει. Αν δεν ανανεώνονται, φθίνουν, ξεθωριάζουν. Και τότε σταδιακά παύεις να θυμάσαι. Σταματώντας να τις εμπλουτίζεις, βάζεις τον εαυτό σου σε καταστολή. Και τότε δεν αντέχεις να θυμάσαι πια. Διαρκής αναπροσαρμογή των αναμνήσεων είναι η ζωή. Αναθεώρησε, επανασχεδίασε, δημιούργησε αναμνήσεις. Μη περιμένεις να γίνεις εσύ ανάμνηση.
Όταν ξεκίνησα να γράφω απόψε κάτω από αυτό τον τίτλο, σκεφτόμουν ακριβώς αυτό το σημείο. Τη σύνδεση των εικόνων που διαγράφουν και επανυπολογίζουν και καθορίζουν τις διαδρομές μας με την επαναδιαπραγμάτευση των στόχων. Και κάπως έτσι, μαζί με τις αναμνήσεις που μπορώ και αντέχω ακόμη να διατηρώ, συγκέντρωσα τη σκέψη μου στο δικό μου κλείσιμο. Στη συμπύκνωση της δικής μου ουσίας˙
* Νέο μυαλό, νέοι στόχοι:
1. Αποκατάσταση
Επανόρθωσε για όσα λάθη σου έχεις την ευχέρεια να επανορθώσεις. Διόρθωσε ό,τι αισθάνεσαι πως δεν ταιριάζει στη ζωή, τη σκέψη, τις ανάγκες σου – ό,τι δε κουμπώνει σωστά στις επιθυμίες και τις επιδιώξεις σου. Μην αφήνεις εκκρεμότητες και συναισθηματικά βάρη. Πες σε αυτό τον ακατάλληλο άνθρωπο πως κάποτε υπήρξε στο μυαλό σου ο πιο κατάλληλος. Ακόμη κι αν φορούσε άρβυλα με μεταξωτό πουκάμισο. Ο έρωτας είναι ψύχωση κι η παραδοχή είναι το πρώτο βήμα προς τη θεραπεία. Κι αν εσύ «δε το αντιλαμβάνεσαι έτσι», τότε μάλλον σου εύχομαι να μη το αντιληφθείς ποτέ!
Ξεκαθάρισε τη θέση σου. Μη συντηρείς “πέπλα μυστηρίου”, “μυστικά που θα αποκαλύψει ο χρόνος” και άλλα συναφή αμπελοφάσουλα. Αν σκέφτεσαι ανάλογα, βάλε το κεφάλι σου κάτω από κρύο νερό άμεσα. Το απότομο ψύχος σε ξυπνάει.
Μη περιμένεις τη ζωή να οδηγήσει τα πράγματα για σένα. Η αποκατάσταση μπορεί να έρθει μόνη της νωρίς, αργότερα ή ποτέ. Μην αδρανείς ευλογώντας τη μοίρα σου. Μη περιμένεις να μάθεις αν υπάρχει πάτος ή αν θα φτάσεις εσύ στον πάτο για να αρχίσεις να κολυμπάς. Προσπάθησε να επιπλεύσεις, να βρεθείς στην επιφάνεια – και αποφάσισε το έγκαιρα.
2. Ανασυγκρότηση
Κάθε φορά που χρησιμοποιώ τα μέσα μεταφοράς, που κυκλοφορώ σε κεντρικές οδούς και πεζοδρόμους, βλέπω ανθρώπους εξαθλιωμένους. Ανθρώπους που πεινούν, κρυώνουν, πονάνε. Ανθρώπους που πάσχουν, που στηρίζουν την ελπίδα τους για ζωή στο δικό σου χέρι, τον οίκτο, τη συμπόνια, το κέρμα σου που ίσως τους εξασφαλίσει το ψωμί για ένα ακόμη μεσημέρι. Τις προάλλες ένας μεσόκοπος άνδρας βγήκε από το βαγόνι του ηλεκτρικού χωρίς να συγκεντρώσει καμία βοήθεια. Έβαλε τα κλάματα, μονολογούσε «πως κατάντησα έτσι;». Κάποιος βγήκε από το βαγόνι και του έβαλε ένα κέρμα στο χέρι. Όσοι παραπονούμενοι παρακολούθησαν το περιστατικό σίγουρα αναθεώρησαν για την “αθλιότητα” της ζωής τους. Μακάρι να μην ήμασταν μάρτυρες τέτοιων περιστατικών και μακάρι να μην ήμασταν παρατηρητές ανάλογων καθημερινών εικόνων. Κυρίως όμως εύχομαι να μην ήταν όλα αυτά αναγκαία για να διαλύσουν τις αμφιβολίες για την επάρκεια ποιότητας στις ζωές μας. Για να ανασυγκροτήσουμε το μυαλό, τη σκέψη μας και την αίσθηση που έχουμε για τον κόσμο γύρω μας. Κάποτε μια φίλη μου είπε πως έχοντας υγεία και ένα πιάτο φαί στο τραπέζι μας το μεσημέρι δεν δικαιούμαστε να ζητάμε τίποτε άλλο. Της απάντησα πως δεν έχουμε το δικαίωμα, αλλά την υποχρέωση να ζητάμε τα πάντα. Αν έχεις υγεία, φαγητό και μια οικογένεια να ανήκεις τότε οφείλεις να μην παραιτείσαι από το ζήλο για τη ζωή. Οφείλεις να ζητάς τα πάντα. Όχι με προσευχές. Με προσπάθεια.
3. Δημιουργία
Πάρε τον ενθουσιασμό, την αισιοδοξία, την πίστη πως όλα θα πάνε καλά από κάθε ζευγάρι παιδικά μάτια και κάνε τα έμπνευση, πρωτοτυπία, διάθεση για αλλαγή. Ανακάλυψε αυτό που σε γεμίζει, που σε ολοκληρώνει και κάνε το σωστά – κάνε το με πάθος. Μοιράσου το με τους γύρω σου. Κάνε την αποτυχία κίνητρο για εντατικότερη, για πιο συντονισμένη προσπάθεια˙ όχι εμπόδιο στη θέληση σου.
Μην αποκαρδιώνεσαι, μη τα παρατάς. Όπως έγραφε και μια ψυχή, μερικοί χειμώνες είναι πιο παγωμένοι από τους άλλους. Μετά έρχεται πάντα η άνοιξη.
Τότε που ξέραμε που πηγαίναμε και τι θέλαμε, τότε που κάναμε όνειρα και βάζαμε στόχους. Αγαπούσαμε την Κυριακή, το πρώτο παγωτό του καλοκαιριού, την εκδρομή και την αργία. Και τα απολαμβάναμε ειλικρινέστερα, γνησιότερα, πληρέστερα, θυμάσαι;
Αυτό να αντέχεις να το θυμάσαι.
Κατερίνα Πελέκη
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.