Δυστυχώς, για άλλη μια φορά, θα ασχοληθώ με φασίστες. Λέω «δυστυχώς», όχι διότι δεν είναι ενδιαφέρον θέμα από οποιαδήποτε σκοπιά (ψυχαναλυτική έως ιδεολογική), αλλά επειδή δίνεται για άλλη μια φορά αφορμή για τσάμπα επίδειξη αντιφασιστικού φρονήματος, σε μια εποχή που ο φασισμός περπατάει δίπλα μας στους διαδρόμους του σουπερμάρκετ. Λέω, επίσης, «δυστυχώς», διότι, αντί να σοκάρεται ο κόσμος με συμβολικές φιλοναζιστικές εκδηλώσεις (ή να του επιβάλλουν υποκριτικά το αντιφασιστικό φρόνημα οι ίδιοι που προδίδουν τη δημοκρατία καθημερινά στην Ελλάδα), θα έπρεπε να κοιτάξουμε πως μας προέκυψε ο νεοφασισμός του 21ου αιώνα στη χώρα (και κατ’ επέκταση, τα διάφορα φρούτα τύπου Παπαχρήστου και Κατίδη) και πως λύνεται το πρόβλημα.
Αφορμή για αυτό το άρθρο είναι προφανώς ο φασιστικός χαιρετισμός του 20χρονου ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Γιώργου Κατίδη, μετά το γκολ [1] που χάρισε τη νίκη στην ομάδα του ενάντια στη Βέροια, έξι λεπτά πριν την λήξη του αγώνα. Όταν σκεφτόμουν τι να γράψω, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να παραθέσω σε 20 διαφορετικές λήψεις (όσες βρήκα δηλαδή) το χαιρετισμό, ώστε να κάνει ο αναγνώστης το συσχετισμό ανάμεσα στο ηλίθιο κούρεμα, στο ηλίθιο βλέμμα και την χειρονομία που, επειδή αμφιβάλλω αν ο Κατίδης αντιλαμβάνεται πλήρως τι συμβολίζει για δεκάδες εκατομμύρια θύματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και τις οικογένειες τους, μόνο σε ηλιθιότητα την ανάγω και αυτή.
Αν πρέπει να πω σώνει και ντε μια άποψη για το συγκεκριμένο άτομο θα ήταν ότι ο Κατίδης είναι γνήσιο τέκνο μιας σαπισμένης νεοελληνικής κοινωνίας: το αυθόρμητο φασιστικό ξέσπασμα του, το τατουάζ «Get Rich or Die Trying» που έχει στην κοιλιά του [2] , το μαλλί κά. [3], συμβολίζουν την απόλυτη καγκουριά – μπροστά του, ο αρχιερέας της καγκουριάς Κώστας Μήτρογλου [4] μοιάζει το «φυτό» της τάξης. Ωστόσο, νομίζω ότι καλύτερο θα ήταν να συγκρατήσουμε τη συζήτηση σε δύο βασικούς άξονες: τι αθλητές βγάζει ο αθλητισμός και τι ανθρώπους βγάζει η κοινωνία.
Όσον αφορά το πρώτο… Όταν το καλοκαίρι, η Βούλα Παπαχρήστου έκανε «αστειάκι μεταξύ φίλων» [5] σε δημόσιο χώρο, όλοι σοκαρίστηκαν. Τρανή απόδειξη η κακοπαιγμένη επανάληψη της ίδιας κασέτας και στην υπόθεση του Κατίδη. Προφανώς, κανείς δε στάθηκε στο συνδυασμό «νεοελληνικής καγκουριάς» [6] – «νεωτερικού νεοφασισμού» που βγάζει μάτια, αλλά στη μεμονωμένη εκδήλωση που δεν ταιριάζει με τα ήθη και έθιμα του αθλητισμού και του Ολυμπισμού. Το αποκορύφωμα ήταν φυσικά η γνωστή και επαναλαμβανόμενη καραμέλα «παιδί είναι, δεν ξέρει από πολιτική», που πυροδότησε και σχετικές δηλώσεις συμπαράστασης στο προσωπικό δράμα που περνάει η Βούλα ή ο Γιώργος.
Τρίχες! Σε τι αξίες δηλαδή δομείται ο σημερινός αθλητισμός, τις οποίες θα έπρεπε να κληρονομήσουν οι σημερινοί αθλητές και απλά μερικοί ξέφυγαν, επειδή έκαναν κοπάνα από το κατηχητικό; Μαθαίνει κάποιος προπονητής (ή για την ακρίβεια, κάποιο εκπαιδευτικό σύστημα, διότι υπάρχουν και φιλότιμοι άνθρωποι) τις όποιες αξίες του αθλητισμού στα παιδιά; Όταν τα παιδιά εγκαταλείπουν το σχολείο, για να μπορέσουν να αντέξουν τον ανταγωνισμό και να γίνουν επιτυχημένοι αθλητές, υπάρχει κάποιο πρόγραμμα παράλληλης εκπαίδευσης, ώστε να μη μείνουν εντελώς ακοινώνητα και λοβοτομημένα στη σκέψη; Μαθαίνει κάποιος στα παιδιά, ότι, ακόμη κι αν πετύχουν, δεν παύουν να είναι οργανικά μέλη μιας κοινωνίας και όχι ατομικιστές, επιδειξίες «μπρατσαράδες»; Το κυριότερο: όταν ο αθλητής στις μέρες μας καθίσταται χρήσιμος μόνο όσο αντέχει το κορμί του και μετά καθίσταται άχρηστος, του ανήκει το σώμα του; Δεν έχει αποξενωθεί από τον ίδιο του τον εαυτό; Ναι, προφανώς, τα εν λόγω παιδιά μπορεί να είναι ανιστόρητα, αλλά το «Αίμα – Τιμή – Χρυσή Αυγή», τους φασιστικούς χαιρετισμούς, τα ρατσιστικά αστειάκια τα έχουν μάθει μια χαρά.
Εδώ ερχόμαστε στο δεύτερο… Τι σημαίνει κιόλας το «δεν ξέρουν από πολιτική»; Δεν έχουν θέση; Σαφώς και έχουν και ντρέπονται να το πουν δημόσια [7] – γι’ αυτό και αμέσως, αφού τους την έπεσαν οι μάνατζερ τους, επιδόθηκαν σε διορθωτικές δηλώσεις τύπου «έδειχνα τον Παυλή στις κερκίδες, για να του αφιερώσω το γκολ» [8] . Και μετά, ήρθε ο πέλεκυς από τις ομοσπονδίες για αποκλεισμό των αθλητών και δώσε «κλάμα και οδυρμός», «προσωπική τραγωδία», «αποδιοπομπαίοι τράγοι», κτλ.
Σε αυτό έχω να πω μόνο το εξής: προφανώς, προσωπικά συντάσσομαι με την παραδειγματική τιμωρία του φασισμού, ακόμα και από τις κατά τα άλλα ελεεινές ΕΠΟ και ΕΟΕ [9] . Όμως, από τη στιγμή που το Κράτος ποινικοποιεί αυτές τις πράξεις, γιατί δε βρίσκεται ένας από την κυβέρνηση να πάρει το βάρος της πολιτικής ευθύνης και να ποινικοποιήσει και τη Χρυσή Αυγή; Γιατί δεν ποινικοποιεί κάποιος τα μέλη της, τα οποία, όχι μόνο είναι, ως επί τω πλείστω, μαχαιροβγάλτες, μαστροποί και λαθρέμποροι (αυτονόητα ποινικές πράξεις), αλλά εκδηλώνονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τους τιμωρημένους Παπαχρήστου και Κατίδη;
Θα μου πει κάποιος, αν γινόταν αυτό, θα έφτανε η Χρυσή Αυγή ηρωικά στο 20% και θα δικαιωνόταν ο Κασιδιάρης [10]… Εδώ ερχόμαστε, λοιπόν, στον πυρήνα του προβλήματος. Το φασισμό δεν τον αντιμετωπίζεις αποσπασματικά και με μοναδικό γνώμονα να μην τρομάξουν οι οπαδοί – πελάτες και δεν αγοράσουν του χρόνου αρκουδάκια από τις μπουτίκ. Τέτοιες αναλύσεις τις αφήνω στη Τζούλια Αλεξανδράτου, που αφού γαλούχησε χιλιάδες νεοέλληνες σε τσόντες και σκυλάδικα, μετά τις φταίει η νεοελληνική κοινωνία [11] . Τον αντιμετωπίζεις συνολικά και ολιστικά, ως δυσωδία που προκύπτει μέσα από τις ίδιες τις αντιφάσεις του συστήματος και έρχεται να πουλήσει «απαντήσεις» σε νεαρά μυαλά [12] . Πως θα εξηγήσεις λοιπόν σε αυτά ότι η Ζαρούλια μπορεί να συμμετέχει στην Επιτροπή Ισότητας της ΕΕ, αρκεί να μην κάνει ναζιστικές αναφορές, τη στιγμή που η ίδια η Χ.Α. είναι δομημένη σε τέτοιες; Πως μπορείς να εξηγήσεις ότι ένας καταπιεσμένος νταής μπορεί να κάνει ότι γουστάρει και να μιλάει όπως γουστάρει οπουδήποτε (από τα κανάλια έως τη Βουλή) και να τον χωράει η «δημοκρατία» – και κυβερνητικά στελέχη, βεβαίως βεβαίως [13] ; Στη φιλελεύθερη δημοκρατία όλα χωράνε και όλα εξισώνονται. Στις δημοκρατίες που κατακτάει, όμως, ο λαός, ο φασισμός δεν είναι υπό διαπραγμάτευση – είναι εκτός πλαισίου. Τέλος.
Κάτι τελευταίο: προτείνω να συσταθεί ένα παρατηρητήριο celebrity που έχουν εκδηλωθεί με τα αγνότερα των συναισθημάτων τους απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Ξεκινάω τώρα, βάζοντας και υποκατηγορίες:
— Ξεπεσμένα και εμμονικά σύμβολα της λαϊκάντζας των 90s (Νότης Σφακιανάκης) [14]
— Καταπιεσμένους, καλτ τύπους, κάργα ευνοημένους από το σύστημα, που τους θυμούνται κάθε Πάσχα (Πέτρος Γαϊτάνος) [15]
— Χ@@@@@@@@@@ες (σας αφήνω να σκεφτείτε τι θέλω να πω – κάθε «@» και γράμμα) που αποφάσισαν να σταματήσουν να τα αρπάζουν μόνο από τα πανηγύρια και να τραγουδάν και σε πίστες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, επειδή υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι για τα πανηγύρια (Ματθαίος Γιαννούλης) [16]
— Ατάλαντα ψωνάκια, που πουλάνε μια φορά το προσωπάκι τους στο γυαλί και για κάποιο λόγο πρέπει να μας νοιάζει (Ελένη Λιάσκα) [17].
Η συνέχεια δική σας…
Το Μαύρο Πρόβατο
[1] Να έλεγα τουλάχιστον ότι έκανε τη μαλακία του για κανά γκολ της προκοπής… http://www.newsnow.gr/article/382809/xairetise-nazistika-o-katidis.html
[2] Ευθεία αναφορά από το πρώτο άλμπουμ του 50 Cent. Τελικά, δεν κατέστρεψε μόνο το χιπ – χοπ αυτός, αλλά και τα πιτσιρίκια στην Ελλάδα…
[3] http://a.media.newsbomb.gr/items/cache/438315d59281a6469c7c38cff8dcd55b_XL.jpg
[4] Ο οποίος, επειδή έχει μεγαλώσει στη Γερμανία, ίσως θα είχε να πει και δυό λόγια παραπάνω στον Κατίδη για το τι εστί ναζιστικό φαινόμενο…
[6] Στην περίπτωση της Παπαχρήστου, αυτό μεταφραζόταν σε στρατοκαβλέ φωτογραφήσεις, στον κερατωμένο πρώην γκόμενο και «πρησμένο» πρωταθλητή του kick – boxing, στην πρόταση γάμου του αυτού προς αυτή (το υπόλοιπο ρομαντικό σκηνικό περιλάμβανε Βέρτη, εκδήλωση αγάπης πάνω στην πίστα, τσιφτετέλι αρραβώνων και αβυσσαλέο μίνι). Μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις: http://www.cosmo.gr/Lifestyle/Celebrities/Zevgaria/article1871088.ece/ALTERNATES/w460/papaxristou+2.jpg Για τον Κατίδη τα είπαμε παραπάνω… Αλήθεια, η Παπαχρήστου εκδήλωσε αλληλεγγύη…;
[7] Βέβαια, η Παπαχρήστου στο twitter της (από το οποίο υπάρχει και περίπτωση να τη μάθει κάποιος, γιατί η τηλεόραση υποπροβάλλει τον στίβο) ακολουθούσε ακόμα και τη Χρυσή Αυγή Κορίνθου, αλλά προφανώς δεν ήξερε ότι ήταν κομματική οργάνωση, αλλά σουβλατζίδικο…
[8] Και οι ναζιστές στη Γερμανία, όταν τους έλεγε ο Χίτλερ «Sieg Heil», δε χαιρετούσαν ναζιστικά, απλά έδειχναν στον Φύρερ ποιος είχε γενέθλια εκείνη τη μέρα…
[9] Μην ακούσω κάτι για ελευθερία γνώμης και πολιτικών απόψεων, διότι ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή, στην ισότητα και η ποινικοποίηση της φυσικής εξόντωσης – πολιτικών ή μη – αντιπάλων είναι κεκτημένο των αγώνων των καταπιεσμένων λαών – ούτε των ανθρώπινων κοινωνιών γενικά κι αόριστα και σαφέστατα, όχι των αστικών δημοκρατικών καθεστώτων…
[10] http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=O3aFsTFKxyM#t=16s
[12] Αυτά προς απάντηση διάφορων αριστερών που πιστεύουν είτε ότι ο φασισμός είναι «μερικό πρόβλημα» και «θέλει επιμέρους απαντήσεις» είτε ότι, για να τον πολεμήσουν, θα συμμαχήσουν με το διάολο (που αυτός τον έφερε ευθύς εξαρχής)…
[15] http://farmakoglwssa-kirki.blogspot.gr/2012/10/blog-post_8830.html
[16] http://farmakoglwssa-kirki.blogspot.gr/2012/08/private-message.html
[17] http://www.youtube.com/watch?v=5rsn2Zcv3gw
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.