Εσύ σε τι υποδουλώθηκες σήμερα;

Η εποχή μου είναι μια ύπουλη εποχή. Η χώρα μου είναι μια χώρα χτισμένη πάνω σε πλασματικά θεμέλια που θυμίζουν τις εικονικές πραγματικότητες ταινιών φαντασίας. Η εποχή μου αντιπροσωπεύεται από τους πιο χυδαίους εχθρούς της ανθρωπότητας μόνο που κανείς δε θέλει να τους πολεμήσει γιατί έχουν επιβληθεί από την ίδια την ανθρωπότητα ως ρεαλισμοί και καθημερινότητες κι όχι ως δικτατορίες. Κι ας μην υπάρχει ουσιαστική διαφορά. Οξύμωρο ε; Ποιος θα δει καθαρά κάτι που πιστεύει πως έτσι είναι και δεν αλλάζει; Ποιος θα θελήσει να αντιμετωπίσει το κατεστημένο που θεριεύει πίσω από το προσωπείο αυτού που έχει βαφτίσει πραγματικότητα;

Η εποχή μου όσο κι η χώρα μου με σκοτώνουν. Σκοτώνουν τις ιδέες μου, σκοτώνουν τις ικανότητές μου, σκοτώνουν τη διαφορετικότητά μου, τα κίνητρά μου, τις επιλογές μου, τους ορίζοντές μου, το μέλλον μου, το παρόν μου, τις ελπίδες μου, τον ίδιο μου τον εαυτό που μόνο αν γίνει κάποιος άλλος, κάποιος που να κουμπώνει στα μέτρα τους, ίσως κάτι να μπορέσει κάποτε να καταφέρει.

Η εποχή μου όσο κι η χώρα μου με υποτιμούν οικτρά. Υποτιμούν τη νοημοσύνη μου, την αξιοπρέπειά μου, τη δύναμή μου, το θάρρος μου, την όρεξή μου, την αποδοτικότητά μου, την προσφορά μου, τις επιθυμίες μου, τους κόπους τους δικούς μου και των οικείων μου που θα ήθελαν να με δουν κάποτε ήρεμη αν όχι ευτυχισμένη. Υποτιμούν την ύπαρξή μου.

Η εποχή μου όσο κι η χώρα μου αδιαφορούν για τα άγχη μου, τις ανάγκες μου, την αξία μου, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου, τις τρικλοποδιές μου, τις κλίσεις μου, την προσωπικότητά μου, τα δικαιώματά μου, την αξιοκρατία, τις συνθήκες διαβίωσής μου.

Η εποχή μου όσο κι χώρα μου πνίγουν τη φωνή μου, αχρηστεύουν το επάγγελμά μου, ισοπεδώνουν τις πράξεις μου, φυλακίζουν τα όνειρά μου, τσακίζουν τα φτερά μου, αδικούν τις προσπάθειές μου, περιορίζουν την παραγωγικότητά μου, χαραμίζουν τη δυναμική της ηλικίας μου, εξαφανίζουν τις αλήθειες μου, γκρεμίζουν τις προοπτικές μου.

Η εποχή μου όσο κι η χώρα μου μεγαλοπιάνονται μέσα από τους ελάχιστους πουλώντας πρόστυχα παραμύθια σε όλους τους υπόλοιπους. Βγάζουν μπροστάρηδες τους τσεπάτους, τους κυριλάτους, τους μουράτους, τους ευκατάστατους “ευυπόληπτους”, τους μεγαλοτάδε και τους μεγαλοδείνα τσακίζοντας ακόμη περισσότερο την ουσία εκείνων που έχουν πραγματικά κάτι να πουν, κάτι να δώσουν.

Η εποχή μου όσο κι η χώρα μου δε μου επιτρέπουν να ακολουθήσω αυτό που πραγματικά αγαπώ και μετά με βαφτίζουν τεμπέλη, ανίκανο και χαραμοφάη αν παρακούσω τελικά την καθεστηκυία τάξη τους ακολουθώντας αυτό που λέει η ψυχή μου. Έτσι, η εποχή μου κι η χώρα μου με τιμωρούν με το να μη μου παρέχουν αξιοπρεπή αμοιβή -ή και και καθόλου, με τιμωρούν με το να με κάνουν να αισθάνομαι πως δεν ξέρω τι μου ξημερώνει, με τιμωρούν με το να μη μου επιτρέπουν αξιοκρατικά να απασχοληθώ στο αντικείμενό μου -ή και καθόλου, με τιμωρούν εκμηδενίζοντάς με και θέτοντας σε κίνδυνο ακόμη και την επιβίωσή μου αφού πρώτα έχουν καταστρέψει τη μέχρι τώρα ζωή μου.

Η εποχή μου όσο κι η χώρα μου είναι βαθιά φοβικές μα περηφανεύονται ότι είναι ελεύθερες όσο ποτέ. Είναι μισαλλόδοξες ακαλλιέργητες, απαίδευτες, άπληστες, συμφεροντολόγες, κουτοπόνηρες, μα κατά τα άλλα αρκεί που ονομάζονται δημοκρατικές για να μην μπορεί κανείς να τις αγγίξει ή να τις κατακρίνει. Η εποχή μου όσο κι η χώρα μου με διώχνουν, με αποδυναμώνουν, με ακυρώνουν, με σπαταλάνε επειδή δεν είμαι γόνος κάποιου ή επειδή είμαι γόνος κάποιου άλλου. Επειδή δεν έχω τα ίδια όνειρα με τους πολλούς ή όσα φράγκα έχουν οι λίγοι, επειδή κάποιος αποφάσισε κάποτε να ονομάσει άχρηστη τη δική μου κλίση, επειδή έχω διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, επειδή είμαι από άλλη χώρα, επειδή είμαι από αυτήν τη χώρα, επειδή έχω άλλο χρώμα δέρματος, επειδή πιστεύω σε άλλον θεό ή δεν πιστεύω καθόλου, επειδή δουλεύω κάπου κι όχι κάπου αλλού, επειδή είμαι καλλιτέχνης κι όχι γιατρός, επειδή η τσέπη μου δεν είναι άπατη σαν τα βαρέλια κάποιων, επειδή δεν πατάω επί πτωμάτων, επειδή δε θέλω να γίνω το πτώμα κανενός, επειδή αγαπάω τη ζωή κι όχι τη μούφα που μου πουλάνε, επειδή θέλω να διαλέγω και να αποφασίζω εγώ κι όχι άλλοι για μένα, επειδή δεν τους μοιάζω, επειδή φοβούνται μην τους φτάσω, επειδή δε με καταλαβαίνουν, επειδή δε θέλουν να με καταλάβουν, επειδή τολμάω, επειδή δε ρίχνω νερό στο κρασί μου, επειδή η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Όμως η εποχή μου όσο κι η χώρα μου από ποιους τελικά αποτελούνται; Από ποιους συντηρούνται; Σε ποιους στηρίζονται, σε ποιους πατάνε κι υπάρχουν όπως υπάρχουν ακόμη; Σ’ εκείνες τις γενιές που καθημερινά σκορπίζουν σε λεωφορεία, στάσεις, καφενεία, μαγαζιά, δρόμους, πλατείες και μπαλκόνια εκείνο το διαχρονικό “κοίτα που μας κατάντησαν οι αλήτες” παραβλέποντας ότι οι ίδιοι στήριξαν τόσο αυτούς τους “αλήτες” όσο και το σύστημα που τους περιβάλλει; Σ’ εκείνες τις γενιές που πάντα τα ρίχνουν με περίσσιο θράσος και μηδενική αυτοκριτική στις επόμενες; Σ’ εκείνες τις γενιές που γαλουχήθηκαν με βάση τη νοοτροπία του “όσα αρπάξει ο απαυτός μας πριν αρπάξει του διπλανού περισσότερα” αλλά για οτιδήποτε στραβό κατηγορούν πάντα τους άλλους;

Σ’ εκείνες τις γενιές που έδιναν μονίμως τη σκυτάλη σε πουλημένους πολιτικούς και καρεκλοκένταυρους εφαρμοστές του νεποτισμού; Σ’ εκείνες τις γενιές-εκπροσώπους της εξουσιολαγνείας που βάφτιζαν οτιδήποτε πραγματικά αξιοκρατικό τρομοκρατική κι επικίνδυνη ιδεολογία; Σ’ εκείνες τις γενιές που δε νοιάστηκαν ποτέ για κανέναν και για τίποτε πέρα από την πάρτη τους, που για τη φτώχεια μοιρολογούν και στα λεφτά προσκυνούν; Στις γενιές που θα φυλούσαν μέχρι και κατουρημένες ποδιές αρκεί να βολευτούν κάπου όπως όπως κι ας χανόταν ο κόσμος γύρω τους; Στις γενιές που θεωρούσαν την παιδεία πολυτέλεια και δίδαξαν στα παιδιά τους πως μέτρο αξίας είναι το πόσα μόρια παραπάνω θα βγάλει κανείς από τον διπλανό του ώστε να καμαρώνει ως “μελλοντικός σοβαρός επιστήμων που αύριο θα βγάζει λεφτά”;

Στις γενιές που θωρούν εαυτούς αλάνθαστους έχοντας παντελή έλλειψη γνώσης ή στην καλύτερη περίπτωση βασιζόμενοι στην τραγική ημιμάθειά τους; Σε εκείνες τις γενιές που δε φιλοσοφούν ποτέ μα λειτουργούν σαν να έχουν αγγίξει ήδη τη σοφία; Σε εκείνες τις γενιές που δε δίνουν δεκάρα για το περιβάλλον ενώ θα σκότωναν για τους τέσσερις τοίχους της ιδιοκτησίας τους επιβεβαιώνοντας έναν εγκληματικά ανόητο ωχαδερφιστικό τρόπο λειτουργίας, θαρρείς και θα υπήρχαν τα σπίτια τους ή οι ίδιοι αν δεν υπήρχε ένας πλανήτης τόσο φιλικός προς την ανθρώπινη ζωούλα τους; Στις γενιές που κατασπαράζουν ό,τι βρουν μπροστά τους για να χτίσουν κι άλλα, να κερδίσουν κι άλλα, να φάνε κι άλλο, να πλουτίσουν κι άλλο, να εξουσιάσουν κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο κι άλλο…; Στις γενιές που κατάφεραν να υποδουλωθούν στο ίδιο τους το χάρτινο κατασκεύασμα και να υποδουλώσουν βάσει αυτού; Πόσο έξυπνο αλήθεια, πόσο ευοίωνο!

Από ποιους αποτελείται ο κόσμος, λοιπόν, αν όχι από εμάς; Από όσους έκαναν και κάνουν τα πάντα για να μας φιμώσουν έμμεσα -αφού, είπαμε, δεν έχουμε δα και δικτατορία- κι από εκείνους που αν τελικά φιμωθούμε το παρελθόν θα προκαθορίσει ένα ανύπαρκτο μέλλον.

Αυτή τη στιγμή που γράφω κάνω όσα αγαπώ και δεν έχω καμιά πρακτική αντ-αμοιβή γιατί κάποτε κάποιος αποφάσισε και για μένα πως όσα αγαπώ είναι “άχρηστα”. Κάπως έτσι η ποιότητα ζωής των ανθρώπων μπαίνει στο παιχνίδι μιας άτυπης ρώσικης ρουλέτας που ποτέ κανείς δε θα καταφέρει να απαντήσει πειστικά για το πώς εδραιώθηκε. Ποιος μας κοστολογεί, με βάση ποια κριτήρια; Δεν είμαστε αντικείμενα προσφοράς-ζήτησης σε έναν εικονικό πίνακα κερδών. Δεν είμαστε φούσκες σαν το χρήμα, είμαστε άνθρωποι με όνειρα και δυνατότητες, έτοιμοι να δώσουμε όσα μπορούμε και να πάρουμε ό,τι δικαιούμαστε. Να μάθουμε από κάποιους, να εμπνεύσουμε κάποιους άλλους, να αλληλεπιδράσουμε αντί να αλληλοφαγωθούμε, να υπάρξουμε επιτέλους ειλικρινείς.

Ελεύθερος θα είσαι άνθρωπε μόνο όταν καταφέρεις να βρεις τον εαυτό σου και να τα βρεις με τον εαυτό σου -και πάλι παίζεται. Όσο τους αφήνεις να μη σε αφήνουν δεν είσαι καν ανεξάρτητος. Κι ας μην το ονομάζεις δικτατορία. Φτάνει που κατά βάθος μέσα σου ξέρεις σε ποιον ή σε τι έχεις επιλέξει εσύ να υποδουλωθείς.