Οκ, το παραδέχομαι. Ίσως ήμουν σκληρός με τους ανθρώπους που θα δείτε παρακάτω. Σκληρός γιατί τους ζήτησα να μιλήσουν για μια μεγάλη τους αγάπη, να ανοίξουν το μέσα τους και να το εκθέσουν στα μάτια που διαβάζουν. Η καλλιτεχνική φωτογραφία είναι κάτι πολύ προσωπικό. Από τη μία, μιλάει περισσότερο για τον φωτογράφο και για τον κόσμο του, παρά για ό,τι απεικονίζει. Από την άλλη, η καλλιτεχνική φωτογραφία έρχεται χωρίς λεζάντες. Παρότι, λοιπόν, φωτογραφίες και λόγια είναι γείτονες με το ζόρι, η συνύπαρξή τους μπορεί να μας πείσει γιατί είναι τσακωμένοι. Ζητήσαμε από πέντε φωτογράφους να μοιραστούν μαζί μας μια από τις φωτογραφίες τους και να μας πουν τι αγαπούν στη φωτογραφία και τι έχουν να θυμηθούν από τις εξορμήσεις τους.
Μανώλης Λαπιδάκης
Φωτογραφίζω γιατί:
Είναι κάτι σαν την προσωπική μου ψυχοθεραπεία! Ποτέ μου δεν είχα αμάξι, μηχανή ή ποδήλατο και ούτε θα αποκτήσω ποτέ. Είμαι ένας εκ πεποιθήσεως περιπατητής! Λατρεύω να σεργιανίζω στο κέντρο της Αθήνας. Με τη φωτογραφία κατάφερα επιτέλους, όλες αυτές τις εικόνες που αποτύπωνα καθημερινά στο μυαλό μου, να τους δώσω σάρκα και οστά. Για μένα η φωτογραφία είναι η μέση μιας ιστορίας. Σε κάθε φωτογραφία μου θυμάμαι το λίγο «πριν» και το λίγο «μετά» από το κλικ! Δεν νομίζω ότι αιχμαλωτίζω μια στιγμή, άλλα ότι κρατάω ένα μόνο κομμάτι από το παζλ της ζωής μου.
Θυμάμαι που:
Είχα πάει βόλτα Κυριακή στο γιουσουρουμ, στο Θησείο. Είχα ανέβει σε μια γέφυρα, όταν ξαφνικά δημοτικοί αστυνομικοί έκαναν «ντου» στους μικροπωλητές. Με απόλυτη άγνοια κινδύνου, άρχισα να τραβάω. Πριν το καταλάβω, τέσσερις αστυνομικοί της ΔΙ.ΑΣ. με είχαν περικυκλώσει! Αφού έφαγα καμια-δυο «φιλικές» σκουντηξιές, μου πήραν από τα χέρια την φωτογραφική. Με τα χίλια ζόρια και αφού τους εξήγησα ότι ό,τι κάνω, το κάνω ερασιτεχνικά, τους έπεισα να σβήσουν ό,τι ήθελαν και να μου επιστρέψουν τη μηχανούλα μου. Ο κύριος που έσβησε τις φωτογραφίες, γύρισε και μου είπε πως πρέπει να προσέχω τι τραβάω, γιατί κάποτε θα μπω σε μεγάλους μπελάδες. Αφού έφυγαν, είδα ότι ξέχασε δύο. Ακόμα δεν ξέρω αν απλά τις ξέχασε ή το έκανε επίτηδες, ώστε όταν τις κοιτάω να θυμάμαι τι πέρασα. Τις πρώτες μέρες, το κατάφερε κιόλας. Φοβόμουν να γείρω τη μηχανή μου σε οτιδήποτε.
Αιμιλία Γρηγοριάδη
Φωτογραφίζω γιατί:
Από μικρό κορίτσι με γοήτευε αυτή η συσκευή. Η ιστορία μου όμως αρχίζει από παιδική «ψωνάρα». Θυμάμαι στις εκδρομές, προσπαθούσα να βγάλω φωτογραφίες τους φίλους μου και μετά με αγωνία περίμενα τα αποτελέσματα. Βέβαια, απογοητευόμουν γιατί όλο και κάτι είχα κάνει λάθος. Αλλά πού να ήξερα! Αργότερα μεγάλωσα, δούλεψα και πήρα μια μικρή κόμπακτ. Ήθελα να βγάζω ωραίους «πίνακες ζωγραφικής», χωρίς πινέλα. Δεν ζωγραφίζω, μα θέλω να βγάζω μια ωραία ποίηση, μια ωραία σύνθεση. Ήταν με τις πρώτες φωτογραφίες σε μια βόλτα στην Πλάκα και στα Αναφιώτικα που μου μπήκε το μικρόβιο. Άλλες φορές οι φωτογραφίες μου με εκπλήσσουν θετικά, άλλοτε αρνητικά. Αλλά έτσι είναι!
Θυμάμαι που:
Είχα πάει για πεζοπορία στο Όρος Αιγάλεω. Στον γυρισμό, σκοτείνιαζε. Στάθηκαν τότε δυο φίλοι να φωτογραφίσουν ο ένας τον άλλο, με φόντο από το Σκαραμαγκά μέχρι το λιμάνι της Ελευσίνας. Όλος ο ουρανός είχε όμορφα χρώματα, μα δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να τον αποτυπώσω καλαίσθητα. Όσο τα παιδιά φωτογράφιζαν, έβγαλα κι εγώ τη μηχανή μου, ρύθμισα και στόχευσα. Χωρίς να με ενδιαφέρει αν θα βγει φωτεινός ο φίλος μου κι ενώ δεν το πίστευα, είχα τραβήξει μια πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα φωτογραφία για τα δικά μου γούστα. Πραγματικά, σαν πινάκας ζωγραφικής.
Ειρήνη Ψυχάρη
Φωτογραφίζω γιατί:
Περπατώντας στον δρόμο βλέπω ανθρώπους που μου φαίνονται ενδιαφέροντες, ή συνθέσεις που οπτικά μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Είναι ίσως ένας τρόπος που ενώ καταγράφεις τον κόσμο γύρω σου, δημιουργείς έναν καινούριο κόσμο. Βλέποντας μετά κάποιες φωτογραφίες, μπορεί να μην σου θυμίζουν καν τον κόσμο μας, ή να βλέπεις πράγματα που πριν δεν είχες παρατηρήσει και δεν είχες δώσει σημασία. Δεν φωτογραφίζω γιατί θέλω να περάσω κάποια μηνύματα. Κάθε άνθρωπος λαμβάνει διαφορετικά μηνύματα από μια φωτογραφία, σύμφωνα πάντα με τα δικά του προσωπικά βιώματα. Το να σκέφτεσαι την ώρα που φωτογραφίζεις τι μήνυμα θα μπορούσες να περάσεις, σου στερεί φωτογραφίες.
Θυμάμαι που:
Υπάρχουν περιπτώσεις που θα βγάλεις έναν άνθρωπο κι εκείνος θα σου πει, μερικές φορές άσχημα, να την διαγράψεις ή να μην βγάλεις άλλη. Αυτό όμως είναι κάτι που έχεις μάθει να το αντιμετωπίζεις από την αρχή. Ίσως ένα εντυπωσιακό στοιχείο της φωτογραφίας είναι ότι μπορεί να φωτογραφίσεις κάτι και όταν δεις την φωτογραφία, να παρατηρήσεις στοιχεία που την ώρα που φωτογράφιζες δεν είχες δει.
Φρίντα Αγγελίου
Φωτογραφίζω γιατί:
Δεν έχω καλή μνήμη… στο μυαλό μου επικρατεί ένα μικρό χάος που έχω την ανάγκη να εξωτερικεύσω. Η φωτογραφία μου δίνει τη δυνατότητα να συγκρατώ οτιδήποτε πιάνει το μάτι μου και μου αρέσει, αλλά και να εκφράζω σκέψεις και συναισθήματα, όσα έχω μέσα μου, να συγκρατώ την ψυχή μου. Με ενθουσιάζει το γεγονός ότι φωτογραφίζοντας δημιουργώ κάτι καινούργιο από κάτι που ήδη υπάρχει από άλλον δημιουργό.
Θυμάμαι που:
Λίγο μετά το πρώτο μάθημα φωτογραφίας, περιμένοντας στη στάση για το λεωφορείο, παρατηρούσα την ταχύτητα των αυτοκινήτων και τη παθητικότητα των ανθρώπων γύρω μου. Δεν μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Μου προκαλούσε μία σύγχυση,ένα βάρος. Τη φωτογραφία την έβγαλα εντελώς ασυνείδητα. Όταν έφτασα σπίτι, κοιτάζοντάς την κατάλαβα πως μέσα στη βουή του δρόμου, στον θόρυβο, την ταχύτητα και το χάος της ζωής μου, η φωτογραφία μου προσφέρει την απόλυτη ηρεμία και ελευθερία που μπορεί να έχει ένα όνειρο.
Ιωάννα Γεωργοπούλου
Φωτογραφίζω γιατί:
Μία απάντηση που ποτέ δε θα μπορέσει να είναι πλήρης, ίσως γιατί τότε θα σταματήσω να φωτογραφίζω. Κάθε πάτημα του κουμπιού στη μηχανή είναι ένας αγώνας με τη ματαιότητα και τη ματαιοδοξία μου. Ήταν το πρώτο κλικ, όταν ο κόσμος άρχισε να αποκτάει τις διαστάσεις μου, που με έκανε να διαπιστώσω πόσο συμβατό ήταν για μένα το μέσο αυτό με τις εμμονές μου. Και από τότε τριγυρίζω το βλέμμα μου αναζητώντας. Και υπάρχουν φωτογραφίες – διαδρομές, πάντα έτοιμες να χαθούν ανάμεσα στους σταθμούς που τελικά θα επιλέξεις. Είναι η συγκίνηση της διαδικασίας και το αποτέλεσμα που επικοινωνεί όσα η «δυσλεξία της σκέψης» απαγορεύει να μοιραστείς.
Θυμάμαι που:
Δεν υπάρχουν ενδιαφέρουσες ιστορίες να διηγηθώ, μόνο φωτογραφίες που συνομιλούν με τη σιωπή. Ευχαριστώ μόνο την αποτυχία που με οδηγεί στο επόμενο καρέ. Κι έτσι συνεχίζω να μην αφήνω από τα μάτια μου τον κόσμο ετούτο!
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.