Του Λευτέρη Μούτη
Εθνική ανάταση! Κέρδισε η Ελλάδα το πρώτο της μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο! Ποιος; Η Ελλάδα; Συγγνώμη, λάθος! Η Άννα Κορακάκη κέρδισε το μετάλλιο. Η Άννα. Κανείς άλλος. Καμία Ελλάδα, κανένας ελληνικός αθλητισμός, καμία ελληνική κοινωνία.
Το πρώτο μετάλλιο στο Ρίο ήρθε σε ένα άθλημα παντελώς άγνωστο στους Ελληνες φιλάθλους από μια αθλήτρια που δεν την αντιπροσώπευε η Ελλάδα και όσα έχει κάνει η χώρα της γι’ αυτήν.
Πριν ακόμα προλάβει η 20χρονη αθλήτρια να πανηγυρίσει το χάλκινο μετάλλιο είπε την “αλήθεια” και την πραγματικότητα που βιώνει τα τελευταία χρόνια, αλλά δεν είχε την ευκαιρία να αναδείξει, επειδή το άθλημα της δεν είναι δημοφιλές στις πλατιές μάζες.
Δυο μήνες πριν από τους Ολυμπιακούς αγώνες η Άννα Κορακάκη εξήγησε σε συνέντευξη της στο gazzetta.gr και την Αργυρώ Γιαννουδάκη ότι η πολιτεία και η ομοσπονδία της σκοποβολής, όχι μόνο δεν την βοηθά και δεν της παρέχει τα απαραίτητα για να μπορέσει να αθληθεί και να προετοιμαστεί για τους αγώνες, αλλά της δημιουργεί συνεχώς και προβλήματα.
Όπως αποκάλυψε και στο Ρίο, ήταν η μοναδική αθλήτρια που όλο αυτό το διάστημα που ταξίδευε και αγωνιζόταν χωρίς να έχει στο πλευρό τον προπονητή της, ο οποίος είναι ο πατέρας της.
Γιατί; Διότι η ομοσπονδία δεν θέλησε να του καλύψει τα έξοδα. Στην Ελλάδα του 2016 και των τριών μνημονίων τα πάντα θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν στο βωμό των… περικοπών. Οταν όμως ο πατέρας της και πρώην αθλητής επίσης της σκοποβολής, αποκαλύπτει ότι επί 20 χρόνια δεν έχει πάρει ποτέ φόρμα της Εθνικής ομάδας, μάλλον δεν φταίνε τα μνημόνια και οι περικοπές.
Η ελληνική κοινωνία και πολιτεία λοιπόν, δεν έχει προσφέρει το παραμικρό όλα αυτά τα χρόνια στην 20χρονη κοπέλα που πανηγύρισε το χάλκινο μετάλλιο στο Ρίο. Και πλέον αυτό είναι γνωστό σε όλους, επειδή ήρθε αυτή η επιτυχία και μαζί με αυτή, έπεσε πάνω στην Κορακάκη λίγο φως δημοσιότητας.
Όλα τα υπόλοιπα παιδιά όμως, που υπηρετούν κάποιο μη δημοφιλές άθλημα, δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη και δεν έχουν ανοικτά μικρόφωνα μετά από Ολυμπιακό μετάλλιο, πως θα ακουστεί η φωνή τους; Διότι η Κορακάκη και η κάθε Κορακάκη δεν ζητούν πολυτέλειες, ούτε αργομισθίες. Μονάχα παροχές και υποδομές για να αθληθούν σε ανθρώπινες συνθήκες.
Σε όλα τα ατομικά αθλήματα η προσπάθεια που απαιτείται είναι μεγαλύτερη και το παραμικρό πρόβλημα μπορεί να επηρεάσει τη ψυχολογία του αθλητή. Δεν μπορείς να υστερήσεις σε έναν αγώνα και να σε καλύψει ένας συμπαίκτης σου. Στην προπόνηση, δεν μπορείς να “λουφάρεις”, δεν μπορείς να απογοητευτείς, ούτε να πάρεις κουράγιο από κάποιον άλλον. Παρά μόνο από τον εαυτό σου. Άντε, και τον προπονητή σου.
Και αν η σκοποβολή είναι μη δημοφιλές άθλημα, χωρίς επιτυχίες μέχρι τώρα, τι να πουν και οι παίκτες της Εθνικής πόλο, ενός εκ των τεσσάρων πιο δημοφιλών και παραδοσιακών αθλημάτων στη χώρα; Η πιο σταθερή ελληνική εθνική ομάδα λαμβάνει μέρος για 10η συνεχόμενη φορά στους Ολυμπιακούς αγώνες και 15η συνολικά. Λίγο πριν την αναχώρηση για το Ρίο, οι αθλητές και οι προπονητές δημοσιοποίησαν το πρόβλημα τους: Δεν είχαν πισίνα για να προπονηθούν! Και μάλιστα, θεώρησαν εαυτούς τυχερούς επειδή ταξίδεψαν για λίγες μέρες στο Μαυροβούνιο και μπόρεσαν να κάνουν προπόνηση σε “τρομερές αθλητικές εγκαταστάσεις”, όπως είπαν!
Στο Μαυροβούνιο πήγαν, ε; Όχι, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ούτε στην Ιαπωνία. Σε μια χώρα των Βαλκανίων με ΑΕΠ 60 φορές μικρότερο από αυτό της Ελλάδας!
Διαβάστε ακόμη: Yusra Mardini: H πρόσφυγας που γλίτωσε από τα νερά του Αιγαίου και βρέθηκε στο Ρίο
Τα μνημόνια λοιπόν, έφεραν περικοπές στους προϋπολογισμούς της Ολυμπιακής Επιτροπής και των ομοσπονδιών, αλλά το πρόβλημα είναι πιο παλιό και πιο… βαθύ και όλους τους λερώνει.
Τα χρυσά χρόνια που… έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα, η Ελλάδα δεν επένδυσε σε υποδομές, σε αθλητικές εγκαταστάσεις για να αναδειχθούν αθλητές και όχι πρωταθλητές, σε χώρους μαζικής άθλησης, σε αναπτυξιακή δράση, σε υιοθέτηση φίλαθλου πνεύματος και άλλες τέτοιες ιδέες που πλησιάζουν πλέον τα όρια της φαντασίας για τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
Όσοι αθλούνται πλέον το κάνουν από μεράκι, αγάπη για το άθλημα τους και ελπίζουν ότι μια μέρα θα δοξαστούν τυλιγμένοι με την ελληνική σημαία, μια σημαία που συμβολίζει τη χώρα που τους φιλοξενεί, αλλά όχι αυτή που τους “υποστηρίζει”.
Όταν λοιπόν, επιστρέψουν από το Ρίο η Αννα Κορακάκη, η Εθνική πόλο και κάθε άλλη ομάδα ή αθλητής, ποιος θα έχει την τσίπα να τους υποδεχθεί στο αεροδρόμιο; Ποιος θα σπεύσει να τους δώσει συγχαρητήρια και να φωτογραφηθεί μαζί τους απονέμοντας τους τιμητικές πλακέτες;
Ποια Ελλάδα θα εκπροσωπούν όλοι αυτοί και ποια Ελλάδα θα εκπροσωπούν οι αθλητές;
Με αφορμή το χρυσό μετάλλιο της Βούλας Πατουλίδου το 1992 στη Βαρκελώνη (τα χρόνια που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα), η Αφροδίτη Μάνου έγραψε ένα πεντάστιχο που θα μπορούσε να ακούγεται έπειτα από τον ελληνικό εθνικό ύμνο μετά από κάθε επιτυχία.
Φεύγει ένα κορίτσι, τρέχει σαν τον άνεμο
Σαν το χελιδόνι μπαίνει στην οθόνη
Αστράψε το νήμα, όνειρο παράνομο
Θεέ μου, φτάνει πρώτο
Για ποια Ελλάδα, ρε γαμώ το
*Ο Λευτέρης Μούτης είναι δημοσιογράφος στο Eurohoops.net
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.