Μας αποκαλούσανε πάντα την γενιά του εύκολου, των απολαύσεων και του «όλα στο πιάτο». Θυμάμαι τους καθηγητές μας στο σχολείο να μας κατακρίνουνε γιατί ήμασταν κακομαθημένα, γιατί δεν είχαμε ζήσει δυσκολίες, γιατί τα βρίσκαμε όλα έτοιμα χωρίς καν να κουραστούμε, γιατί είχαμε ένα μέλλον φτιαγμένο, στρωμένο και σίγουρο σε αντίθεση με τις παλιότερες γενιές.
Η γενιά που είχε ότι ήθελε, κινητό από το γυμνάσιο, εξόδους μέχρι τα ξημερώματα, ποτά και τσιγάρα, απελευθέρωση στο έπακρο κατανάλωση επίσης στο έπακρο. Η γενιά που έπαιρνε το καλύτερο τζιν με το που έβγαινε στην αγορά, που έβγαινε από Δευτέρα ως Κυριακή, που σπούδαζε αιώνια καταναλώνοντας τα λεφτά των γονιών της. Η γενιά με τα 2-3 πτυχία και μεταπτυχιακά και τις 2-3 γλώσσες, προορισμένη για τις μελλοντικές προνομιούχες κοινωνικές και επαγγελματικές θέσεις. Η γενιά που θα ζούσε το τεχνολογικό θαύμα, που ίσως προλάβαινε την μέρα που τα ρομπότ θα κάνανε όλη την λάντζα, που η ζωή θα ήταν τόσο εύκολη και τόσο ανέμελη και αναίμακτη που ακόμα και οι εκθέσεις μας στο σχολείο θα ωχριούσαν για το πώς θα ήταν το μέλλον μας. Η γενιά της παγκοσμιοποίησης, του αμερικάνικου ονείρου έτσι μας έβλεπαν οι δάσκαλοι μας, οι γονείς μας και οι παππούδες μας.
Εν μέρει κάποια από αυτά ή και τα περισσότερα ίσχυαν περισσότερο ή λιγότερο για την γενιά μου, αυτή των τελευταίων 80s και των 90s. Όμως αυτό που ίσχυε περισσότερο τελικά είναι ότι ναι, διαφέραμε από τις προηγούμενες γενιές.
Γιατί η γενιά μου είναι αυτή των καταθλιπτικών και των αυτοχείρων. Η γενιά που ενώ τα είχε όλα τώρα δεν έχει τίποτα, ούτε καν όνειρα, μόνο σκοτάδι και αδιέξοδο. Η γενιά των 300 ευρώ, της ανεργίας, της εκμετάλλευσης, της λιτότητας και της φτώχειας. Η γενιά που γεννήθηκε βλέποντας και ακούγοντας σκουπίδια στην τηλεόραση, μαθαίνοντας σκουπίδια και κυβερνώμενη από σκουπίδια. Η γενιά που χρωστάει πριν ακόμα αποκτήσει την πρώτη της φορολογική δήλωση, που «μαζί τα φάγαμε» πριν καν ενηλικιωθεί… Η γενιά του χρέους λοιπόν. Αυτή που μετράτε σε χρηματιστηριακές και πιστοληπτικές μονάδες, αριθμούς στο χρηματιστήριο και δάνεια. Που κλαίει μόνο από τα δακρυγόνα, που βλέπει τον δίπλα της να ψάχνει στα σκουπίδια και αναρωτιέται πότε θα έρθει η σειρά της, που ίσως δεν θα κάνει πότε οικογένεια (πώς άλλωστε), που ίσως δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη… Η μόνη γενιά που ζει και δεν ονειρεύεται πια.
Γιατί τη γενιά μου την καταδίκασαν με ένα προδιαγεγραμμένο τέλος μόνο και μόνο γιατί γεννήθηκε σε ένα σύστημα που κάποιοι άλλοι επέλεξαν, μεγάλωσαν με μια νοοτροπία που κάποιοι άλλοι τους δίδαξαν, σε μια κοινωνία που κάποιοι άλλοι είχαν δημιουργήσει με ένα μέλλον που κάποιοι άλλοι είχαν φτιάξει για αυτούς… Για αυτό κατηγορείται, γιατί έζησε σε ένα σύστημα που της επέβαλλε να ζει έτσι και αυτή έζησε έτσι.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.