Ήταν άγριες εποχές. Μια μικρή επανάσταση είχε ξεκινήσει, με «αρχηγό» την Αλόμα. Γεμάτα τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων από τις πορείες που τολμούσαν να κάνουν οι τραβεστί στο κέντρο της Αθήνας, για να διεκδικήσουν το δικαίωμα ίσης μεταχείρισης από την πολιτεία και ιδιαίτερα από την Αστυνομία. Μια σοκαριστική φωτογραφία δέσποζε στην πρώτη σελίδα της Απογευματινής. Έξω από το τμήμα του Νέου Κόσμου, δεκάδες μπάτσοι με περιβολή πολέμου και καμιά τριανταριά τραβεστί με πανό και τακούνια στα χέρια, γύρω από μια κλούβα. Κάτω απ’ τις τεράστιες ρόδες της, αρνούμενες να παραδοθούν, τρία τέσσερα σώματα κουλουριασμένα, σε εμβρυακή στάση, κοιτούσαν σαν αγρίμια τον φακό του δημοσιογράφου.
Μία από αυτές ήταν η Άννα αγκαλιά με τη Λιάνα. Σίγουρα κάτι κατάφερε η Αλόμα με όλες αυτές τις κινητοποιήσεις. Έγινε γνωστό το πρόβλημα, αν μη τι άλλο. Βγήκαν απ’ τα υπόγεια και τα ισόγεια αυτά τα «περίεργα» πλάσματα στο φως, στον ήλιο. Με βαρύ make-up, με περούκες ή χωρίς, με ψηλά τακούνια. Ίσως αγνοώντας οι περισσότερες πόσο δύσκολος ήταν ο δρόμος για να αποκτήσουν μια θέση στη ζωή. Κάτι κατάφεραν.
Μα ο ρατσισμός και η προκατάληψη δεν αλλάζουν μορφή, ούτε με χιλιάδες διαδηλώσεις, ούτε με εκατομμύρια πρωτοσέλιδα. Είναι θέμα παιδείας, καθαρά. Όταν οι ίδιες οι μάνες αυτών των ανθρώπων τους πετάνε στο δρόμο, αδιαφορώντας για τη ύπαρξή τους, πώς θα τους δεχτεί μια κοινωνία; Και, μάλιστα, τόσο συντηρητική, όσο η ελληνική. Όταν ο μπάτσος σου φέρεται το λιγότερο σαν σκουπίδι, σε γελοιοποιεί, σε ξεφτιλίζει, πώς να σηκώσεις ανάστημα μέσα από ρόπαλα και μώλωπες; Όταν ο εκάστοτε δικαστής σου ρίχνει αβίαστα κάποιους μήνες φυλάκιση, χωρίς να γυρίσει καν να σε κοιτάξει, με τι δύναμη ζητάς να σε αντιμετωπίσει ο κάθε αδαής, αν όχι με σεβασμό, τουλάχιστον ισότιμα. Κι όμως. Τόλμησαν. Πολέμησαν. Έφαγαν ξύλο, πολύ ξύλο. Έγιναν αποδιοπομπαίοι τράγοι κάθε περαστικού που χλεύαζε με όλη του την αναίδεια αυτές τις φιγούρες. Ναι, κάτι κατάφεραν. Αν μη τι άλλο δεν τις θεωρούσαν πια από άλλο πλανήτη.
Είχαν ονομασία, πια. Οι λέξεις τραβεστί, τραβέλι, τρανς – στο πιο σύντομο – ήταν στα χείλη πια πολλών ανθρώπων. Ήξεραν για τι πράγμα μιλούσαν. Ή έτσι νόμιζαν. Ήταν μια αρχή. Ένα μικρό φως. Μέχρι να έρθει η τηλεόραση. Και να εμφανιστεί η κάθε πικραμένη, απογοητευμένη, ψώνιο, άσχημη ή όμορφη δεν έχει σημασία και να γίνει έρμαιο του κάθε «κίτρινου» δημοσιογράφου, τάχα μου δήθεν για να αναδείξουν το πρόβλημα. Ξεπεράστηκαν τα όρια. Λάθος πρόσωπα. Λάθος φιλοδοξίες. Λάθος αποτέλεσμα.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.