Γιατί το 4 είναι μεγαλύτερο από το 27

Μετά από εννιά μήνες γεννιέται μια νέα ζωή, προκύπτει κάτι καινούργιο και είναι ζωντανή η ελπίδα για το μέλλον. Το μωρό που συνελήφθη τον περασμένο Ιούνιο μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές με γονείς τη Ν.Δ. , το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τη ΔΗΜ.ΑΡ. δεν έχει τίποτα από όλα αυτά. Στην Ελλάδα επικρατεί η μιζέρια, η οργή, η εξαθλίωση.

Η κοινωνία είναι «απέναντι», αντιστέκεται, δεν αντέχει να πληρώνει άλλους φόρους, αγανακτεί κάθε μήνα με τη συνεχόμενη αύξηση της ανεργίας. Και; Πού απευθύνεται; Πού έχει στραφεί για τη σωτηρία της; Η κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα του 2013 έχει κάνει αρκετούς να μιλήσουν για το «λάθος» που έγινε στις κάλπες; Όχι! Οι τότε ελπίδες για μια πιο «δίκαιη» φιλελεύθερη εφαρμογή του μνημονίου εξανεμίστηκαν γρήγορα, αλλά οι «κοψοχέρηδες» στα δύσκολα χρόνια του τρίτου μνημονίου είναι πολύ λιγότεροι, από ό,τι συνήθως και απ’ ό,τι θα έπρεπε.

Αυτή η εξέλιξη για μια κυβέρνηση τρικομματική που παίρνει συνεχώς επώδυνα μέτρα, αντίθετα από όσα προαναγγέλει και είχε υποσχθεί προεκλογικά, είναι ένας μικρός θρίαμβος. Και την ίδια στιγμή μια (μικρή-μεγάλη, ιάσιμη ή μη, θα το κρίνουν τα… προσεχώς) αποτυχία για την αντιπολίτευση.

Στις περισσότερες δημοσκοπήσεις, οι οποίες μπορεί να είναι στραβές, κακές, ανάποδες και καθοδηγούμενες, αλλά σίγουρα δείχνουν μια τάση, προηγείται σταθερά η Νέα Δημοκρατία. Με την ίδια μικρή, ισχνή διαφορά που κέρδισε και τις επαναληπτικές εκλογές. Αλλά προηγείται.

Συχνά είναι στραβός ο γυαλός, αλλά αρκετές φορές αρμενίζουμε και εμείς λάθος. Στην πολιτική και ιδιαίτερα όταν είσαι στην αντιπολίτευση μετράνε τα λόγια περισσότερο από τις πράξεις. Τί επιχειρεί λοιπόν, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. από τη στιγμή που αντιλήφθηκε ότι μπορεί να εξελιχθεί στο κοινοβούλιο από μια μειοψηφία του 4%, σε έναν ισχυρό παράγοντα που μπορεί να επηρεάσει εξελίξεις και να αναλάβει τη διακυβέρνηση;

Προσπαθεί να πείσει το λαό ότι δεν ισχύει η… θεωρία των δυο άκρων όπως πλασάρει με χονδροειδή πλην όμως, συχνά αποτελεσματικό τρόπο η κυβέρνηση. Η ανανεωτική αριστερά δηλαδή, προσπαθεί να πείσει το 27% που την ψήφισε ότι δεν είναι τόσο ακραία, όσο η κυβέρνηση ευαγγελίζεται, αλλά και ταυτόχρονα να πείσει και το υπόλοιπο… 73% του εκλογικού σώματος ότι μπορεί να αποτελέσει μια λίγο-πιο-αριστερή-μα-όχι-και-πολύ λύση για την αστική δημοκρατία που δεν θα ταράξει τις ισορροπίες, αλλά θα υπηρετήσει το status quo με στόχο έστω μια πιο δίκαιη κοινωνία.

Στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. όμως, δεν έχουν αναρωτηθεί μήπως το 27% των τελευταίων εκλογών προέκυψε βάσει όσων έλεγε η ηγεσία του όταν ακόμα γνώριζε ότι απευθύνεται στο κοινό του 4%. Όταν ακόμα δεν είχε αλλάξει ύψος, γλώσσα, φιλοσοφία για να «προσελκύσει νέους ψηφοφόρους».

Πράγματι, για να καταλάβεις την εξουσία χρειάζονται αλλαγές. Μήπως όμως, η ίδια η κοινωνία έχει αλλάξει και ζητά στην αντιπολίτευση και αργότερα στην κυβέρνηση το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που προσφέρει μια άλλη οπτική και μια άλλη λύση; Άλλωστε, αν ήθελε ένας ψηφοφόρος να εκφράζεται από ένα κόμμα που έχει αριστερές αρχές, αλλά δείχνει ανοχή στις φιλελεύθερες πολιτικές θα πήγαινε στη ΔΗΜ.ΑΡ. . Πιο δημοφιλής πολιτικός αρχηγός είναι άλλωστε ο Φώτης Κουβέλης λέγοντας συνεχώς «παρών» πριν… ψιθυρίσει «ναι».

Η μεγαλύτερη παρακαταθήκη λοιπόν, για τον υπόλοιπο χρόνο που απομένει μέχρι να ξαναπροκύψουν εκλογές, είναι να οδηγήσει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τις εξελίξεις χωρίς να θέλει να γίνει ένα ακόμα κόμμα που διαγκωνίζεται για το πόσο εύσχημα θα μεταβάλει τις αριστερές ιδέες του σε ένα μείγμα φιλελεύθερης πολιτικής εύπεπτο στους ψηφοφόρους του.

Μπορεί να γίνει περισσότερο αρεστό, αν αποδείξει ότι όποιος εκφράζει τη θεωρία των δυο ακρών, πιθανότατα αποτελεί το ένα από αυτά και ταυτόχρονα να πείσει τον κόσμο ότι μπορεί να προσφέρει το κάτι διαφορετικό.

Ένας Αμερικανός πολιτικός έλεγε ότι η πολιτική είναι σαν την αλλαγή ταχυτήτων στην οδήγηση. Πρέπει να «ακούς» τη μηχανή, αλλά παράλληλα και να βλέπεις το στροφόμετρο. Το να «ακούς» την κοινωνία είναι κάτι, αλλά το να βλέπεις και μέσω των αριθμών-δημοσκοπήσεων, αν αυτά που λες έχουν ανταπόκριση, είναι το παν.

Δεν ήρθε ο καιρός, Αλέξη, να αλλάξεις ταχύτητα;