Ασυνήθιστοι χαρακτήρες των οποίων η εκκεντρικότητα δεν σχολιάζεται μέσα στην ταινία. Ασυνήθιστη πλοκή χωρίς ιδιαίτερες διακυμάνσεις. Και κάποια σκόρπια συμβάντα.
Ναι, σήμερα θα μιλήσουμε για τον αμερικανικό ανεξάρτητο κινηματογράφο. Ένα είδος που επί δεκαετίες μας χαρίζει αριστουργήματα και μας βοηθά να συντηρήσουμε την αγάπη μας για το σινεμά, τη στιγμή που κατακλυζόμαστε από ανόητα blockbusters, από σενάρια που αναμασούν τις ίδιες ιστορίες, από μονοδιάστατους χαρακτήρες, από happy endings που δεν πείθουν κανέναν.
Ελπίζω να μη σας δημιούργησα μεγάλες προσδοκίες, γιατί το Gigantic (Matt Aselton, 2008) δεν είναι ένα τέτοιο αριστούργημα. Είναι, όμως, μια γνήσια ανεξάρτητη παραγωγή, μια αξιόλογη προσπάθεια και μια ταινία που μπορεί και να σας συγκινήσει λιγάκι. (Αν και για κάποιους από εσάς μάλλον θα αρκούσε αν σας έλεγα εξ’ αρχής ότι παίζει η Zooey Deschanel.)
Η ταινία ξεκινά σε ένα πανεπιστημιακό εργαστήριο, όπου ο φίλος του πρωταγωνιστή μας του Brian (Paul Dano) εξετάζει τη συμπεριφορά των τρωκτικών σε συνθήκες στρες, μια σκηνή που αφήνει να εννοηθεί ότι ένα από τα θέματα της ταινίας είναι το κατά πόσο οι άνθρωποι τα παρατάνε από ηττοπάθεια ή αν ο καθένας χρειάζεται τον δικό του χρόνο για να ανασυγκροτηθεί και να επανέλθει στον αγώνα. Μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι ο 28χρονος Brian, αν και παιδί προνομιούχας οικογένειας, εργάζεται ως πωλητής στρωμάτων και σκοπός της ζωής του είναι να υιοθετήσει ένα παιδί από την Κίνα. Μέσα από τη δουλειά του γνωρίζει την Happy (Zooey Deschanel), την κόρη ενός πληθωρικού και ευκατάστατου πελάτη που υποδύεται ο John Goodman. Η Happy είναι από αυτά τα πλάσματα που απορεί κανείς πώς επιβιώνουν στον κόσμο μόνα τους κι ίσως γι’ αυτό να έχει τόσο στενή σχέση με τον πατέρα της που, αν μη τι άλλο, ξέρει να την μαζεύει. Κάπως άχαρα ξεκινάει ένα ειδύλλιο μεταξύ των δύο παράξενων αυτών χαρακτήρων στο οποίο με μεγάλη άνεση μπλέκουν εξ’ αρχής και οι οικογένειές τους προσφέροντας μια -κάπως πρόχειρη- εξήγηση για το πώς έχουν εξελιχθεί έτσι τα παιδιά τους.
Κι έτσι περνάμε στο άλλο θέμα της ταινίας, την οικογένεια, με την ευρύτερη έννοιά της. Στο κατάστημα με τα στρώματα, το αφεντικό εκτελεί εξίσου χρέη πατέρα και manager, προσφέροντας όχι μόνο εργασία αλλά και τροφή, θαλπωρή, κατανόηση και συμβουλές στον Brian. Η κανονική του οικογένεια είναι κάπως πιο ασυνήθιστη. Τα μέλη της τον ‘περιθάλπουν’ και τον υποστηρίζουν τυφλά στις επιλογές του, σα να μη ξέρουν κανέναν άλλο τρόπο να του δείξουν την αγάπη τους. Ο μεγάλος του αδερφός, πιστεύοντας ότι ο Brian δεν θα κριθεί ποτέ κατάλληλος για να υιοθετήσει παιδί, του προτείνει να του αγοράσει ένα από τη μαύρη αγορά.
Η Harriet και ο πατέρας της έχουν επίσης μια ιδιόρρυθμη σχέση που φαίνεται να έχει προκύψει μέσα από διάφορες δυσκολίες (όπως η ανεκδιήγητη και απούσα μητέρα) και να έχει εξελιχθεί σε ένα περίεργο σχήμα που όμως εξυπηρετεί πρακτικά και καλύπτει συναισθηματικά πατέρα και κόρη. Οι πρωταγωνιστές μας που σε όλη την ταινία φαίνονται ακινητοποιημένοι στο ίδιο εξελεγκτικό στάδιο από απροσδιόριστα συμπλέγματα που δεν φαίνεται να τους απασχολεί να επεξεργαστούν, εν τέλη ρισκάρουν να προχωρήσουν και να δημιουργήσουν κατά κάποιο τρόπο την δική τους μη συμβατική οικογένεια.
Το Gigantic είναι η πρώτη ταινία του προερχόμενου από τον χώρο της διαφήμισης, Matt Aselton και η ιστορία με την εμμονή υιοθεσίας του παιδιού από την Κίνα βασίζεται σε ένα περιστατικό με τον μικρό του αδερφό, που κάποια Χριστούγεννα ζήτησε για δώρο να υιοθετήσουν οι γονείς του ένα Κινεζάκι. Οι κριτικές δεν ήταν διθυραμβικές, η ταινία δεν γνώρισε μεγάλη επιτυχία στις αίθουσες κι εσείς πιθανότατα να μην την έχετε ξανακούσει, εκτός αν είστε από αυτούς τους περίεργους τύπους (σαν εμένα) που κατά καιρούς την βρίσκετε με ταινίες που συχνά δεν αρέσουν σε κανέναν.
Δείτε την για την cameo εμφάνιση του Zach Galifianakis στο ρόλο του φανταστικού εχθρού του Brian, για τον εμβληματικό Ed Asner στο ρόλο του πατέρα που χλαπακιάζει μαγικά μανιτάρια με τους γιους του, δείτε την επίσης αν τρέφετε συμπάθεια προς τις εναλλακτικές οικογένειες, κι αν σας αρέσει να παρακολουθείτε τη δουλειά σημαντικών εκπροσώπων του είδους όπως είναι ο Paul Dano και η σχεδόν αβάσταχτα γλυκιά Zooey Deschanel. Αν σας αρέσει αυτός ο συνδυασμός ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου με, ας πούμε, ιδιαίτερες οικογένειες, θα πρότεινα το Junebug (Phil Morrison, 2005), το Pieces of April (Peter Hedges, 2003) και το –οκ, όχι ανεξάρτητο αλλά με ανεξάρτητη καρδιά- Rachel Getting Married (Jonathan Demme, 2008) για να απολαύσετε συν τοις άλλοις την Amy Adams, την Katie Holmes και την Anne Hathaway αντίστοιχα, σε ρόλους που δεν θα τις έχετε ξαναδεί.
Ιωάννα Νισυρίου
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.