Πριν 46 χρόνια, μια μέρα σαν σήμερα ξημέρωνε η 21η Απριλίου του 1967. Οι δρόμοι της Αθήνας ήταν ανάστατοι από τα ξημερώματα καθώς τα τανκς της επερχόμενης χούντας είχαν βγει στους δρόμους για να υλοποιήσουν το σχέδιο των πραξικοπηματιών. Η κατάληψη της εξουσίας της χώρας από την “Χούντα των Συνταγματαρχών”, όπως ονομάστηκε από τους δημοσιογράφους, είχε μόλις τεθεί σε εφαρμογή και θα διαρκούσε για τα επτά επόμενα χρόνια.
Το ελληνικό σινεμά στα χρόνια που ακολούθησαν της δικτατορίας βρήκε έμπνευση στα γεγονότα εκείνης της περιόδου. Χωρίς την λογοκρισία της επταετίας μπορούσε πια να αναφερθεί ελεύθερα σε αυτήν και οι δημιουργοί να διοχετεύσουν την καταπιεσμένη τους έκφραση.
Εμείς σήμερα θα σταθούμε σε δύο παραδείγματα του ελληνικού εμπορικού σινεμά και στο πως αποτύπωσαν το πριν και το μετά εκείνης της ημέρας.
Ένα τανκς στο κρεββάτι μου (1975 – Γιάννης Δαλιανίδης)
Σχεδόν αμέσως μετά το τέλος της χούντας ο εμπορικός κινηματογράφος βρίσκει έμπνευση από αυτήν και ο σημαντικότερος σκηνοθέτης του παρουσιάζει το ψυχογράφημα ενός φιλήσυχου πολίτη που θέλει να περνά όσο πιο απαρατήρητος γίνεται χωρίς μπλεξίματα και φασαρίες. Ο Κώστας (Κώστας Βουτσάς) έχει ένα ψιλικατζίδικο, ζει με τη μητέρα, την αδερφή και τον αδερφό του και καταπιέζεται και από τους τρεις. Είναι ο μεγάλος αδερφός που πρέπει να φροντίζει για όλα και στην προσπάθειά του να τους έχει όλους ευχαριστημένους συχνά βρίσκει τον μπελά του. Η ταινία ακολουθεί τον Κώστα από τις παραμονές του πραξικοπήματος του 1967 έως λίγο μετά τη μεταπολίτευση. Κωμικοτραγικές οι καταστάσεις που περιγράφει με τον πρωταγωνιστή να κρεμάει και να ξεκρεμάει στο ψιλικατζίδικο τις φωτογραφίες του βασιλιά, του Ζωιτάκη, του Παπαδόπουλου, του Ιωαννίδη, την ίδια ώρα που γύρω του ξεκινάει η αντίσταση κατά της Χούντας.
Το φιλμ εκτός από την καταγραφή των σημαντικότερων γεγονότων της επταετίας δείχνει γλαφυρά και την νοοτροπία αυτού που ονομάζουμε «ο μέσος Έλληνας». Δυστυχώς αυτή η νοοτροπία μένει αναλλοίωτη όσα χρόνια και αν έχουν περάσει από τότε και όσες πολιτικο-κοινωνικές μεταβολές και αν έχουν συμβεί.
Λούφα και Παραλλαγή (1984 – Νίκος Περάκης)
Η πρώτη από τις «Λούφες» του Περάκη -και η καλύτερη- πραγματεύεται την κωμική πλευρά της «εθνικής μας τραγωδίας», όπως αναφέρει και το τρέιλερ. Περιέχοντας αυτοβιογραφικά στοιχεία, διηγείται την ιστορία του φαντάρου Γιάννη Παπαδόπουλου (Νίκος Καλογερόπουλος) -«απλή συνωνυμία, κύριε Συνταγματάρχα»- ο οποίος λίγες μέρες πριν την «επανάσταση του στρατού» παίρνει μετάθεση για την Αθήνα και για τον πειραματικό τηλεοπτικό σταθμό των Ενόπλων Δυνάμεων (Υ.ΕΝ.Ε.Δ.). Εκεί γνωρίζει και άλλους φαντάρους των ίδιων «πολιτικών φρονημάτων» με τα δικά του και μέσα από το χιούμορ και την υπονόμευση της σοβαροφάνειας των όσων διαδραματίζονται γύρω τους, προσπαθούν να αντιδράσουν στην καταπίεση και τη στέρηση της ελευθερίας. Η ταινία αγαπήθηκε και έγινε μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες χάρη στη σάτιρα, στους διαλόγους που έχουν αφήσει εποχή αλλά και στο αξιόλογο καστ.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.