Λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση της ίδρυσης νέου πολιτικού φορέα από τον Ανδρέα Λοβέρδο, τα social media γέμισαν ειρωνικές δημοσιεύσεις.
Η πλειοψηφία φαίνεται να μην παίρνει στα σοβαρά την πρωτοβουλία του πρώην υπουργού, ξεσπώντας στο Facebook και το Twitter με λογοπαίγνια για το (καθόλου ευφάνταστο, ομολογουμένως) όνομα της κίνησης και με τις συνήθεις μέτριες δημιουργίες στο Photoshop.
Εκτός απροόπτου, τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές η δημιουργία της ΡΙ.Κ.Σ.ΣΥ. δεν θα είναι πια τόσο καυτό θέμα. Θα ασχολούμαστε ήδη με την επόμενη βλακεία που θα πει ο Τατσόπουλος ή ο Πάγκαλος, με το επόμενο κρούσμα βίας ή χουντικής προπαγάνδας της Χρυσής Αυγής, ή με τις εξελίξεις στο θέμα της διαφαινόμενης απουσίας μας από τη Eurovision. Λογικό είναι: από απολειφάδια του ΠΑΣΟΚ που εγκατέλειψαν το καράβι πολύ αργά, ο κόσμος δεν έχει να περιμένει πολλά – κι ούτε θα έπρεπε να περιμένουν κι εκείνα πολλά από τον κόσμο, όπως έδειξε η παταγώδης αποτυχία της “Κοινωνικής Συμφωνίας” των Κατσέλη – Καστανίδη.
Ενώ, όμως, για τους περισσότερους (;) η πρώτη αντίδραση είναι η κοροϊδία, ακολουθούμενη τάχιστα από την αδιαφορία, για αρκετούς το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η αμηχανία. Πρόκειται για εκείνους που δεν βρίσκουν πολιτική έκφραση σε κανένα από τα υπάρχοντα κοινοβουλευτικά κόμματα, γιατί δεν μπορούν να συμβιβαστούν ούτε με την παραδοσιακή διχοτόμηση Δεξιάς – Αριστεράς (όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα), ούτε με την πιο πρόσφατη καταστροφική διαίρεση των πάντων σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς». Με άλλα λόγια, για όσους στο μέλλον δεν πρόκειται να στηρίξουν σε καμία περίπτωση τους κύριους υπεύθυνους της μεταπολιτευτικής κατάντιας (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ), αλλά ταυτόχρονα δεν πείθονται από το ΣΥΡΙΖΑ (και βέβαια ούτε από τον Καμμένο).
Όλοι αυτοί – κι είναι πολλοί, άσχετα αν δημοσκοπικά είναι ανύπαρκτοι ή «κρυμμένοι»- συζητούν επί μήνες για την ανάγκη δημιουργίας ενός ενιαίου φορέα στο λεγόμενο «μεταρρυθμιστικό» χώρο. Δίπλα στο «μεταρρυθμιστικό» άλλοι βάζουν το «φιλελεύθερος», άλλοι το «σοσιαλδημοκρατικός», άλλοι το «κεντροαριστερός». Η ονοματολογία είναι ενδεικτική της ασάφειας όσον αφορά στο ποιοι, τελικά, χωράνε: και η Δράση, και «προσωπικότητες της Αριστεράς»; Και ο Τζήμερος, και «κινήσεις της οικολογίας»; Και ο Βαλλιανάτος, και πρώην στελέχη της Ντόρας, και ο Μπουτάρης;
Αυτά (και άλλα, πιο ουσιώδη) αναρωτιόντουσαν όλο το σαββατοκύριακο στο συνέδριο της Δράσης, και Δευτέρα πρωί βγαίνει ο Λοβέρδος και τα κάνει όλα μπάχαλο, κλέβοντας το πρωτοσέλιδο και αφήνοντας τους καημένους κεντρο-αριστερο-φιλελευθερο-σοσιαλ-δημοκρατικο-κοινωνικο-και-ούτω-καθεξής-τέτοιους χωρίς ούτε ένα μονόστηλο. Εξ ου και η αμηχανία: όλοι γνωρίζουν ότι οι πιθανότητες επιτυχίας ενός εγχειρήματος στο μεταρρυθμιστικό χώρο είναι αντιστρόφως ανάλογες της εμπλοκής των (δυνάμει) ηγετικών στελεχών του στις κυβερνήσεις που μας έφεραν ως εδώ. Το τελευταίο που χρειάζονται είναι ένας ακόμη πρώην κορυφαίος υπουργός που άφησε το ΠΑΣΟΚ λίγο πριν την οριστική διάλυση για να φτιάξει το δικό του κόμμα-φέουδο, εντείνοντας τη σύγχυση σχετικά με το ποιοι είναι και τί θέλουν, τέλος πάντων, αυτοί οι ριζοσπάστες, σοσιαλδημοκράτες και λοιποί.
Υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος για τους μεταρρυθμιστές μέχρι να δημιουργηθεί ενιαίος φορέας με εκλογικές αξιώσεις. Μέχρι τον Φεβρουάριο φιλοδοξούν να έχουν διαμορφώσει ένα μίνιμουμ κοινό πρόγραμμα. Δεν θα εκπλαγώ αν ο Ανδρέας Λοβέρδος προσπαθήσει -δημόσια ή μη- να τους “φλερτάρει”, μόλις οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείξουν ότι η ΡΙ.Κ.Σ.ΣΥ. θα πάει άπατη. Αν με ρωτούσαν θα τους έλεγα ότι, όσο ανοιχτό κι αν θέλουν το εγχείρημά τους, ο φλύαρος “ριζοσπάστης” πρέπει να είναι ο πρώτος που θα φάει πόρτα.
ΥΓ. Ναι, τα βραβεία “δεν-θέλω-άλλο-να-ζω-σε-αυτή-τη-χώρα” γίνονται θεσμός, αφού τα διαμάντια των υποψηφίων είναι ανεξάντλητα. Αυτή τη φορά απονέμουμε το βραβείο καλύτερης συνέντευξης, που με διαφορά πηγαίνει στο Νότη Σφακιανάκη. Εκτός του ότι μας ενημέρωσε ότι ο τελευταίος μάγκας σε αυτόν τον τόπο ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, επιβεβαιώνει τις υποψίες μας: “Υπάρχει εξωγήινη ζωή και υπάρχουν αποδείξεις, για όντα νοήμονα, τα οποία υπάρχουν και έχουν κάνει επισκέψεις. Αυτά τα γνωρίζουμε, διότι έχουν αφήσει τα χνάρια τους. Ο Παρθενών δεν γίνεται να είναι δημιούργημα από άνθρωπο, όπως και οι πυραμίδες”, είπε ο μεγάλος καλλιτέχνης. Ολόκληρη η ιστορική συνέντευξη εδώ.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.