Η αυτοπαρατήρηση πολλές φορές μας βοηθάει…Μας βοηθά να αυτοαναιρούμαστε, να μηδενιζόμαστε, να ασκούμε πριν μας ασκήσουν και να ακουμπάμε ένα άλλο Εγώ, ένα ευαίσθητο μικρό σημείο που είτε το συνθλίβουμε, είτε το περιποιούμαστε με τρυφερότητα.
Στο περβάζι του παραθύρου μου συνηθίζω κάθε μέρα να παρατηρώ τα ανυποψίαστα κεφαλάκια που προσπερνάνε, τρέχουν, αναθεματίζουν, προσκυνάνε ένα άγνωστο Θεό ή στρατιώτη που έχουν το χρίσμα να βλέπουν-έτσι διατείνονται, ενώ οι Θολές Φιγούρες τριγύρω τους τον περιεργάζονται και μετά αποστρέφουν το βλέμμα ή τον φυλάνε πολλές φορές στην ίδια τους την τσέπη και το καταλαβαίνεις μόνο απ’ το πόσο νευρικά τη σφίγγουν ή δαγκώνουν τα χείλη τους όταν θυμούνται πως «του χρωστάνε» ή πως μ’ αυτόν το Θεό θα ξεπληρώνουν μια ζωή.
Απ’ τη γωνία όμως πλησιάζει μια γοητευτική γυναίκα που φτιασιδώνει μηχανικά το μαντήλι στο λαιμό της, γυρνάει τον κόμπο, τον λύνει, τον φτιάχνει για να δείχνει στην ουσία ακριβώς όπως έδειχνε πριν και συνεχίζει το κομψό αμήχανο περπάτημα της διορθώνοντας το μήκος της φούστας της αφανίζοντας τα γόνατα της. Παρέες παρέες συνεννοημένες αλλά με απόλυτη αμεσότητα, προσπερνούν τραγουδώντας, βγάζουν απ’ τις τσέπες με κόκκινα χέρια ροδοπέταλα κι ενώ σχίζουν τον αέρα με δυναμικές ρυθμισμένες κινήσεις, μιμούμενοι μαέστρο, τραγουδάνε. Ένα πυρόξανθο κεφαλάκι βιαστικό και χαρούμενο ξεπροβάλλει περιβεβλημένο με ένα οιονεί κράνος να καλύπτει το μισό κεφάλι της κι όταν ένα απ’ τα πέταλα προσγειώνεται στο μαλλί της ανασηκώνει το βλέμμα, πλέον διακρίνονται τα τεράστια ακουστικά της (αυτό το κεφάλι πήρε πρόσωπο), με βλέπει αλλά δεν με κοιτά μειδιάζει σ’ έναν άμωμο θεατή ή στα λόγια που ακούει πιστεύοντας πως σκηνοθετούν το περιβάλλον της, του δίνουν το σχήμα, τη διάρκεια και το ηχητικό-συγκινησιακό background του τραγουδιού, το κεφάλι επανέρχεται στην αρχική του θέση κι η κοπέλα συνεχίζει το δρόμο της.
Απέναντι τρεις ξένοι μαγαζάτορες που λογοπαίρνονται, ένας skateras που πέφτει μπροστά τους κι ενώ εκείνοι τον βρίζουν, ο ίδιος ξεσπάει στα γέλια κι όλα αυτά να τα απαθανατίζει ένας περαστικός road photographer. Από κάθε τους κίνηση ή ελιγμό προβάλλει ένας βηματισμός και τα κεφαλάκια τους είτε γυμνά είτε χρωματιστά (με καπέλα, κορδέλες, στεφάνια, ακουστικά ή άνευ) αποτελούν τον πυρήνα που πλαισιώνεται από μια δίνη σπειροειδών γραμμών, που παρ’ ότι τραχείς, στραβές, ασύμμετρες, ομοιόμορφες πάντα ξεχωρίζουν σε χρώμα και σχήμα αλλά από πάνω φαίνονται σαν μεμονωμένες ομοιότητες.
Κατεβαίνω απ’ την πολυκατοικία ανεβαίνω την ανηφόρα που μου έδινε πάντα ένα άλλοθι κούρασης ή αποφόρτισης ώστε στο τέλος της αποκτούσαν όλα ένα πιο επίπεδο κι οριζόντιο σχήμα, περνάω από το συνοικιακό σινεμά, δίπλα στην επιγραφή του, δυο τεχνητά, πλαστικά κουτάκια ποπ κορν που αναβοσβήνουν, διαβάζω την αφίσα, που χάσκει στα προσεχώς δίπλα στο ταμείο, το “Amour” του Μ. Χάνεκε και πριν προλάβω να διαβάσω την ενημερωτική μπροσούρα, πάλιωσε, ήρθε να στρογγυλοκαθίσει στο απέναντι αύριο.
Περνάει με απίστευτη ταχύτητα μια ορδή ποδηλάτων από μπροστά μου φορώντας στεφάνια ενώ το καλάθι του καθενός που προπορευόταν, περιείχε από ένα ματσάκι μαργαρίτες.
Πιασμένα χέρια που διψούν να εντάξουν στον αυτοσχέδιο κύκλο τους κι άλλους «ομοφρονούντες» αυτής της ψυχογένειας που έχει φτάσει να θεωρείται η αισιοδοξία στον αντίποδα του σημερινού παροξυσμού της τελειομανίας ή της καπήλευσης αυτού του αισθήματος ως κίνητρο ή ως αποτέλεσμα με τη μεθοδική συνταγή γιατρού=δικηγόρου-ποινικολόγου, πολιτικού, συνδικαλιστή τραμπούκου, δήθεν ανθρωπιστή που με υποβλητική φωνή και σταθερό βλέμμα μας προσφέρει επιζήμια αλλά όχι αζημίωτα το αντι-καταθλιπτικό χάπι της επόμενης μέρας. Το Κυνήγι της Ευτυχίας δεν αντιπροσωπεύει για μένα και για πολλούς ένα άλλο American dream αλλά μια κατάσταση που αν δεν κατεδαφίζει, διαρρηγνύει τον Τοίχο που επινόησε και υπονόησε ο υπαρξιστής Ζαν Πωλ Σαρτρ και που μας καθηλώνει καθημερινά στα συγκεκριμένα τετραγωνικά του σπιτιού μας, των υλικών σκευασμάτων στα οποία ενσαρκώσαμε τα όνειρα μας, στα μάτια του άλλου όταν γελάμε μαζί του ή αιφνιδιαζόμαστε μαζί του, ο καθρέφτη μας με το οικείο είδωλο και το συγκεκριμένο πλαίσιο…. Η σπειροειδής γραμμή της σιωπής της E.Noelle-Neumann το μόνο που δημιουργεί πλέον είναι ανθρώπους ενοχικούς ή στην καλύτερη περίπτωση κυνικούς.
Τα κεφάλια χρειάζεται να έχουν πρόσωπα και τα πρόσωπα ύφος. Να ξεπλύνουν τις ταπεινώσεις τους αναλαμβάνοντας εκ νέου δράση.
Χαρά Φρουδαράκη
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.