Η (αρνητική) εμπειρία μου με τα self tests

Πριν λίγες ημέρες το πιστό μου για χρόνια θερμόμετρό έδειξε ότι έχω κάποια δέκατα. Ήταν η λογική διαπίστωση όσων ξαφνικά άρχισα να αισθάνομαι και η αφετηρία ενός μικρού κύκλου ανησυχίας που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν τα εργαλεία που μας δίνονται για τον εντοπισμό του κόβιντ είχαν δείξει μάλλον αυτό που πραγματικά ίσχυε.

Παρά το γεγονός ότι σήμερα, μισό φτέρνισμα είναι αρκετό για να πυροδοτήσει την ανησυχία, πόσω μάλλον λίγος πυρετός, η πρώτη μου σκέψη δεν πήγε αμέσως στο κακό. Απέδωσα την εξέλιξη στη συνήθεια που έχω να ξυπνάω μέσα στο βράδυ και να πίνω οτιδήποτε παγωμένο -ενίοτε και ληγμένο- υπάρχει σε δοχείο μέσα στο ψυγείο.

Την επόμενη μέρα όμως τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Ο πυρετός σκαρφάλωσε σχεδόν στο 39 κι η αρχική εξήγηση που έδινα στον εαυτό μου άρχισε να χάνει πόντους όσο πιο πολύ το συζητούσα. Δεν έδενε πολύ το σενάριο των παγωμένων αμυγδαλών, αφού αμυγδαλές δεν υφίστανται, τις είχα αφαιρέσει μετά από έναν παλιότερο επίμονο πυρετό, συν ότι “δεν κυκλοφορεί οτιδήποτε άλλο έξω σε ιό εκτός του κορωνοϊού”, οπότε ο γιατρός μου λέει από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου “μάλλον την πατήσαμε”.

Ένα “δεν μπορεί” αρχίζει και πλανιέται πάνω από τα Εξάρχεια (όπου διαμένω) για να πάρει την απάντηση λίγες ώρες αργότερα ότι “ναι, μια χαρά, μπορεί”. Κάνοντας τα self tests που μ’ άφησαν δυο φίλοι στο πλατύσκαλο της πολυκατοικίας, πολύτιμο να σε βοηθούν όταν δεν έχεις δύναμη να πάρεις τα πόδια σου, βρέθηκα και στα δύο θετικός. Γεγονός που σε συνδυασμό με τον υψηλό πυρετό άρχισε να οδηγεί σε σκέψεις που στη χειρότερη τους εκδοχή κατέληγαν στα κρεβάτια των ΜΕΘ και στα καλυμμένα από τη μάσκα οξυγόνου πρόσωπα των γονιών μου, που είχα καταφέρει να δω λίγες ώρες πριν εμφανιστεί η ασθένεια, μετά από ένα αρνητικό μου τεστ και 3-4 τουλάχιστον μήνες μακριά τους για να προστατευθούν.

Φυσικά, ανησυχία είχα και για μένα τον ίδιο. Εκείνο όμως που πραγματικά δεν μπορείς ν’ αντέξεις με τίποτα, είναι να έχεις προκαλέσει το χειρότερο σ’ αυτούς που αγαπάς περισσότερο.

Τελικά η επόμενη μέρα ήταν πολύ διαφορετική. Ο πυρετός εξαφανίστηκε και δημιουργήθηκε η προσδοκία ότι κάπου έγινε λάθος, μέχρι που ενημερώθηκα πάλι από γιατρό και ειδικούς ότι είναι σύνηθες να περνάς μια μέρα βράζοντας και μετά να το ξεπερνάς.

Έμενε λοιπόν το αποτέλεσμα από το μοριακό, είτε για να επιβεβαιώσει την ανησυχία που πλέον αφορούσε αποκλειστικά τι θα συνέβαινε στους γονείς μου ή να καταρρίψει πανηγυρικά το υποτιθέμενο εύρημα των self tests. Μαντέψτε τι συνέβη. Τα self tests, για τα οποία ήδη είχα ακούσει κάποια περιστατικά που αμφισβητούσαν την αξιοπιστία τους και πάνω στα οποία ήλπιζα, διαψεύστηκαν ξανά.

Λίγες ημέρες αργότερα, το ένα δικό μου περιστατικό και τα δύο ακόμη για τα οποία είχα ακούσει φαίνεται ότι είναι τελικά χιλιάδες. Ειδικότερα όπως καταγράφεται σε ρεπορτάζ του συναδέλφου Τάσου Γιαννόπουλου, από τους 109.885 πολίτες που προσήλθαν για επανέλεγχο μετά από θετικό self test, μόλις οι 12.610 είχαν επίσης θετικά αποτελέσματα στον επανέλεγχο!

Με δεδομένο λοιπόν ότι τα self tests αποτελούν το κύριο εργαλείο για τον εντοπισμό του κορωνοϊού στους εργαζομένους και στα σχολεία, τον βασικό πυρήνα ανθρώπων δηλαδή που κινούνται έξω καθημερινά, δημιουργείται εύλογα η ανησυχία, πώς γίνεται να στηρίζεται η ασφάλεια ενός κοινωνικού συνόλου σε μια μέθοδο που η αξιοπιστία του σε ό,τι αφορά, τουλάχιστον, τα θετικά αποτελέσματα δεν ξεπερνά καν το 10%;

Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα διαφορετικό απ’ ό,τι έκανε σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας. Βάζει πάνω από τις ανθρώπινες ζωές την επικοινωνιακή διαχείριση. Βάζει πάνω από την επιτακτική ανάγκη για ουσιαστική αντιμετώπιση του ιού την ανάγκη της να δείξει ότι έχει ένα αποτέλεσμα που δεν έχει πετύχει και να πείσει ότι έχει τον έλεγχο μιας κατάστασης που δεν είχε ποτέ από τον Σεπτέμβρη κι έπειτα. Στην κυβέρνηση αυτή δεν λένε τίποτα τα χτυποκάρδια μας όταν εμφανίζεται η γραμμή που μας εμφανίζει θετικούς. Δεν της λέει απολύτως τίποτα, ακόμη και να βρεθούμε σ’ ένα ράντζο έξω από την εντατική.