Την εποχή του μνημονίου και των ακραία αντιδημοκρατικών και ταξικών μέτρων που παίρνονται στο όνομα όλων εμάς, από τις κυβερνήσεις που έχουν διαχειριστεί την κατάσταση από το 2010, αυτοί που πλήττονται περισσότερο είναι οι πιο αδύνατοι. Είναι οι άρρωστοι, οι κοινωνικά ευάλωτοι, οι φτωχοί, οι μειονότητες, ή γενικά όσοι με τον ένα ή τον άλλον τρόπο δεν έχουν τη στήριξη του οικογενειακού περιβάλλοντος, που στην Ελλάδα είναι αυτό που ασκεί κοινωνική πολιτική μια και το κρατικό προνοιακό σύστημα ήταν τουλάχιστον ανεπαρκές (και σήμερα είναι ακόμα χειρότερο μια και ξηλώθηκε ολόκληρο λόγω των μνημονιακών επιταγών).
Οι συντάξεις και τα βοηθήματα της πρόνοιας, που δίνονταν και δίνονται σε κατηγορίες ανθρώπων με αναπηρία ή βαριά σωματική βλάβη που τους εμποδίζει να εργαστούν, αποτελούσαν το ελάχιστο μέτρο που το κράτος είχε επιλέξει για να στηρίξει αυτές τις ομάδες πολιτών. Αρκεί να θυμηθούμε τι ίσχυε πριν από αυτά. Η ελληνική ταινία που δείχνει το Μίμη Φωτόπουλο να επαιτεί για να ζήσει στη μεταπολεμική Αθήνα είναι μια εικόνα. Ή ακόμα και η περίφημη Σπιναλόγκα, όπου το ελληνικό κράτος τοποθετούσε τους χανσενικούς. Τα δε ψυχιατρεία του μεταπολέμου λειτουργούσαν ως αποθήκες ψυχών ξεχασμένων από τις οικογένειες, τους φίλους, τους γνωστούς και το θεό τον ίδιο. Η Ελλάδα μάλιστα έγινε διεθνής περίγελος το 1991 όταν βγήκε από το BBC η ιστορία του ψυχιατρείου στη Λέρο και ανάγκασε τότε τις ελληνικές κυβερνήσεις να σκύψουν για λίγο πάνω στην παράνοια των συνθηκών διαβίωσης όσων βρίσκονται τρόφιμοι σε αυτό, ή σε άλλα αντίστοιχα ιδρύματα.
Τα τελευταία χρόνια, μετά την ψήφιση του νόμου για την πιστοποίηση της αναπηρίας από τα ΚΕΠΑ, έχει αρχίσει μια απαράδεκτη κατάσταση που οδηγεί σε ένα πισωγύρισμα του χρόνου σε εποχές ζοφερές όπου το κράτος αποποιούνταν της όποιας ευθύνης του για τα άτομα με αναπηρία. Οι ανάπηροι, σέρνονται σε επιτροπές με απαράδεκτες διαδικασίες αναμονής πολλές φορές, όπου αντιμετωπίζουν γιατρούς που έχουν στόχο και σκοπό να μειώσουν το ποσοστό της αναπηρίας τους, έτσι ώστε είτε να χάσουν την αναπηρική τους σύνταξη, είτε παίρνοντας μειωμένο ποσοστό να πάρουν μικρότερο ποσό. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν μέσα σε δέκα μέρες να καταθέσουν ένσταση σε μια δευτεροβάθμια επιτροπή, πληρώνοντας ένα αλμυρό παράβολο 50€, και όταν αυτή η επιτροπή συνεδριάσει και εκδώσει την απόφασή τους, να ελπίζουν ότι αυτή θα είναι καλύτερη από την αρχική και να πάρουν το πολυπόθητο βοήθημα, που για πάρα πολλούς είναι και το μοναδικό τους εισόδημα, αυτό που τους κρατάει στη ζωή. Με αυτό πληρώνουν απαραίτητα για την ασθένειά τους φάρμακα και προσπαθούν να κουτσοζήσουν αυτοί και οι οικογένειές τους.
Οι επιτροπές των ΚΕΠΑ δρουν σαν «κόφτες», με την ίδια λογική και νοοτροπία που δρα ο περίφημος «κόφτης» που ψήφισε η κυβέρνηση πριν από μερικούς μήνες, σαν μια διασφάλιση ότι το κράτος κάθε φορά που τα έσοδά του δε θα είναι αυτά που προβλέπει ο προϋπολογισμός, θα κόβει μισθούς και συντάξεις αυτόματα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν κόφτη που εφαρμόζεται πριν από το δημοσιονομικό του αντίστοιχο, ενάντια σε ανήμπορους να αντιδράσουν ανθρώπους με πλήρη εξάρτηση από τα πενιχρά χρήματα που θα τους δοθούν σε περίπτωση θετικής απόφασης. Η εφαρμογή αυτού του μέτρου από τις επιτροπές οδηγεί αυτούς τους ανθρώπους σε απόγνωση και πλήρη αδυναμία αντίδρασης.
Μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις: Η σύνταξη οροθετικού ατόμου με ποσοστό αναπηρίας πάνω από 80% σύμφωνα με προηγούμενη γνωμάτευση, περικόπτεται με τη χορήγηση μικρότερου ποσοστού, με αποτέλεσμα η αναπηρική του σύνταξη να μειωθεί κατά 150€ το μήνα. Η κατάθεση προσφυγής σε δευτεροβάθμια επιτροπή, πέρα από το κόστος των 50€, έχει το ρίσκο να μειωθεί ακόμα περισσότερο το ποσοστό και να μη δικαιούται καν τη σύνταξη, ενώ το διάστημα που θα κάνει μέχρι να βγει η καινούργια απόφαση το άτομο αυτό θα παραμένει απλήρωτο, με μεγάλο πρόβλημα επιβίωσης, λόγω και της ασθένειας.
Δεύτερη περίπτωση: Άτομο που κρίνεται παραπληγικό με ποσοστό αναπηρίας 90%, με την ίδια γνωμάτευση αποφαίνεται ότι ΔΕΝ παρουσιάζει ανικανότητα για κάθε βιοποριστικό επάγγελμα.
Τρίτη περίπτωση επώνυμη: Ένας άνθρωπος με σύνδρομο Marfan, με κληρονομικότητα, καθώς το είχαν και τα δύο αδέρφια του που απεβίωσαν σε ηλικία 27 και 29 ετών από ανεύρυσμα αορτής που προκαλείται από το σύνδρομο, ενώ έχουν πεθάνει όλοι του οι οικείοι, με προβλήματα στην όραση εκ γενετής (όραση 2/10), έχοντας κάνει 12 (!) εγχειρήσεις στα μάτια, αλλά και με προβλήματα στη σπονδυλική στήλη στην οποία έχει κάνει 2 σοβαρές εγχειρήσεις (σπονδυλοδεσία λόγω σκολίωσης που προκαλεί το Marfan), το ποσοστό που του δίνεται από την επιτροπή είναι 53% από 83% που είχε πριν. Αποτέλεσμα είναι να χάσει την αναπηρική σύνταξη και, μην έχοντας κανέναν οικείο, να κινδυνεύει η ζωή του άμεσα λόγω και των κακών συνθηκών στο σπίτι που κατοικεί, σε ένα ορεινό χωριό του νομού Θεσσαλονίκης. Το άτομο αυτό, ο Δούκας, επαφίεται στη βοήθεια των χρηστών του facebook που παρακολουθούν το λογαριασμό του και κάνει έκκληση για βοήθεια σε όποιον ακούει.
Από τις τρεις αυτές περιπτώσεις καταλαβαίνει κανείς ότι η κατάσταση είναι τραγική και κυρίως οι ευθύνες που φέρει η κυβέρνηση και οι αρμόδιοι φορείς είναι τεράστιες. Στο 2017 οι ανάπηροι άνθρωποι στη χώρα μας επιστρέφουν σε εποχές ζοφερές που μόνο με αυτές μετά από έναν πόλεμο μπορούν να συγκριθούν. Αποκαλύπτονται με αυτόν τον τρόπο τα ψέμματα της κυβερνητικής πολιτικής περί κοινωνικής προστασίας των αδυνάτων και οι ευθύνες είναι εγκληματικές.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.