Η κα Κατάθλιψη μας μιλά για τον εαυτό της

Θα σας διηγηθώ μία ιστορία. Αυτούσια, όπως ακριβώς μου την μετέφεραν.

Δυο φορές και τρεις καιρούς ζούσε σε ένα διαμέρισμα κάπου στην Αθήνα μία 24χρονη γυναίκα. Μία μέρα αποφάσισε να κλείσει το παράθυρό της, να κατεβάσει τα στόρια και να ξαπλώσει στο κρεβάτι της. Η μία μέρα έγιναν δύο μέρες και οι δύο τέσσερις και οι τέσσερις έγιναν οχτώ και οι οχτώ έγιναν δεκαέξι και οι δεκαέξι έγιναν τριάντα δύο. Εκείνη ενημέρωσε τους φίλους και την οικογένειά της ότι πρόκειται να πάει ένα ταξίδι και δεν θα επικοινωνούσε μαζί τους για ένα διάστημα. Έτσι, είχε το κεφάλι της ήσυχο από τα τηλέφωνα και τα μηνύματα.

Έκλεισε τα μάτια της λοιπόν και ξεκίνησε ένα ταξίδι στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Κανείς δεν μπορούσε να τη διακόψει. Κάποια μέρα αποφάσισε ότι ήθελε να ανεβάσει μία παράσταση στο θέατρο με τον τίτλο: “Οι 24χρονοι εξαφανίστηκαν. Δεν μπορεί κανείς να τους εντοπίσει. Άφησαν πίσω τους ένα τσαλακωμένο πτυχίο και σε ένα τόσο δα μικρό κουτάκι το όνειρό τους. Με την επιγραφή: Εύθραυστο, μην αγγίζετε”. Στην παράσταση, στην πρώτη σειρά καθόταν η κα Κατάθλιψη με τον σύζυγό της κο Πανικό. Η παράσταση ξεκίνησε με το κοινό να έχει μείνει αποσβολωμένο και να σιωπά. Μόνο η κα Κατάθλιψη και ο κος Πανικός γελούσαν ασταμάτητα και ξεκαρδιστικά.

Η φίλη μας διέκοψε την παράσταση προκειμένου να ρωτήσει το ζευγάρι τι ήταν αυτό που τους προκαλούσε γέλιο και αίσθημα ευφορίας. Μιας και η παράσταση είχε στοιχεία “δράματος και τραγωδίας”. Η κα Κατάθλιψη ατάραχη και με ιδιαίτερη ψυχραιμία της απάντησε κουνώντας την βεντάλια της. “Αγαπητή μου, αν δεν γελάμε με τα χάλια μας τότε είμαστε πράγματι χάλια”.

-Δηλαδή; απάντησε φανερά αναστατωμένη η φίλη μας.

-Δηλαδή; Τί δηλαδή; Είναι απλό. Κοιτάξου στον καθρέφτη σου και γέλα που τα μαλλιά σου είναι ανακατεμένα και άλουστα. Θες κι΄ άλλο παράδειγμα; Ωραία, άκου κι΄ άλλο. Κοιτάξου πάλι στον καθρέφτη και γέλα με τους μαύρους κύκλους και την μίζερη φάτσα σου.

– Μα αυτό είναι προσβλητικό. Αυτό που μου λες είναι αδιανόητο. Πώς μπορώ να γελάω με την κατάντια μου;

– Τς, τς, τς. Η κατάντια είναι θλιβερή όταν την μετατρέπουμε σε τραγωδία αντί για παρωδία. Δηλαδή: Σκέψου ότι υπάρχει μία κάμερα στο σπίτι σου και εσύ στη συνέχεια βλέπεις την καταγραφή μιας εβδομάδας. Σαν εξωτερικός παρατηρητής πια το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γελάσεις. Είναι αστείο να βλέπουμε τους εαυτούς μας στα χάλια τους. Και ταυτόχρονα τραγικό να τους βλέπουμε αστείους μόνο όταν είναι στα πάνω τους. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω; Έχουμε χάσει την ισορροπία. Πώς να στο εξηγήσω, τα ετερώνυμα έλκονται αγαπητή μου. Ρώτα και τον κο Πανικό.

– Τι λέτε κύριε Πανικέ μου εσείς; Με έχει μπερδέψει η γυναίκα σας.

– Έτσι με μπέρδεψε και εμένα και την ερωτεύτηκα. Ήμουν μία μέρα στο μετρό και τρομοκρατήθηκα μιας και σκέφτηκα ότι θα γίνει σεισμός, θα εγκλωβιστώ στο μετρό και θα πεθάνω από ασφυξία. Τότε είδα την κα Κατάθλιψη να γελάει ξεκαρδιστικά σε μία γωνίτσα. Απόρησα με την ποιότητά της και τότε εκείνη μου είπε. “Έπρεπε να δεις την φάτσα σου όταν τρομοκρατήθηκες. Ήσουν πολύ αστείος”.

– Βλέπετε λοιπόν αγαπητή μου; συνέχισε η κα Κατάθλιψη. Γέλα με τα χάλια σου για να γίνουν πιο απτά. Όταν γελάσεις θα ανακαλύψεις και το μέγεθος της βαρύτητας των προβλημάτων σου. Δηλαδή είναι όντως τόσο απελπιστικά όσο σου φαίνονται; Ή μήπως είναι απελπιστικά χιουμοριστικά χάλια.

– Δεν μου λες κάτι διαφορετικό. Ίδια είναι τα χάλια, είτε έτσι, είτε αλλιώς.

– Όκο, όκο, όκο, κάνεις λάθος αγαπητή μου. Τα χάλια μας μετατρέπονται σε αστεία χάλια και έτσι εμείς μαθαίνουμε να τα ξεπερνάμε με χρώματα. Άκου με, είμαι χρόνια και χρόνια στο κουρμπέτι. Αχ πως μιλάω έτσι σήμερα.

– Ναι, όμως εσύ ευθύνεσαι για την κατάσταση των ανθρώπων με κατάθλιψη. Αν δεν υπήρχες δεν θα χρειαζόταν να ενστερνιστούν όλες αυτές τις αηδίες που αναφέρεις.

– Και πάλι λάθος! Δεν γίνεται να μην υπάρχω. Θες να το αποδεχθείς; Αποδέξου το. Δεν θες; Μην το αποδέχεσαι. Σημασία δεν έχει η ύπαρξή μου αλλά ο τρόπος που με αντιμετωπίζει κανείς. Μήπως προτιμάς να σου μιλήσει η κολλητή μου κα Ιδεοψυχαναγκαστική; Έλα Ιδεό μου, να της πεις.

– Γεια, γεια, γεια… Μισό λεπτό να κάνω τρία βήματα δεξιά, ένα αριστερά και πέντε πίσω. Και να φανταστείς μισώ το χορό, αλλά η κα Κατάθλιψη μου είπε ότι μοιάζω με χορεύτρια όταν κάνω τα δικά μου.

– Θα με τρελάνετε σήμερα εσείς! Δεν σας αντέχω άλλο. Είστε όλοι για τον πούτσο.

– Δεσποινίς πως μιλάτε έτσι; είπε χαχανίζοντας η Κατάθλιψη. Μισό λεπτάκι, να φωνάξω την κα Σεξουαλική Διαταραχούλα. Έλα να της πεις.

– Σε διαβεβαιώνω ότι το μεγαλύτερο γέλιο το έριξα την εποχή που έκανα σεξ αλλά δεν καταλάβαινα τίποτα. Αφού ο οργασμός είχε απηυδήσει. Μου είχε πει μάλιστα: «τόση δουλειά και εσύ τίποτα. Όχι τίποτα άλλο αλλά θα τα ρίξεις σε εμένα. Κάτσε κυρία μου! Οχτάωρα κλείνω και όλα απλήρωτα. Για να μην μιλήσω για τις υπερωρίες που μου χρωστάς. Έφευγα ταλαιπωρημένος για να πεις στο σύντροφό σου. ‘Συγνώμη αγάπη μου δεν μπορώ να τελειώσω’ , άκου εκεί! Οχτάωρα λέμε. Αν κατέβουμε όλοι οι χαμένοι οργασμοί στο Σύνταγμα θα πέσει η κυβέρνηση».

– Τι λέτε πια; Είστε παρανοϊκοί όλοι.

– Τα θέλει ο κώλος σου αγαπητή μου, είπε η Κατάθλιψη. Παράνοια, έλα λίγο εδώ ρε Παρά να της πεις, αν και παίζεις σε άλλο έργο χρήσιμη θα μας φανείς.

– Τι θες πάλι; Άσε με ήσυχη. Ποια είναι αυτή; Τι έλεγες πάλι πίσω από την πλάτη μου μωρή Κατάθλιψη;

– Παρά, συγκεντρώσου λίγο. Δεν μιλάμε για σένα τώρα. Πες της…

– Α! είπα και εγώ πάλι με καταδιώκει η Κατάθλιψη; Ναι, εγώ το μεγαλύτερο γέλιο το έριξα όταν νόμιζα πως με καταδιώκει η ουρά μου. Μέχρι που διαπίστωσα ότι δεν έχω ουρά, αλλά ζουρά.

– Εντάξει, το έχετε κάψει. Με τρομοκρατήσατε τώρα. Θα έχω φοβία στις παραστάσεις.

– Ααα, εσύ δεν παίζεσαι με τίποτα αγαπητή μου, είπε η κατάθλιψη και φώναξε την Φοβία που καθόταν στην τρίτη σειρά καμουφλαρισμένη και σκυφτή. Φόβη έλα λίγο να της πεις.

– Δεν μπορώ να βγω από δω μπορεί να ξανάρθει εκείνο το σιχαμένο περιστέρι.

– Αχ! έχω και εσάς. Στο θέμα μας Φόβη, είμαστε αυθεντίες εμείς τώρα. Πες της, είπε η κα Κατάθλιψη.

– Είμαι αυθεντία δεσποινίς το λέει και η Κατάθλα. Γέλασα πολύ που λες όταν αρνιόμουν να κατέβω από το κρεβάτι μου γιατί είχα υψοφοβία. Μέχρι που ανακάλυψα ότι δεν κοιμάμαι σε κρεβάτι αλλά σε στρώμα. Γέλιο να δεις! Μαζεύτηκαν στο σπίτι μου όλη η παλιοπαρέα. Κατάθλα, Σεξουαλική Διαταραχή, Πανικός και η Ιδεό. Εντάξει τα πίναμε μέχρι το πρωί, ώσπου χτύπησε το κουδούνι ο κος Αλκοολισμός να μας πει ότι όπου να ΄ναι θα μπει στην παρέα μας.

– Και εσείς τι του είπατε; είπε η φίλη μας.

– Έλα να σε κεράσουμε ένα ποτό, όλοι οι καλοί χωράμε!

– Και τι έγινε μετά;

– Ήρθε για ποτό, γελάσαμε με τα χάλια μας και την επομένη ο καθένας σπίτι του.

Η φίλη μας γέλασε ξεκαρδιστικά με το παράλογο σκηνικό που βίωνε και τότε η κα Κατάθλιψη της είπε.

– Ωραία η παράστασή σου αλλά δεν έχει μέλλον αν γελάτε τόσο πολύ. Μπορείς να την προσαρμόσεις λίγο και να πεις στους 24χρονους να βάλουν happy end στην παράσταση. Γιατί συνήθως happy end έχουμε όσο και αν μην το πιστεύεις. Δεν είμαστε για πάντα πάνω σας. Έχουμε δουλειές με φούντες. Φεύγουμε και πάμε σε επόμενο. Ήρθε η ώρα να φύγω όμως τώρα.

– Με δουλεύεις; Εσύ δεν είπες να γελάμε; είπε η φίλη μας.

– Κοίτα με, μετά από τόση συζήτηση λες να σε δουλεύω; Με εσένα θα ασχολούμαστε συνέχεια; Είπαμε έχουμε και μία δουλειά, μην μας την πάρεις τελείως και αυτή;

-Νομίζω χρειάζεσαι ψυχολόγο κα Κατάθλιψη με όλο το σεβασμό.

– Αχ! πάλι χλιαρό χιούμορ μικροαστού. Εγώ τους έφτιαξα τους ψυχολόγους, σύνελθε. Είπα η κα Κατάθλιψη.

– Άρα, μου λες ότι είσαι χαιρέκακη; λέει η φίλη μας.

– Άκου να σου πω! της λέει η Κατάθλιψη, χαιρέκακη είσαι και φαίνεσαι και από την μύτη κρέμεσαι και μια γριά παντρεύεσαι. Υπήρχαμε πάντα, δεν θα μας ισοπεδώσεις εσύ. Είπαμε να σου δώσουμε πέντε συμβουλές, όχι να μας ξεκάνεις.

– Ναι μα, εσείς στέλνετε τους ανθρώπους σε ψυχολόγους επειδή υπάρχετε.

– Άντε πάλι. Κούκλα μου υπήρχαμε, υπάρχουμε και θα υπάρχουμε καλώς ή κακώς. Γι΄ αυτό φτιάξαμε τους ψυχολόγους. Ούτε ένα ευχαριστώ δεν ακούμε. Αχάριστοι άνθρωποι. Αν δεν υπήρχαμε εμείς, οι ψυχολόγοι θα ήταν άνεργοι, άρα θα είχαμε περισσότερους πελάτες στην παράστασή σου. Είπε λίγο ειρωνικά και γελώντας περιπαιχτικά η κα Κατάθλιψη.

– Η φίλη μας γέλασε και έκανε να μιλήσει… Δηλαδή…

– Δεν έχει δηλαδή, με κούρασες. Κλέφτες θα γίνονταν οι ψυχολόγοι, ε; Δεν τους σκέφτεσαι. Άντε γεια σου τώρα. Και είπαμε να γελάς με τα χάλια σου γλυκιά μου.

Και ξαφνικά το κοινό από τις τρεις πρώτες σειρές εξαφανίστηκε. Η παράσταση συνεχιζόταν κανονικά με την σκηνοθέτη να ονειροπολεί και να αγνοεί τα μηνύματα των ηθοποιών. Τότε διαπίστωσε ότι είχε χάσει την παράσταση και έβλεπε το τέλος της. Ένα τέλος που δεν είχε προλάβει να σκεφτεί την έκβασή του όμως.

Τότε μία 25χρονη, πλησίασε το κουτί με την ένδειξη: “Εύθραστο” το άνοιξε και ξεχύθηκαν όλα τα όνειρα έξω. Έτοιμα να πραγματοποιηθούν!

Το κοινό ζητωκραύγαζε και χειροκροτούσε ενθουσιασμένο καθώς η φίλη μας υποκλινόταν μαζί με το team των ηθοποιών. Τότε είδε την κα Κατάθλιψη να της κλείνει το μάτι στην έξοδο κινδύνου και να της κάνει το σήμα της νίκης.

Και ζήσαν αυτοί γελώντας με τα χάλια τους που έγιναν καλά τους.