Στη Μεσακτή της Ικαρίας, λίγα μέτρα πάνω από την παραλία, στο πλάι του δρόμου όπως πας για Αρμενιστή συναντήσαμε στην καντίνα του τον Γιάννη. Ικαριώτης γέννημα θρέμμα, επέστρεψε μετά από χρόνια παραμονής σε Αθήνα και εξωτερικό στον τόπο του, κάνοντας μια επιλογή που πολλοί έχουν σκεφτεί, ελάχιστοι έχουν τολμήσει.
Γνωστός για το καλοψημένο του σάντουιτς, με παγωμένες μπύρες και αναψυκτικά, είναι η στάση που επιβάλλεται να κάνεις αν είσαι με αμάξι, ο λόγος για να είσαι ευτυχισμένος αν έχεις κατασκηνώσει κοντά. Άλλωστε είναι φτηνά. Το σάντουιτς με σουβλάκι είναι στα 2 ευρώ, με λουκάνικο δεν ξεπερνά τα 3.
Έξω από την καντίνα – φορτηγάκι έχει δύο ξύλινα σκαμπό. Άμα μαζευτεί πολύς κόσμος ανοίγει και την καρότσα από το αγροτικό που έχει δίπλα για να πηγαινοέρχεται. Πιστεύει ακράδαντα ότι “όλοι οι καλοί χωράνε”.
Αν και 58 χρονών, μπορείς εύκολα να τον φανταστείς πιτσιρικά με το μακρύ μαλλί και την μπαντάνα στο κεφάλι. Σε φωτογραφίες που έχει κάτω από τη βιτρίνα με τ’ αναψυκτικά επιβεβαιώνεις ότι ήταν “αλάνι”, ενώ δίπλα έχει κάποια σκίτσα που υπέρ του ελεύθερου κάμπινγκ. Από τα ηχεία της καντίνας ακούγονται μουσικές της γενιά του: Ξυλούρης, Marley, Doors.
Ο Γιάννης έχει κάνει πολλές δουλειές. Η καντίνα είναι αυτή που τον έχει κερδίσει τα τελευταία χρόνια. “Παλιά δούλευα σε εστιατόρια. Σκέφτηκα ότι θα μου ταίριαζε κάτι σχετικό”. Το καλοκαίρι, παρκάρει την καντίνα του στη Μεσακτή. Οι free campers τον αγαπούν. “Θα τους δώσω ζάχαρη για τον καφέ τους, παγάκια, αλλά κι αυτοί θα πάρουν ένα σάντουιτς. Αλληλοβοηθιόμαστε”, μας λέει.
Οι σχέσεις που δημιουργεί με τον κόσμο είναι αληθινές. Το βλέπεις όταν τον χαιρετούν εγκάρδια, όταν του κορνάρουν περνώντας με τ’ αμάξι. Είναι αυτός άλλωστε που χει καθιερώσει και το “μία μπυρίτσα για το δρόμο”. Κάθε φορά που φεύγει μια παρέα, τους “καβατζώνει” καταλλήλως. Αυτή η συνήθεια δεν άλλαξε ούτε μέσα στην κρίση, παρότι το μεροκάματο βγαίνει δύσκολα.
Το πρόβλημα λέει, “δεν είναι ότι μειώθηκε ο κόσμος, αλλά ότι μειώθηκαν τα λεφτά του”. Έτσι το ελεύθερο αποτελεί όλο και δημοφιλέστερη επιλογή για διακοπές, παρότι η παραλία έχει γεμίσει από απαγορευτικές ταμπέλες. “Το ελεύθερο δεν αποτελεί μόνο οικονομική επιλογή, είναι παράλληλα ένα διαφορετικός τρόπος ζωής. Γι’ αυτό και βλέπεις ακόμα και παιδιά εφοπλιστών, που έχουν μηχανές ακριβότερες από την καντίνα μου”.
Το μοναδικό θέμα με το ελεύθερο για τον Γιάννη είναι “η έλλειψη υποδομών. Δεν υπάρχει μια τουαλέτα της προκοπής να πάνε οι άνθρωποι. Προφανώς το κράτος δεν ενδιαφέρεται”. Η κρατική αδιαφορία επεκτείνεται σε όλους τους τομείς στο νησί. Από τα λεωφορεία μέχρι τα νοσοκομεία. Ο πνιγμός του 49χρονου τις μέρες που βρεθήκαμε στο νησί, με την τραγική καθυστέρηση γιατρών και ασθενοφόρων αναδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος. “Μας αγνοούν επιμελώς λόγω πολιτικών απόψεων”, είναι η εξήγηση που δίνει ο Γιάννης, υπενθυμίζοντας ότι το νησί ψηφίζει χρόνια Αριστερά.
Παρά τις ελλείψεις σε υπηρεσίες κι υποδομές, η Ικαρία από μόνη της ως μέρος σε “καταπίνει”, δίνοντας την αίσθηση ότι σου παρέχει ό,τι πραγματικά χρειάζεσαι. “Αργά βαδίζω, ζωή κερδίζω”, είναι η φράση – σήμα κατατεθέν των Ικαριωτών, που μέσα σε λίγες μέρες περνά στο αίμα των επισκεπτών του νησιού. Έτσι δεν είναι τυχαίο ότι αυξάνονται και πληθύνονται οι ιστορίες από παρέες που σκίζουν τα εισιτήρια τους και αναβάλλουν επ’ αόριστον την επιστροφή τους στις μεγαλουπόλεις.
“Δεν είμαστε τεμπέληδες”, ξεκαθαρίζει ο Γιάννης, που δίνει τη δική του διάσταση στη χαλαρή ζωή του νησιού. “Η διαφορά μας είναι ότι δεν έχουμε ωράρια. Μπορεί να πιάσουμε όμως δουλειά στις 10 και να τελειώσουμε μετά από ώρες. Καθορίζεται λίγο η φάση από τη διάθεσή μας και τον καιρό. Αλλά πάντα έχουμε κάτι να κάνουμε”.
Αυτό το κάτι αλλάζει με την εποχή. Το καλοκαίρι όλο το νησί ζει στους ρυθμούς του τουρισμού. Τα μπαράκια και τα καφέ είναι γεμάτα, όπως κι οι ταβέρνες. Από το φθινόπωρο το πράγμα αλλάζει. “Μας βοηθάει αυτή η νεκρή περίοδος. Τον άλλο μήνα ας πούμε εγώ θα μαζέψω τα σταφύλια, μετά θα γίνει το μάζεμα της ελιάς για να κάνουμε το λάδι μας, μετά θα ‘ρθουν τα Χριστούγεννα. Θα γιορτάσουμε, θα φάμε και θα πιούμε. Θα ψιλοδουλέψουμε πάλι, το Πάσχα μετά έχει άλλο γλέντι και ξαφνικά θα βρεθούμε πάλι στο καλοκαίρι”. Είναι ωραία η ζωή στο χωριό σκέφτηκα. “Σίγουρα πιο ανθρώπινη”, λέει ο Γιάννης. Αν κι η νόσος της Αθήνας, με την αποξένωση έχει αρχίσει να πιάνει και την Περιφέρεια. “Σκέψου κάποτε τα σπίτια μας ήταν ανοικτά. Στο τραπέζι μας πάνω είχαμε ελιές, κρασί και ψωμί γι αυτόν που θα ‘ρθεί. Είχαμε κι ένα ντιβανομπάουλο για να κοιμηθεί αν θέλει. Αυτά αντικαταστάθηκαν από κλειδαριές ασφαλείας και λουκέτα”.
Ακόμα κι έτσι όμως η Ικαρία ζει στο δικό της σύμπαν. Με ανθρώπους που θα κεράσουν μια μπυρίτσα για το δρόμο, θα σταματήσουν στο ωτοστόπ, θα σε κάνουν να αισθανθείς το νησί δικό σου τόπο. Κι ο Γιάννης σίγουρα είναι ένας από αυτούς.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.