Η μπότα πάνω στο κεφάλι ενός ανθρώπου, δεν θα γίνει ποτέ κανονικότητα

Στις 5 Δεκεμβρίου εκπνέει η διορία του τελεσίγραφου Χρυσοχοΐδη για την εκκένωση των καταλήψεων.

Στις 6 Δεκεμβρίου συμπληρώνονται 11 χρόνια από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου.

Στις 6 Δεκεμβρίου ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης απειλεί με νέες αστυνομικές επεμβάσεις στα Εξάρχεια, την περιοχή όπου εδρεύουν οι περισσότερες καταλήψεις.

Στην περιοχή όπου δολοφονήθηκε ένα παιδί 15 χρονών από την αστυνομία.

Στην περιοχή, όπου πριν λίγες μέρες οι Ματατζήδες άνοιξαν τα κεφάλια 20αρηδων.

Στην περιοχή όπου πριν λίγες ημέρες άνοιξαν τα σπίτια των κατοίκων κι ανέβηκαν στις ταράτσες για να ξυλοφορτώσουν.

Στην περιοχή, όπου ματατζήδες φώναζαν “στα Εξάρχεια έχουμε χούντα” ενώ είχαν γδύσει και βασάνιζαν μέλος αναρχικής συλλογικότητας.

Στην ίδια περιοχή όπου θα καταλήξουν οι νέοι που θα συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις για τον Αλέξη.

Αλλά και στην ίδια περιοχή που γεννήθηκε η τελευταία μεγάλη εξέγερση στη χώρα.

Πρόκειται για μία νέα προσπάθεια εκφοβισμού του κόσμου από την κυβέρνηση, που είδε όμως την προηγούμενη προσπάθειά της να εξελίσσεται σε απόλυτο φιάσκο, καθώς το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιέργησε εν όψει της επετείου του Πολυτεχνείου δεν απέτρεψε τον κόσμο να κατέβει μαζικά στον δρόμο.

Η κυβέρνηση θέλει επίσης να κάνει νέα επίδειξη δύναμης στα Εξάρχεια, γιατί νιώθει ότι εκεί μπορεί. Διότι το ξύλο στα Εξάρχεια, ακόμη κι αν αφορά… βρέφος φαίνεται πως ικανοποιεί τον μέσο νοικοκυραίο ψηφοφόρο. Χαρακτηριστικά είναι τα σχόλια που έχουν γραφτεί κάτω από το βίντεο με την καταγγελία του δημοσιογράφου Μάριου Αραβαντινού για την επίθεση που δέχτηκε από τα ΜΑΤ. “Καλά του κάνανε”. “Δείτε, εδώ τι είχε πει παλιότερα στην Τατιάνα” και άλλα παρόμοια γράφτηκαν εναντίον του δημοσιογράφου, που έκανε το σπάνιο για την εγχώρια δημοσιογραφία, καταγράφοντας τι πραγματικά συμβαίνει στα Εξάρχεια. Ποια ήταν η πραγματική δράση της αστυνομίας.

Η κυβέρνηση εκτιμά επίσης ότι βγαίνει κερδισμένη από τις ωμές επιχειρήσεις καταστολής στα Εξάρχεια, καθώς πλήττει ιδεολογικούς της αντιπάλους, αλλά και εμφανίζεται να υλοποιεί μία από τις βασικές της προεκλογικές υποσχέσεις, όπως παρουσιάζουν τα ΜΜΕ, τα οποία ελέγχει κατά συντριπτική πλειοψηφία στην τηλεόραση και σε μεγάλο βαθμό σε σάιτ και εφημερίδες.

Πράγματι, τα Εξάρχεια ανήκαν στην λίστα με τα πέντε βασικά θέματα που ανέδειξε προεκλογικά η Νέα Δημοκρατία και περιλαμβάνουν ακόμη τον Ρουβίκωνα, τη Συμφωνία των Πρεσπών, το προσφυγικό και τις επενδύσεις. Το πώς βέβαια, η κατάσταση σε μια γειτονιά της Αθήνας, τα Εξάρχεια, έχει εξελιχθεί σε βασικό κριτήριο για τη ψήφο ενός κατοίκου στο Νευροκόπι Δράμας ή τα Μάταλα Κρήτη, συνιστά μεγάλη επιτυχία για τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της νυν κυβέρνησης.

Με το ξύλο στα Εξάρχεια η κυβέρνηση πετυχαίνει και κάτι πολύ σημαντικότερο όμως. Τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα ζητήματα που την αφορούν πραγματικά και άπτονται της καθημερινότητας. Ζητήματα όπως η εμπλοκή στελεχών της κυβέρνησης σε σκάνδαλα σε βάρος του δημοσίου (novartis), ο νέος γύρος ιδιωτικοποιήσεων, η νέα περιστολή εργασιακών δικαιωμάτων, η περαιτέρω καταστροφή του περιβάλλοντος για χάρη των.. επενδύσεων, οι ελλείψεις στα σχολεία, η συντηρητικοποίηση στην εκπαίδευση. Αν τα Εξάρχεια εξαφανίζονταν αύριο, ο πολίτης στη Δράμα και στην Κρήτη θα συνέχιζε να είναι άνεργος ή να παίρνει 400-500 ευρώ στη δουλειά του ή το παιδί του να μην έχει δάσκαλο στο σχολείο.

Η τακτική αυτή πάντως φαίνεται για την ώρα να βγαίνει στην κυβέρνηση, η οποία αισθάνεται παντοδύναμη λόγω των εκλογικών της επιτυχιών σε όλες τις αναμετρήσεις, της κυριαρχίας της στα ΜΜΕ και των παγιωμένων συντηρητικών αντανακλαστικών που υπάρχουν σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Είναι όμως και μία τακτική, που η πολιτική ιστορία στη χώρα μας και όχι μόνο, έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να παραμένει αποτελεσματική για καιρό.

Διότι η όξυνση της καταστολής κι ειδικά στα Εξάρχεια ναι μεν ικανοποιεί τον μέσο νοικοκυραίο ψηφοφόρο, την ίδια στιγμή όμως συσπειρώνει και μια άλλη μεγάλη μερίδα κόσμου, όπως αποδείχτηκε και στο Πολυτεχνείο, που ξέρει τι είναι τα Εξάρχεια και δεν ανέχεται γενικότερα κι ούτε πρόκειται ποτέ να ανεχτεί, τον αυταρχισμό, αλλά κι ότι “η βία είναι στοιχείο αναγκαστικότητας”.

Μια μεγάλη μερίδα κόσμου που πάντα θα βρίσκει τα υλικά για να στήνει οδοφράγματα απέναντι στη σαρωτική καταστολή που επιχειρεί να εφαρμόσει η κυβέρνηση. Μια μεγάλη μερίδα κόσμου που έχει παράδοση στους αγώνες και ιδίως σ’ εκείνους που αφορούν κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες. Μια μεγάλη μερίδα κόσμου που δεν αντιλαμβάνεται την κοινωνική αντίσταση ως ντεπασέ, όπως η κυβέρνηση. Μια μεγάλη μερίδα κόσμου που αναγνωρίζει στον Άρη, στο Πολυτεχνείο και στην εξέγερση του 2008, την πολιτική της κληρονομιά.

Σ’ αυτή την κοινωνία, μ’ αυτά τα βιώματα και το μέγεθος όπως αποτυπώνεται στις κρίσιμες περιστάσεις ανά τα χρόνια στον δρόμο, δεν μπορεί να πιστεύεις ότι θα περάσει ως κανονικότητα η εικόνα με τη μπότα πάνω στο κεφάλι ενός ανθρώπου, που είδαμε πρόσφατα. Απλά δεν μπορείς.

Το σύνθημα που φώναξαν πρόσφατα οι φοιτητές λίγες μέρες μετά τις συλλήψεις των συντρόφων και συναδέλφων τους ήταν απλά ανατριχιαστικό, αλλά κι ενδεικτικό: “Το πάθος για τη λευτεριά – είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά”. Για κάθε γκλοπιά, για κάθε βασανισμό, για κάθε ξυλοδαρμό, θα υπάρχει πάντα απάντηση. Οι 45.000 του Πολυτεχνείου. Το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο που θα γίνει το Σάββατο. Οι εκατοντάδες στα δικαστήρια αλληλέγγυοι για τους συλληφθέντες.

Η φωτιά καίει ακόμη.
Κι η κυβέρνηση, δόξα τον Χρυσοχοΐδη, κάνει ό,τι μπορεί για να τη φουντώσει.