Η νικήτρια της Χρυσής Μπάλας μιλά για τον σεβασμό απέναντι στις ποδοσφαιρίστριες

«Αν μπορεί να συμβεί σε μένα, μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε» γράφει η Άντα Χέγκερμπεργκ η πρώτη η γυναίκα που στις 3 Δεκεμβρίου κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Σημειώνοντας 46 γκολ σε 29 αγώνες, οδήγησε την ομάδα της Λιόν στην κατάκτηση του γαλλικού πρωταθλήματος και του Champions League γυναικών. Κατά την τελετή απονομής, ένας εκ των παρουσιαστών την ρώτησε αν ξέρει να κάνει twerking, αυτή ήταν μια στιγμή της βραδιάς που αντικατοπτρίζει όλα τα σεξιστικά στερεότυπα που μπορεί να κυριαρχούν στη σύγχρονη κοινωνία. Επειδή είναι γυναίκα θα πρέπει να ξέρει και να κουνά τον κώλος της (αυτό είναι το κυριο χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου χιπ χοπ χορού).

Μ’ ένα κείμενό της στο theplayerstribune.com η Άντα Χέγκερμπεργκ έκανε μια αναδρομή στην πορεία της, στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τόσο οι γυναίκες όσο και οι άντρες ποδοσφαιριστές και ποδοσφαιρίστριες και δεν παρέλειψε να απαντήσει και στο σχόλιο του παρουσιαστή.

Το κείμενο της Χέγκερμπεργκ:

«Αυτή είναι η ιστορία της σπουδαιότερης νύχτας της ζωής μου, της στιγμής από την τελετή για τη «Χρυσή Μπάλα» που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ούτε αν ζούσα 200 χρόνια. Δεν έχει καμία σχέση με τον χορό αλλά έχει 100% να κάνει με τον σεβασμό. Και τον Ρομπέρτο Κάρλος, τον Κιλιάν Μπαπέ και τον Μάριο Μπαλοτέλι.

Όλα ξεκίνησαν δύο εβδομάδες πριν από την τελετή, με μία απλή και αναπάντεχη ερώτηση: «Άντα, μπορείς να κρατήσεις ένα μυστικό;» Ήταν η αρχή αυτού του φανταστικού ονείρου. Ένας από τους βοηθούς προπονητές της Λιόν με κάλεσε στο γραφείο του μετά την προπόνηση. «Άκου, δεν μπορείς να το πεις σε κανέναν», του είπα «οκ». «Δεν θα το πεις σε κανέναν», «Δεν θα το πω σε κανένα» και μετά απλώς το ξεστόμισε «Θα κερδίσεις τη Χρυσή Μπάλα».

Όταν ακούς αυτά τα λόγια, εφτά χιλιάδες εικόνες περνούν μπροστά από τα μάτια σου γιατί δεν είναι απλώς η Χρυσή Μπάλα, είναι η πρώτη Χρυσή Μπάλα για γυναίκες. Δεν μπορούσα το χωνέψω. Άρχισα να κλαίω και να γελώ ταυτόχρονα. «Θα το κρατήσεις μυστικό, ναι;», «φυσικά, φυσικά».

Άντεξα περίπου δέκα λεπτά με το μικρό μας μυστικό. Μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο, κάλεσα μέσω Facetime τη μαμά και τον μπαμπά που επισκέπτονταν την μεγαλύτερη αδερφή μου, Αντρίν, η οποία παίζει στην Παρί Σεν Ζερμέν. Περπατούσαν στο Παρίσι εκείνη την ώρα και η μητέρα μου, μου έδειξε με την κάμερα ένα από τα πλακόστρωτα: «Κοίτα αγάπη μου!». Της είπα «μαμά, δεν θα το πιστέψεις» και αμέσως γύρισε την κάμερα, με το πρόσωπό της γεμάτο μητρική ανησυχία. «Τι συνέβη; Είσαι καλά;», «Μαμά, θα κερδίσω την Χρυσή Μπάλα». Τότε άρχισε να κλαίει ενώ ο πατέρας μου κουνούσε το κεφάλι του με δυσπιστία. Όταν κλείσαμε, έμεινα σιωπηλή στο αυτοκίνητο. Σκεφτόμουν πως αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια, ότι ονειρευόμουν.

Έτσι κύλησαν οι επόμενες δύο εβδομάδες. Κοιμόμουν με δυσκολία τη νύχτα. Μετά όμως πήγαινα για προπόνηση και το ξεχνούσα τελείως. Αυτό είναι το όμορφο με το ποδόσφαιρο – ό,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή σου, το ξεχνάς εντελώς όταν η μπάλα είναι στα πόδια σου. Αλλά μόλις έβγαινα από το αυτοκίνητο μετά την προπόνηση, το θυμόμουν ξανά: «Θα κερδίσεις τη Χρυσή μπάλα». Δεν μπορεί να είναι αλήθεια.

Ο πατέρας μου αγαπά να λέει αυτή την ιστορία από όταν ήμουν παιδί. Μεγάλωσα σε μία ποδοσφαιρική οικογένεια. Η μαμά και ο μπαμπάς ήταν και οι δύο προπονητές και η αδελφή μου ήταν εξαιρετική παίκτρια. Ήμουν δύο χρόνια μικρότερη και έτσι ήμουν αυτή που πάντα κοιτούσε – απλά καθόμουν στα σκαλιά με τα βιβλία μου και μία μικρή σόδα. Δεν ήθελα να έχω καμία σχέση με όλο αυτό. Η αδελφή μου δεν έπαιζε απλώς με την ομάδα των αγοριών. Ήταν η αρχηγός της ομάδας των αγοριών. Και προπονήτρια η μητέρα μου. Αυτό είναι το υπέροχο με το να μεγαλώνεις σε μία πόλη 7.000 κατοίκων στη μέση του πουθενά. Υπάρχει μία πραγματική αίσθηση ισότητας. Κανείς δεν είπε τίποτα για την αδελφή που ήταν αρχηγός ή για τη μητέρα μου που ήταν προπονήτρια. Δεν ήταν αντρικό ποδόσφαιρο ή γυναικείο ποδόσφαιρο. Ήταν απλώς ποδόσφαιρο.

Μια μέρα, ενώ καθόμουν στο γρασίδι παρακολουθώντας την αδελφή μου να κυριαρχεί στο ματς, ένας από τους γονείς γύρισε και με ρώτησε «Άντα, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Ήμουν πιθανότατα απορροφημένη από το βιβλίο μου ή κάτι άλλο και έτσι το σκέφτηκα για λίγο παραπάνω, οπότε ο τύπος προσπάθησε να με βοηθήσει. Μου είπε «Μήπως θα γίνεις ποδοσφαιρίστρια όπως η μεγάλη σου αδελφή;» Τον κοίταξα με αηδία και του είπα «Όχι, θα βρω μια κανονική δουλειά». Ο πατέρας μου ακόμα γελά με αυτή την ιστορία. Ήταν μία πολύ νορβηγική απάντηση νομίζω. Είμαστε πολύ πρακτικοί άνθρωποι στη Νορβηγία. Φυσικά, αυτό δεν κράτησε πολύ.

Όταν ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο ερωτεύτηκα το παιχνίδι και ήξερα ότι δεν ήθελα να παίζω απλά για πλάκα. Από την αρχή έγινε για μένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Ήθελα να μοιάσω στον Τιερί Ανρί – να γίνω μία ολοκληρωμένη ποδοσφαιρίστρια από κάθε άποψη. Ήθελα να αφήσω το σπίτι μου και να παίξω στο εξωτερικό. Ήθελα να γίνω σπουδαία.

Όταν ήμουν 11 ετών ο πατέρας μου μου είπε «Αν το θέλεις πραγματικά, είμαστε 100% μαζί σου. Θα κάνουμε τα πάντα, αρκεί να το θέλεις». Του απάντησα ότι το ήθελα πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο. 1.000%. Δεν ήταν για τα χρήματα, δεν υπήρχαν χρήματα, ήταν για το πάθος, καθαρά για το ποδόσφαιρο. Οποτεδήποτε χάναμε ένα ματς, εκνευριζόμουν και επέστρεφα με το ποδήλατο στο σπίτι κλαμένη. Και ήταν για ένα παιχνίδι παιδιών στη μέση του πουθενά στη Νορβηγία – δεν είχε σημασία. Είχε σημασία για μένα.

Σε κάθε κορίτσι που διαβάζει αυτές τις γραμμές θα έλεγα μόνο αυτό: Δεν πρέπει να χάσεις τη «φωτιά» μέσα σου. Δεν πρέπει να αφήσεις κανέναν να σου την πάρει. Αν έχεις μεγάλα όνειρα, αυτή η «φωτιά» είναι το μόνο πράγμα που θα σε πάει εκεί. Το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί. Η υπομονή δεν αρκεί. Θα δοκιμαστείς και θα πιεστείς στα όριά σου. Θα πρέπει να δουλέψεις τόσο σκληρά όσο και οι άνδρες συναθλητές για να φτάσεις στην κορυφή του αθλήματός σου – αλλά για πολύ λιγότερα χρήματα. Θα κλάψεις. Θα κάνεις εμετό. Θα πονέσεις.

Θυμάμαι, όταν τελικά μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω στο εξωτερικό, στην Γερμανία με την Turbine Potsdam, ήμουν τόσο αφελής. Ήμουν δεκαεφτά και προσπαθούσα να τελειώσω τις εργασίες μου για το σχολείο παράλληλα. Προπονούμασταν τρεις φορές τη μέρα. Προπονούμασταν στην παγωμένη βροχή. Στο χιόνι. Δεν είχε σημασία. Ήταν απολύτως βάρβαρο. Μας πίεζαν στα όρια της κατάρρευσης. Όμως όλες οι παίχτριες ερχόμασταν στην ώρα μας και δίναμε το 100%. Κάθε μέρα. Ούτε δικαιολογίες, ούτε παράπονα. Καμία δεν είχε την πολυτέλεια να παραπονεθεί.

Επέστρεφα στο σπίτι το βράδυ και πονούσα τόσο πολύ, ήμουν τόσο εξαντλημένη που με έπαιρνε ο ύπνος από τις 7μ.μ, με τις εργασίες μου για το σχολείο πεταμένες στο δωμάτιο. Αυτές είναι οι στιγμές που δεν βλέπει κανείς άλλος. Αλλά δεν μπορείς να χάσεις τη φωτιά σου. Θα μπορούσα να μιλώ με τις ώρες για την ισότητα και όσα πρέπει να αλλάξουν στο ποδόσφαιρο αλλά και ευρύτερα στην κοινωνία. Αλλά στο τέλος, όλα εξαρτώνται από τον σεβασμό. ΣΕΒΑΣΜΟΣ.

Ποτέ δεν είδα τον εαυτό μου σαν μία ποδοσφαιρίστρια. Ούτε όταν ήμουν στο μικρό χωριό μου στη Νορβηγία. Ούτε όταν υπέφερα στη Γερμανία ούτε όταν τελικά ήρθα στη Λιόν. Δουλεύουμε εξίσου σκληρά με κάθε ποδοσφαιριστή. Τελεία. Βιώνουμε τις ίδιες εμπειρίες και δυσκολίες. Κάνουμε τις ίδιες θυσίες. Αφήνουμε τις οικογένειές μας πίσω για να κυνηγήσουμε τα όνειρα μας όπως και εκείνοι. Έχει να κάνει μόνο με τον σεβασμό.

Ήμουν πολύ τυχερή που υπέγραψα με την Λιόν, που είναι ομάδα πρότυπο στο επίπεδο του σεβασμού. Στη Λιόν, οι ομάδες των ανδρών και των γυναικών αντιμετωπίζονται ισότιμα. Χρειαζόμαστε περισσότερους ανθρώπους στον χώρο με το όραμα του Ζαν-Μισέλ Ολά, που ξέρει ότι με την επένδυση στο ποδόσφαιρο των γυναικών κερδίζει τόσο ο σύλλογος και οι παίκτες όσο και ολόκληρη η πόλη. Όταν κάνεις επενδύσεις διεθνούς βεληνεκούς, έχεις αποτελέσματα παγκόσμιου επιπέδου.

Όταν ανακοινώθηκαν οι υποψήφιες για την Χρυσή Μπάλα, επτά από τις 15 παίκτριες ήταν από την ομάδα της Λιόν. Αυτό με έκανε τόσο υπερήφανη, ήταν μία απτή παρακαταθήκη του έργου του κ. Ολά. Το παιχνίδι μου εξελίχθηκε στη Λιόν επειδή βρισκόμασταν σε ένα πραγματικά επαγγελματικό περιβάλλον κάθε μέρα. Οι άνδρες αντιμετωπίζονται ως συνάδελφοι. Είναι τόσο απλό. Δεν θα έπρεπε να είναι παντού έτσι; Κάθε ποδοσφαιρίστρια δικαιούται τις ίδιες ευκαιρίες για να εξελιχθεί. Υπάρχει τόσο ταλέντο εκεί έξω, σε όλον τον κόσμο, που του αξίζει μία ευκαιρία για να λάμψει.

Ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες με ακούτε; Μπορούμε και καλύτερα. Για αυτόν τον λόγο τα βραβεία Χρυσής Μπάλας για το 2018 ήταν «μεγαλύτερα από εμένα». Δεν ήταν η στιγμή μου. Ήταν η στιγμή μας. Για αυτό δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλο το βράδυ. Για αυτό η καρδιά μου χτυπούσε λες και θα έβγαινε από το στήθος μου όταν έφτασα στην τελετή.

Και τότε κάτι εκπληκτικό συνέβη. Κάτι που θα θυμάμαι για 200 χρόνια. Μόλις έκατσα ένιωσα κάποιον να χτυπά την πλάτη του καθίσματός μου. Άκουσα «Έι, Άντα! Άντα!». Θυμάστε πως ήταν στο δημοτικό όταν η φίλη σας, σας χτυπούσε την πλάτη της καρέκλας για να σας πει ένα μυστικό; Κάπως έτσι. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα τον Ρομπέρτο Κάρλος που χαμογελούσε πλατιά. «Άντα! Εγώ είμαι πάλι!». Όταν το 2016 είχα κερδίσει το βραβείο καλύτερης ποδοσφαιρίστριας από την UEFA, ο Ρομπέρτο καθόταν πάλι ακριβώς στο κάθισμα πίσω μου, όπως και εκείνο το βράδυ. Μιλήσαμε πολύ εκείνη τη νύχτα, ήταν ένας αστείος συνδυασμός αγγλικών, ισπανικών, πορτογαλικών και χειρονομιών. Γίναμε φίλοι. Σέβεται τόσο πολύ το παιχνίδι των γυναικών και είναι πολύ αστείος. Μόλις τον είδα πιάσαμε την κουβέντα, οι ώμοι μου χαλάρωσαν.

Ήμουν εντελώς ήρεμη. Περιστοιχισμένη από αγάπη και σεβασμό. Γύρω μου ποδοσφαιριστές. Θρύλοι. Άνθρωποι που καταλάβαιναν την θυσία. Δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελώ. Όταν ανέβηκα στην σκηνή για να παραλάβω το βραβείο μου, όλα ήταν γαλήνια. Όλα ήταν θερμά. Όλα ήταν τέλεια. Κοίταξα τον κόσμο και είδα τόσους εκπληκτικούς ποδοσφαιριστές.

Το παιχνίδι των γυναικών και το παιχνίδι των ανδρών δίπλα-δίπλα. Τι απίστευτη, όμορφη στιγμή. Δεν θα την αφήσω να καταστραφεί από ένα ηλίθιο αστείο του παρουσιαστή. Δεν κατέστρεψε τη στιγμή. Δεν την καταστρέφει στη μνήμη μου.

Η καλύτερη στιγμή ήταν όταν επέστρεψα στο κάθισμά μου, δεν ήξερα τι να κάνω με το τρόπαιο. Ήταν ιδιαίτερα μεγάλο και γυαλιστερό και δεν ήθελα να το κρατώ πάνω στα πόδια μου για το υπόλοιπο της τελετής. Έτσι έκανα κάτι πολύ «νορβηγικό». Το ακούμπησα στο δάπεδο, κάτω από το κάθισμά μου. Ξαφνικά ένιωσα τον Ρομπέρτο να χτυπά ξανά την πλάτη της καρέκλας μου. «Άντα! Τι κάνεις;», του αποκρίθηκα στα ισπανικά «Τι συμβαίνει, Ρομπέρτο;».«Δεν μπορείς να το ακουμπάς στο πάτωμα! Είναι η Χρυσή Μπάλα!», «Τι να κάνω Ρομπέρτο;» Άπλωσε τα χέρια του σα να μου έλεγε «ορίστε, δώσε μου εδώ το μωρό. Θα την κρατήσω εγώ». Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα γέλια μου. Του έδωσα την Χρυσή Μπάλα και την κράτησε στα χέρια του για το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς, «προστατεύοντάς» της. Ο Ρομπέρτο Κάρλος! Σκεφτόμουν, αυτό δεν μπορεί να είναι αληθινό, είναι όνειρο.

Στο τέλος της τελετής, όλοι οι νικητές βγάλαμε μαζί αναμνηστικές φωτογραφίες, εγώ, ο Λούκα Μόντριτς, ο Κιλιάν Μπαπέ. Ο Μπαπέ είχε κερδίσει το τρόπαιο για τους αθλητές κάτω των 21 ετών, είναι τόσο ωραίος τύπος, ένιωθα καλά και έκανα ένα μικρό αστείο. Του είπα «Κίλιαν, πρέπει να εξασκήσεις τα αγγλικά σου για την επόμενη χρονιά, που θα κερδίσεις το μεγάλο βραβείο». Όλοι γελάσαμε. Νομίζω ότι ήταν πολύ πετυχημένο. Τι στιγμή… Στέκομαι δίπλα – δίπλα με τον Μπαπέ και τον Μόντριτς απέναντι από όλες τις κάμερες και τα φλας και γελάμε. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτό. Ήταν η πιο φανταστική νύχτα της ζωής μου. Όχι λόγω του βραβείου αλλά επειδή υπήρχε σεβασμός στην αίθουσα. Και αυτό ήταν το μόνο που ήθελα, από πάντα.

Όταν έληξε η τελετή ήταν αργά τη νύχτα και περπατούσα στους δρόμους του Παρισιού με την οικογένειά μου, κρατώντας τη Χρυσή Μπάλα κάτω από το χέρι μου. Σταματήσαμε για να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες μπροστά από την Αψίδα του Θριάμβου και συνειδητοποιήσαμε ότι πεινούσαμε πάρα πολύ. Όμως ήταν σχεδόν μεσάνυχτα και όλα τα εστιατόρια ήταν κλειστά.

Περπατήσαμε πολύ μέχρι που βρήκαμε ένα μικρό, ιρανικό εστιατόριο στη γωνιά του δρόμου. Ήταν άδειο, αν εξαιρούσες έναν μουσικό που τραγουδούσε πολύ δυνατά. Καθίσαμε να φάμε και εκείνος συνέχισε να τραγουδά ιρανικά ποπ τραγούδια. Τραγουδούσε παθιασμένα και εμείς τρώγαμε κεμπάμπ με ρύζι, γελώντας με παλιές αναμνήσεις.

Το κινητό μου είχε γεμίσει μηνύματα για το σχόλιο του παρουσιαστή. Δεν είχα ιδέα ότι είχε γίνει viral. Έλαβα τόσο υπέροχα μηνύματα συμπαράστασης από συναδέλφους ποδοσφαιριστές. Ακόμα και ο Μάριο Μπαλοτέλι μου έστειλε μήνυμα, που ήταν μία τόσο ευχάριστη έκπληξη. Όμως για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, τα περισσότερα τα διάβασα την επόμενη ημέρα. Εκείνο το βράδυ δεν ασχοληθήκαμε. Περνούσαμε τις καλύτερες στιγμές της ζωής μας.

Κάποια στιγμή, ο σερβιτόρος μας πλησίασε για να μας ρωτήσει πώς ήταν το φαγητό και μετά έδειξε το λαμπερό, μαύρο κουτί πάνω στο τραπέζι. «Με συγχωρείτε, μου επιτρέπετε να ρωτήσω τι είναι εκεί μέσα;». Η μητέρα μου αποκρίθηκε «Ω, δεν είναι τίποτα. Απλώς η Χρυσή Μπάλα». Ανοίξαμε το κουτί και αρχίσαμε να βγάζουμε φωτογραφίες με όλους. Ήταν πολύ ιδιαίτερο σκηνικό. Νορβηγοί, Ιρανοί και Παριζιάνοι, ένας χαρούμενος τραγουδιστής και… η Χρυσή Μπάλα».

Αν μπορεί να συμβεί σε μένα, μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε.

Έτσι δεν λυπάμαι να πω ότι δεν μπορώ να κάνω twerking αλλά αν με πετύχεις την κατάλληλη βραδιά και αισθάνομαι καλά, μπορείς να βάλεις το τέλειο ποπ ιρανικό τραγούδι και να τραγουδήσω με την καρδιά μου.

Και μπορώ να παίζω και λίγο ποδόσφαιρο επίσης».