Η σερβιτόρα του Γιάννη

Το τσιγάρο εφάρμοζε στο χέρι του σα δαχτυλίδι, καθώς από τη γόπα κρατούσε απόσταση ίση με μια ακόμα τζούρα. Κουβέντα παρά κουβέντα, έκανε μια ρουφηξιά όπως έπινε γουλιά γουλιά τον καφέ του το πρωί. Μιλούσε ακατάπαυστα στους διπλανούς του σε μπαρ του παλιού κέντρου, αλλά καμία ιστορία του δεν κατάφερε να εντυπωσιάσει.

Από το πρωί μέχρι το ξημέρωμα, όταν έβγαινε, από τη στιγμή που κρατούσε την κούπα με τον καφέ μέχρι εκείνη που έπιανε το τσιγάρο, του φαινόταν σαν να περνούσε αιώνας. Μεσολαβούσαν ατελείωτες ώρες απόλυτου κενού, που έσπαγε από κάποιες λοξές ματιές στο παρελθόν. Τότε που βρισκόταν στη σχολή, ή τότε που τα καλοκαίρια του στη Σαντορίνη έκανε τον μπάρμαν.

Τον ισοπέδωνε, ότι τώρα στα 35 είχε κυριαρχήσει απόλυτα πάνω του η ρουτίνα. Έκανε μια δουλειά που δεν ήθελε, όπως και οι δέκα ακόμα που ήταν μαζί του στο ίδιο γραφείο. Έπαιρνε ελάχιστα λεφτά, είχε ελάχιστες μέρες για άδεια και το χειρότερο, είχε χάσει κάθε αισιόδοξη σκέψη ότι μπορούσε κάποτε να αλλάξει τη ζωή του. Αυτό που λέμε η ελπίδα πέθαινε τελευταία, για τον Γιάννη είχε πεθάνει πρώτη.

Ο Γιάννης είχε μακριά μαλλιά, που μαζί με τα γυαλιά που φορούσε συμπλήρωναν το προφίλ του χίπη. Η μπροστινή αραίωση δεν τον αποθάρρυνε ποτέ να κρατήσει την αλογοουρά, αν και όλοι του έλεγαν “έλα βρε Γιάννη θα σου πηγαίνουν καλύτερα τα κοντά”. Ακλόνητος ο Γιάννης, επέμενε σε ένα στυλ που δήλωνε όλη του την αντίδραση στο σύστημα. Βέβαια η εποχή για τους ανεπρόκοπους μαλλιάδες έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Οι μαλλιάδες έχουν πια πέραση.

Το γραφείο του Γιάννη δεν είχε ούτε παιδικές ζωγραφιές, ούτε φωτογραφίες των δικών του. Υπήρχε μόνο απελπισία, που την έβλεπες να παίρνει σάρκα και οστά στα γουρλωμένα του μάτια, όταν είχε να βγάλει μία ακόμα υποχρέωση. Κι η υποχρέωση «βάραινε» τα γουρλωμένα μάτια, γεμάτα απελπισία και τα έκανε μίζερα. Η άδεια ζωή του Γιάννη δεν γέμιζε παρά μόνο από τα “ευχαριστώ” και τα “παρακαλώ” της σερβιτόρας που του έφερνε καφέ.

Η σερβιτόρα του Γιάννη, χαμογελούσε πάντα και σε όλους, αλλά εκείνος για κάποιο λόγο θεωρούσε ότι έπαιρνε ένα ξεχωριστό χαμόγελο, όπως το περιέγραφε το τραγούδι των Semisonic που σιχαινόταν γιατί είναι “φλώρικο”. Το “θέμα είναι να βαράνε”, έλεγε για τις μπάντες που ήθελε να ακούσει. Κι όσο “βαρούσαν” οι ντράμερ και οι κιθαρίστες, τόσο ο ίδιος ήθελε να βαρέσει λιγότερο τους διπλανούς του. Η σερβιτόρα όμως ήταν εξαίρεση. Ήταν αυτή που ανακούφιζε το σφιγμένο από θλίψη σώμα και βλέμμα του. Ήταν αυτή που δεν θα έβρισκε τις ιστορίες του βαρετές. Αλλά κι εκείνη που θα άπλωνε το χέρι της, για να βγει εκείνος από το τέλμα.

Ο Γιάννης πέθανε ενώ περπατούσε. Δεν είδε το διερχόμενο αμάξι, καθώς άλλη μια φορά διέσχιζε σκυφτός το δρόμο. Δεν είχε την όρεξη ούτε να κοιτάξει το απέναντι πεζοδρόμιο και το βλέμμα του ίσα που ξεπερνούσε τις μύτες των παπουτσιών του. Όπως και οι προσδοκίες του από τη ζωή.

Η σερβιτόρα άφησε εκείνο το πρωί στο γραφείο του, χωρίς να ξέρει, ένα σημείωμα στο πιατάκι του καφέ. Του πρότεινε να πάνε θέατρο, γιατί δεν είχε πάει ποτέ και πίστευε πως ο Γιάννης θα ήξερε από Τέχνη άρα θα έκανε και την καλύτερη επιλογή. Ο καφές έμεινε να αχνίζει, οι άλλοι εργαζόμενοι, πηγαινοέρχονταν δίπλα του και η καρέκλα του Γιάννη βρισκόταν στραβά τοποθετημένη κάτω από το γραφείο. Ο Γιάννης είχε πεθάνει, αλλά η καθημερινότητα που μισούσε, με την μοναδική της φωτεινή εξαίρεση, βρισκόταν εκεί και τον περίμενε με το πιο ευχάριστο μαντάτο.