Η θάλασσα

Η θάλασσα μας επηρεάζει όλους λίγο πολύ… Πέραν της καλοκαιρινής συνήθειας να πηγαίνουμε για μπάνιο και να περνάμε εκεί τις διακοπές μας συνήθως, πολλές φορές νιώθουμε την ανάγκη να προσφύγουμε σε αυτή –ανεξάρτητα εποχής- για να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα και τα προβλήματά μας, για να βρούμε ένα (πρόσκαιρο έστω) καταφύγιο. Αλλά ας μην πλατιάσω. Ο Νερούδα τα λέει όλα σε λίγους μόνο στίχους.

Έχω ανάγκη τη θάλασσα γιατί με διδάσκει:
δεν ξέρω αν μου δίνει μουσική ή συνείδηση:
Δεν γνωρίζω αν είναι κύμα μονάχα η πλάσμα βαθύ
ή μονάχα βραχνή φωνή η θαμβωτική εικασία
ιχθύων και καραβιών.
Γεγονός είναι ότι και κοιμισμένος ακόμα
με κάποιο μαγνητικό τρόπο
κυκλοφορώ
στην παγκοσμιότητα των κυμάτων.
Δεν είναι μονάχα τ’ αλλοιωμένα κοχύλια,
σα ν’ ανάγγελνε κάποιο αργό θάνατο
τρεμουλιάρης πλανήτης,
όχι, με τη λεπτομέρεια ανοικοδομώ την ημέρα,
με μια ριπή αλατιού το σταλακτίτη,
και με μια κουταλιά τον άπειρο θεό.
Διατηρώ ό, τι με δίδαξε.
Τον αγέρα, τον αδιάκοπο άνεμο, το νερό και την άμμο.
Μοιάζει ελάχιστο για τον νέο
που ‘ρθε εδώ να ζήσει με τις πυρκαγιές του,
αυτός ο παλμός όμως που κατερχόταν
κι ανέβαινε στην άβυσσο του,
το ψύχος του γαλάζιου που κροτάλιζε καιγόμενο,
και η στείρωση του άστρου,
το τρυφερό ξεκαθάρισμα του κύματος
που σπαταλάει το χιόνι με τον αφρό,
η ειρηνική κι ασάλευτη εξουσία
σαν πέτρινος θρόνος στα βάθη,
αντικαταστήσανε τον περίβολο
που μεγάλωνε η πεισματάρικη θλίψη,
συσσωρεύοντας λησμονιά,
κι άλλαξε ξάφνου η ύπαρξη μου:
Προσχώρηση στην καθάρια κίνηση.

Από τη συλλογή “20 Poemas de amor y una cancion deseperada”
σε μετάφραση Τάκη Βαρβιτσιώτη
στο “Πάμπλο Νερούδα – Ποιήματα”, έκδοση Νεφέλη 1982

Μαρία Πακτίτη