29 Ιανουαρίου του 1979: ο Bob Geldof δίνει συνέντευξη στον κολεγιακό σταθμό WRAS, στη Georgia των ΗΠΑ. Ξαφνικά, στη συσκευή Telex του στούντιο φτάνει η είδηση για μια έφηβη που εξαπέλυσε πυρ κατά των μαθητών ενός γειτονικού της δημοτικού σχολείου. Δύο ενήλικες σκοτώθηκαν, ενώ 8 μαθητές κι ένας αστυνομικός τραυματίστηκαν. Η έφηβη, ονόματι Brenda Spencer, δίνει την εξής παράλογη εξήγηση: “Δεν μου αρέσουν οι Δευτέρες. Αυτό [ενν. η δολοφονική επίθεση] ζωντανεύει τη μέρα”.
Ο Geldof διαβάζει το νέο την ώρα που φτάνει στο Telex του σταθμού, μαζί με τους δημοσιογράφους. Σοκαρισμένος από τη δήλωση της δολοφόνου, ο Geldof ξεκινά να γράφει ένα τραγούδι στο μυαλό του, στο δρόμο από τον σταθμό στο ξενοδοχείο όπου διαμένει. Οι στίχοι διανθίζονται με μια αναφορά στα τσιπ σιλικόνης, μιας και ο Geldof και η τότε μπάντα του, οι Boomtown Rats είχαν πρόσφατα δεχτεί πρόσκληση από τον Steve Jobs να παίξουν στα γραφεία της εταιρείας του, της Apple. Διανθίζονται επίσης από τη φράση “Tell me why”, τη φράση που ρωτούσαν επίμονα οι δημοσιογράφοι στη Spencer, στον απόηχο της αιματηρής πράξης της.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια των τελών της δεκαετίας του 1970 και των αρχών της δεκαετίας του 1980: το “I Don’t Like Mondays”. Παρόλο που στην αρχή προορίζεται για ένα απλό b-side, το κομμάτι “προβιβάζεται” σε single, όταν το κοινό στις αμερικανικές συναυλίες της μπάντας δείχνει να το εκτιμά ιδιαίτερα. Σταδιακά, το “I Don’t Like Mondays” φτάνει στο νούμερο ένα πολλών χωρών και γίνεται το πιο χαρακτηριστικό τραγούδι των Rats. Ο Geldof αναγραφόταν αρχικά ως ο αποκλειστικός δημιουργός του κομματιού. Σαράντα χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ωστόσο, ο πιανίστας Johnnie Fingers διεκδίκησε και κέρδισε τον τίτλο του συνδημιουργού, μετά από εξωδικαστικό διακανονισμό με τον παλιό του συνεργάτη. Άλλωστε, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία του τραγουδιού είναι τα πιανιστικά κομμάτια, γραμμένα και παιγμένα από τον Fingers.
Το “I Don’t Like Mondays” κυκλοφόρησε στις 13 Ιουλίου του 1979. Σαν σήμερα, 28 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς, έφτασε στο νούμερο ένα των βρετανικών τσαρτ.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.