Προαισθάνομαι

Βρίσκομαι στο μαντείο μου. Μασάω φύλλα δάφνης. Πάλι κάτι κακό θα μας συμβεί. Στάση λεωφορείου. 12 και 1 μμ. Το λεωφορείο ανοίγει την αγκαλιά του. Είμαι έτοιμη να αφεθώ όταν ένας μπόμπιρας τρέχει μπροστά μου τραβώντας τη γιαγιά του από το χέρι και όλη μου την προσοχή μαζί. Είναι υπέροχος, δε θυμάμαι ξανθός μελαχρινός ή μέγεθος. Θυμάμαι είχε δύο γερά ποδαράκια και κοριτσίστικη φωνή. Τα μάτια μου πάνω του μέχρι το τέρμα. Παίζει μαζί τους. Κρύβεται, κάνει κόλπα. “Καλότυχος να ΄σαι” λέω, και αισθάνομαι μεγαλύτερη απ΄ τη γιαγιά του. 12 και 27 μμ. Μετρό. Δίνω εντολή στα πόδια μου να κατεβούν τις σκάλες. Πρέπει να ζήσουμε κι εμείς, όπως κι οι ήρωες του Τσέχωφ. “Κατέβα”. “Κατεβαίνω”. Συρμός. Απέναντί μου μία κοπέλα. Μακριά μαλλιά. Παραπανίσια κιλά. Είναι της “Παρανομίας”, τρώει μέσα στο συρμό. Κοιτάζει αν την κοιτάζω. Προσπαθώ να μην. Δε μπορώ να συμμαζέψω το αδιάκριτο, περίεργο, αδυσώπητο βλέμμα μου -ποτέ δε μπόρεσα. Όπου και να κοιτάξω επιστρέφω σ΄ αυτή. Εστιάζω στα δύο μπροστινά της δόντια που σσππάνε την κόρα του ψωμιού. Κι εκεί που νιώθω σχεδόν την ίδια ηδονή, αυτή της λαιμαργίας, τα μάγουλά της κοκκινίζουν, αποστρέφει το βλέμμα και τραβάει μακριά της το ψωμί. Το έβαλε στη σακούλα. Κρύφτηκε μέσα στα μαλλιά της. Κατέβηκε στο Νέο Κόσμο. Δεν ήθελα να την κομπλάρω. Να την ενθαρρύνω ήθελα. Δεν το κατάλαβε. Νιώθω απαίσια. Νέος Κόσμος προς Συγγρού Φιξ. Το μετρό σταματέι στο τούνελ. “Βρισκόμαστε-κάτω-από-το-Πάντειο” προλαβαίνω να σκεφτώ. “Την-κάτσαμε” προλαβαίνω να σκεφτώ. Τα ΄λεγα εγώ. Μετά από δύο λεπτά ταχυπαλμίας παίρνει επιτέλους μπρος. Βγαίνω στο Φιξ. Βλέπω τον κόσμο να ορμάει. Τη γλυτώνω για δεύτερη φορά. Χαρούμενη που έζησα, αγχωμένη αν οι υπόλοιποι θα ζήσουν. Τους βλέπω να πιάνουν θέση λες και θα την κρατήσουνε για μία ζωή. Και αν το τρένο που με τόση αυτοπεποίθηση ορμάτε, στο επόμενο τούνελ εκραγεί; Είμαι καταστροφολόγος. Όλα καλά θα πάνε. Αντίο για σήμερα.