Επιτρέψτε μας, αξιότιμοι κύριοι, να σας ευχηθούμε Καλή Χρονιά.
Σας ευχόμαστε, όπως θα λέγαμε, κάθε χαρά και ευτυχία. Θερμά σας ευχαριστούμε για όλες τις ευχές που κάνετε νοερά για το άτομό μας.
Και επιτρέψτε μας, με αφορμή το νέον έτος, να σας διηγηθούμε μια διδαχτική ιστορία.
Όχι χωρίς λόγο φυλάξαμε αυτή την ιστορία για την Πρωτοχρονιά.
Αυτό που μας ωθεί να σας αφηγηθούμε, παραμονές Πρωτοχρονιάς, περί του συμβάντος τούτου είναι η επιθυμία, στο νέον έτος που μας έρχεται, να προφυλάξουμε τους σεβαστούς πολίτες από παρόμοια περιστατικά.
Εν ολίγοις, σε κάποια υπηρεσία, εμφανίστηκε απρόσμενα καινούργιος διευθυντής.
Ο προηγούμενος προϊστάμενος πήρε την άδειά του. Και μετά, κάπου, κάπως, καθυστέρησε για προσωπικούς λόγους.
Φυσικά, στην υπηρεσία άρχισαν τα κουτσομπολιά: πού να είναι, μήπως τον υποβάθμισαν και τον έστειλαν αλλού, και γενικώς.
Να, λοιπόν, που κάποια στιγμή εμφανίζεται στην υπηρεσία καινούργιος υπεύθυνος.
Γίνεται τότε γενική, συνέλευση, στην οποία οι παριστάμενοι εκθέτουν τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις επιθυμίες τους.
Ένας από τους υπαλλήλους ανεβαίνει στο βήμα και μιλάει: διατυπώνει και εκφράζει ελπίδες.
Εν τη ρύμη του λόγου του, ρίχνει μια μομφή στην προηγούμενη διεύθυνση, ότι να, ξέρετε, δε δούλευαν και τόσο καλά, δε γνώριζαν τον τρόπο, τη χαντάκωσαν την υπόθεση.
Λέγοντάς τα αυτά ο ομιλητής καρφώνει τα μάτια του στο πρόσωπο του καινούργιου διευθυντή, προσπαθώντας να μαντέψει μήπως το παράκανε που τα είπε έτσι, μήπως το παρατράβηξε;
Βλέπει όμως ότι ο διευθυντής κουνάει επιβεβαιωτικά το κεφάλι, σαν να λέει: «Σωστά, μπράβο, κατάλαβες πώς πρέπει να μιλήσεις, όχι σαν τους άλλους με τις ανοησίες τους».
Βλέποντας την επιδοκιμασία του προϊσταμένου, ο πρόθυμος ομιλητής άρχισε να εμβαθύνει ακόμα περισσότερο και να αναπτύσσει τη σκέψη του.
Αναπτύσσει λοιπόν τη σκέψη του και παρατηρεί ότι ο διευθυντής πράγματι του κουνάει το κεφάλι σαν να λέει: «Μπράβο, σκυλί, σωστά γλείφεις».
Βλέποντας αυτά τα νοήματα, που σίγουρα είναι βαρυσήμαντα, ο ομιλητής μας ξεσάλωσε εντελώς, θα μπορούσα να πω, από την περηφάνια, και ανεβασμένος στα φτερά της φαντασίας του, σε ορίζοντες πάνω από τα σύννεφα, έλεγε ότι τέτοιοι άνθρωποι, όπως ο προηγούμενος διευθυντής, όχι μόνο πρέπει να εκδιωχθούν στο πυρ το εξώτερον, αλλά και να φυλακιστούν και τα λοιπά.
Τότε ανεβαίνουν στο βήμα δυο άλλοι ομιλητές και κοιτάζοντας προς το διευθυντή, ο οποίος θλιμμένα και καταφατικά κουνάει το κεφάλι, υποδαυλίζουν τη φωτιά ακόμα περισσότερο, λέγοντας ότι μόνο η καινούργια διεύθυνση είναι σε θέση να βγάλει την υπηρεσία από το βάλτο στον οποίο την έριξε ο προηγούμενος διευθυντής.
Τέλος, ανεβαίνει στο βήμα ο ίδιος ο διευθυντής, ο οποίος εκφράζει την αγανάκτησή του σχετικά με τις ομιλίες των τριών προηγούμενων ομιλητών. Λέει ότι, αντιθέτως, ο προηγούμενος διευθυντής στεκόταν στο ύψος του, ότι ακριβώς αυτός ήταν που έβαλε την επιχείρηση στο σωστό δρόμο, κι ότι τώρα έχει καταλάβει ένα ακόμα πιο δύσκολο και υψηλό αξίωμα. Τα καταφέρνει μάλιστα το ίδιο καλά.
Κατάπληκτοι οι πάντες, μένουν να κοιτάζουν αποσβολωμένοι το διευθυντή. Και παρατηρούν ότι στ’ αλήθεια κουνάει το κεφάλι. Και αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως ο καινούργιος διευθυντής έχει κάτι σαν νευρικό τικ.
Όταν μάλιστα είναι ήρεμος, κουνάει το κεφάλι σπανιότερα, ενώ όσο πιο πολύ νευριάζει τόσο πιο συχνά κουνάει το κεφάλι.
Ο γιατρός που βρίσκεται στην αίθουσα δίνει σιγανά στους διπλανούς του την επιστημονική εξήγηση.
Αυτοί μεταδίδουν παραπέρα τη διάγνωση του γιατρού, και σύντομα ολόκληρη η αίθουσα καταλαβαίνει τι έγινε.
Οι τρεις προηγούμενοι ομιλητές κοιτάζουν συντετριμμένοι το διευθυντή.
Ο ένας απ’ αυτούς επιχειρεί, από τη θέση του, να ανασκευάσει, λέγοντας ότι το κοινό δεν τον κατάλαβε σωστά.
Αλλά ο διευθυντής κηρύσσει το πέρας της συνέλευσης.
Ο Μιχαήλ Ζόσενκο (1895-1958) ήταν σατιρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Πετρούπολη. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πετρούπολης. Το πρώτο του βιβλίο, Ιστορίες του Ναζάρ Ίλιτς (1922), τον έκανε ευρύτερα γνωστό στους λογοτεχνικούς κύκλους. Ανήκε στη λογοτεχνική ομάδα «Αδελφοί Σεραπιόν». Οι επίκαιρες σάτιρες καταλαμβάνουν σημαντική θέση στο έργο του Ζόσενκο. Συχνά ασχολείται με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι μικρομπουρζουάδες στις νέες συνθήκες που προέκυψαν μετά την επανάσταση του 1917. Σαρκάζει την ανοησία, τη χυδαιότητα και τον εγωκεντρισμό των «ηρώων» του και προαναγγέλλει μια κοινωνία όπου θα κυριαρχούν η φιλία, η αξιοκρατία, η αγάπη και ο πολιτισμός.
Τα πιο γνωστά έργα του είναι: Μισέλ Σινιάγκιν (1930), Το μπλε βιβλίο (1934), Κερένσκι (1937) και Ταράς Σεφτσένκο (1939).
*Από το βιβλίο Ρώσικες Χριστουγεννιάτικες Ιστορίες των εκδόσεων Νάρκισσος.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.