Μακάρι με τα λόγια μου, να μπορούσα να απαλύνω κάπως, τον πόνο μίας οικογένειας που θρηνεί για μία τόσο μεγάλη απώλεια. Δυστυχώς αδυνατώ να το καταφέρω, ακόμα και αν ήμουν όμως προικισμένος με ταλέντο συγγραφέων που ο καθένας θα ζήλευε την πένα τους και τη γοητεία του ξεχωριστού τρόπου γραφής τους, δεν νομίζω ότι θα διατύπωνα τα όσα νιώθω και τις σκέψεις που σφυροκοπούν τις τελευταίες ώρες το κεφάλι μου. Θεωρώ όμως, ελάχιστο χρέος και καθήκον μου να γράψω μερικές αράδες για ένα παιδί που έφυγε από τη ζωή νωρίς και φοιτούσε στη σχολή μου…
Είχα καιρό να πάρω τον Γιώργο… Το είχα συνεχώς στο νου μου, ήταν λάθος μου που τον άφησα να πιστεύει ότι τον έγραψα στα παλαιότερα των υποδημάτων μου… Ήθελα πολύ να ακούσω τα νέα του, αλλά οι προτεραιότητες που πολλές φορές βάζουμε θάβουν για λίγο καιρό ορισμένες εκ των επιθυμιών μας.
Σήμερα όμως ήμουν αποφασισμένος… Θα του έλεγα να βγούμε, αλλά πρόλαβε με λίγες λέξεις, λίγα λόγια να μετατρέψει τον θετικό τόνο της φωνής μου σε χαζά, έκπληκτα γενικά κλισέ ερωτήματα. Δεν είναι και ό,τι πιο εύπεπτο να πληροφορείσαι δύο πάρα πολύ άσχημα συμβάντα. Τα χάνεις, χάνεσαι, βάζεις τον εαυτό σου στη θέση αυτών που πονούν και προσπαθείς να καταλάβεις έστω και λίγο το πώς νιώθουν ή σκέφτονται. Τι θα τους έδινε θάρρος και κουράγιο…
Ο Γιώργος έχασε ένα άνθρωπο που αγαπούσε πολύ και το γεγονός αυτό από μόνο του μου αρκούσε για να νιώσω ένα πρώτο κύμα θλίψης και ανάγκης να αποδείξω εκ νέου, αλλά υπό τελείως διαφορετικές περιστάσεις, από αυτές που σου συμβαίνουν συνήθως ότι είμαι καλός φίλος. Διότι για μένα το πιο δύσκολο είναι να βρω κουβέντες, σε τέτοιες στιγμές. Που ο άλλος δεν χρειάζεται να ακούσει απολύτως τίποτα, αλλά χρειάζεται να ακούσει και τα πάντα. Θεώρησα καλό να του πω να βγούμε, αλλά πριν καν προλάβω, με έριξε νοκ άουτ…
«Ένα παιδί από τη σχολή μας, σκοτώθηκε σε τροχαίο. Ήταν δύο έτη μικρότερος μας…», ακολούθησε ένα μακρόσυρτο τι και στη συνέχεια μου είπε το όνομα του…Ομολογώ ότι εκεί ένιωσα την ανάγκη να κλείσω. Δεν ήθελα να είχα μάθει κάτι τέτοιο και δεν ήθελα να συνεχιστεί αυτό το κρεσέντο άσχημων νέων, αλλά έπρεπε…
Ο Σπύρος Μπουκάλας γιος ενός εκ των αγαπημένων μου δημοσιογράφων (συντάκτης της Καθημερινής) είχε σκοτωθεί σε τροχαίο. Πέραν δηλαδή των άσχημων συναισθημάτων που σου προκαλούνται στο άκουσμα της είδησης ότι ένας άνθρωπος τόσο νέος χάνει τη ζωή του, αισθάνθηκα ότι κάποιος γνωστός μου περνά πραγματικά δύσκολα. Έχω διαβάσει τόσα άρθρα του πατέρα του, που ένιωσα μεγάλη στεναχώρια για το τι καλείται να αντιμετωπίσει και μία ισχυρότατη ελπίδα ότι θα ορθοποδήσει τόσο αυτός, αλλά και όσοι αγαπούσαν τον Σπύρο… Δεν νιώθω ότι μπορώ να εκφράσω κάτι παραπάνω, παρά μόνο ειλικρινή συλλυπητήρια στην οικογένεια του παιδιού…
Καλό ταξίδι Σπύρο…
Κ.Π.
(18/8/2011)
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.