Μια κοπέλα στέκεται δίπλα στους “Τρεις Έρωτες”, το πασίγνωστο χάλκινο άγαλμα της πλατείας Εξαρχείων. Στο ένα της χέρι έχει το τσιγάρο. Στο άλλο κρατά την “πράσινη”. Ο καπνός φεύγει ξέγνοιαστα προς τα επάνω, ενόσω η ίδια ξεφυλλίζει κάθε τόσο το βιβλίο του Κροπότκιν που πήρε από τους πάγκους των εναλλακτικών εκδοτικών οίκων. Λικνίζεται ελαφρά στους ρυθμούς της μπάντας που παίζει live και ορκίζεσαι ότι το Μαγιάτικο σύνθημα του ‘68 είναι αλήθεια: “Κάτω από την άσφαλτο έχει παραλία.”
Είναι 11.30, Σάββατο βράδυ. Ο κόσμος είναι χαλαρός και χαρούμενος. Το καλοκαίρι συνεχίζει από το λιμάνι που αποχαιρετήσαμε, φεύγοντας για Πειραιά.
Η εικόνα της πλατείας δεν έχει καμία σχέση με τις άλλες μέρες. Οι πρεζέμποροι έχουν αποχωρήσει, καθώς δεν αντέχουν το φως. Στην καρδιά της πλατείας είναι εγκατεστημένη μια μικρή μουσική σκηνή.
Από κάτω υπάρχουν μόνο παρέες που τραγουδάνε και χορεύουν. Πιο πέρα είναι οι παρέες που συζητάνε. Καθισμένος ο ένας δίπλα στον άλλο, πάνω στα ξεφλουδισμένα και κεραμιδί κάποτε (μάλλον) πεζούλια.
Τσιγάρο και μπίρα στο χέρι, γκριζαρισμένες αλογοουρές. Οι παλιοί θυμούνται τα δικά τους Εξάρχεια. Κανείς δεν μιλά για μπάχαλα και βίγκαν σατανίστριες, αλλά για τους “μπάτσους που έχουν ξεσαλώσει”. Τα δείγματα γραφής είναι πολλά για δύο μήνες. Από το ξύλο στο Κουκάκι με θύματα τους διαδηλωτές ενάντια στο Airbnb μέχρι τα δακρυγόνα μέσα στο «Βοξ» ενώ βρισκόταν κόσμος.
Παρότι είναι αργά, στην πλατεία βρίσκονται και οικογένειες. Ο μικρός, 7 ετών, ρωτά τον μπαμπά του αν μπορεί μ’ ένα φίλο του να κάνουν κοινωνικό στέκι (α λα «Βοξ») ένα περίπτερο. Ο πατέρας τού εξηγεί ότι «δεν γίνονται έτσι ακριβώς τα κοινωνικά κέντρα».
Είναι η σειρά της ροκ μπάντας «Γυμνά Καλώδια» να ανεβάσει το τέμπο και την ανδρεναλίνη. Ο κόσμος σηκώνει τα χέρια ψηλά και τα χτυπά ρυθμικά. Παθιάζεται με τους στίχους και τραγουδά: “Θα κατέβω στους δρόμους μ’ εσένα αγκαλιά και οι λέξεις μας θα ‘ναι σαν σφαίρες”.
Ξαφνικά, το «χτύπημα» της μπότας από τα ντραμς καλύπτει ένας κρότος. Είναι από βομβίδα λάμψης των ΜΑΤ. “Βρομόμπατσοι”, αναφωνούν αρκετοί και περισσότεροι ακόμη τρέχουν. Η νύχτα παγώνει, όμως ο τραγουδιστής επιμένει: «Δεν πάμε πουθενά, συνεχίζουμε». Πίσω του υψώνονται οι φλόγες από τον αναμμένο κάδο που προορίζεται για οδόφραγμα. Μπροστά του υψώνονται πάλι δεκάδες ζεύγη χέρια.
Η διμοιρία που βρίσκεται στην οδό Σπύρου Τρικούπη για να φυλάει την κατάληψη, μην και μπουν πάλι μέσα απείθαρχα βρέφη προσφύγων, μεταφέρει σκόπιμα τη σύγκρουση με τους αναρχικούς προς την πλατεία. Η συναυλία διαλύεται.
Ο κόσμος τρέχει αλαφιασμένος προς την Ανδρέα Μεταξά, την οποία ανηφορίζει. Ο ένας κοιτάζει δίπλα του για τον άλλον. Φωνάζουν ονόματα. Άλλοι τρέχουν και βρίζουν: «Μπάτσοι μ…πανα». Άλλοι φωνάζουν στον κόσμο να μείνει ψύχραιμος. Τα στενά των Εξαρχείων βράζουν γι’ άλλη μια νύχτα. Μια νύχτα όμως που είχε άλλο σκοπό. Μια νύχτα που θα ήταν μουσικής μόνο και βιβλίων.
Κανείς δεν σκέφτεται ποιο μπορεί να είναι το αστυνομικό επιχειρησιακό σχέδιο ώστε να αποφύγει την παγίδα. Ο κόσμος περικυκλώνεται.
Μια διμοιρία ΜΑΤ, απλωμένη σε όλο το πλάτος της Αν. Μεταξά, κατεβαίνει αιφνιδιαστικά από το ύψος του πάρκινγκ προς την Εμμ. Μπενάκη, ενώ την ίδια ώρα συνεχίζει να κυνηγά το πλήθος και να το ωθεί προς τα πάνω η διμοιρία από την πλατεία. Ματατζήδες μπροστά. Αγριεμένοι ματατζήδες και πίσω. Ρίχνουν κρότου – λάμψης και δακρυγόνα μέσα στο πλήθος. Βρίζουν χυδαία.
Στη θέα της ορμητικής διμοιρίας οι περισσότεροι στρίβουν έγκαιρα και καταφέρνουν να διαφύγουν από την Εμμ. Μπενάκη, για να χαθούν ύστερα σε κάποιο στενό. Τα μαγαζιά μαζεύουν όπως – όπως τα τραπέζια τους. Πριν κατεβάσουν όμως τα ρολά, κρατούν ανοιχτές τις τις πόρτες τους για να κρύψουν τους καταδιωκόμενους. Οι ματατζήδες ανεβαίνουν την Μπενάκη. Στέκουν κορδωμένοι μπροστά από το σουβλατζίδικο στη Βαλτετσίου. Με τα γκλοπ, με τα όπλα, με τις ασπίδες τους. Η ασφάλεια κι η τάξη έχει αποκατασταθεί.
Μισή ώρα αργότερα, οι ναρκέμποροι επανεμφανίζονται στην πλατεία. Ο Βάσος Γεώργας ιδιοκτήτης του «Bibliotheque» κι ένας από τους εμπνευστές και διοργανωτές του φεστιβάλ «Αναψυκτήριον: Τα Ωραία Εξάρχεια», σχολιάζει σε ανάρτησή του: «Θα το λέμε και κανείς δεν θα μας πιστεύει πως όταν υποσχόντουσαν να καθαρίσουν τα Εξάρχεια, εννοούσαν από όλους όσοι παρεμποδίζουν την ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών».
Ο αγώνας πάντως θα συνεχιστεί. Το τετραήμερο δεν άφησε πίσω του μόνο δάκρυα από τα χημικά. Αλλά και χαμόγελα για τη ζωντάνια που είχε η πλατεία μετά από καιρό. Άφησε παρακαταθήκη τον τρόπο που μπορεί ο κόσμος να λειτουργήσει συλλογικά και έκανε τις βιβλιοθήκες μας πλουσιότερες. «Να ανταμώσουμε γρήγορα πάλι», που λέει κι ο Β. Γεώργας.
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτα στην Αυγή
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.