Καραγιώργη Σερβίας 10, υπουργείο Οικονομικών. Στην επιγραφή του κτιρίου έχει μείνει μπογιά από κάποια κινητοποίηση. Η μπογιά ξεθώριασε με τον καιρό. Τα αιτήματα χιλιάδων εργαζομένων όχι. Λίγο πριν τελειώσει η διαθεσιμότητα και περάσουν το κατώφλι της ανεργίας οι 595 καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών έχουν κατασκηνώσει έξω από το υπουργείο και κάνουν καθιστική διαμαρτυρία.
Το άχρωμο κτίριο έχει πάρει ζωή. Πανό με γιγάντιες σκούπες και αφίσες με σφουγγαρίστρες στις κολώνες, συνθήματα για τα Μνημόνια που δεν κουράζουν γιατί πρωτοτυπουν, τραγούδια. Στο υπόστεγο έχει στηθεί μια σκηνή που χωρά 4-5 άτομα, γύρω – γύρω καρέκλες και τραπέζια. Θα συναντήσεις διαφορετικά πρόσωπα από ώρα σε ώρα, γιατί οι γυναίκες εναλλάσονται σε βάρδιες. “Δεν θα δεις ποτέ το χώρο χωρίς κόσμο”, μου λένε. Οι γύρω μαγαζάτορες βοηθούν. Άλλος θα φέρει νερό, άλλος θα φέρει ένα τάπερ, ενώ μενού αλληλεγγύης έχουν φτιάξει δομές από διάφορες γειτονιές που υποστηρίζουν τον αγώνα. “Φιλικοί είναι ακόμα κι οι αστυνομικοί”.
Κολλημένο σε μια γωνιά ένα χαρτί θυμίζει πόσες μέρες βρίσκονται στο δρόμο. “200”. Θα συνεχίσουν άλλες τόσες, διαβεβαιώνουν, “μέχρι τη δικαίωση”. Γυναίκες γύρω στα 50-55, οι περισσότερες μητέρες, πολλές με ανέργους συζύγους, αρκετές χωρίς άντρες. Σκληραγωγημένες από τις τουαλέτες και τη βρωμιά, βλέπουν “παιχνιδάκι” τα βράδια στη σκηνή.
Κάθισα τυχαία στην μέση μιας από τις παρέες τους. Μπήκα για λίγο στη ζωή τους, στο σπίτι και στην οικογένειά τους. Δεν είχαν πρόβλημα να μοιραστούν δύσκολες στιγμές, να φωτογραφηθούν.
“Στην αρχή μας είχαν με σύμβαση έργου για 200 κάτι ευρώ και τετράωρα δουλειάς που γίνονταν 5ωρα-6ωρα”, μου κάνει η Γωγώ, 50 ετών. Η σύμβαση έγινε αορίστου χρόνου το 2005, οι καθαρίστριες δεν πήραν ποτέ τα λεφτά που δικαιούνταν από τα προηγούμενα χρόνια, συνέχισαν να δουλεύουν υπερωρίες, αλλά τουλάχιστον είχαν μια σίγουρη δουλειά.
Χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς καμία πρόβλεψη για το μέλλον και τις ζωές τους, αυτή η δουλειά χάθηκε. “Δεν ήμασταν μόνο καθαρίστριες. Ήμασταν κλητήρες γιατί ανοίγαμε την υπηρεσία, αρχειοθετούσαμε όταν γίνονταν οι συγχωνεύσεις, βγάζαμε φωτοτυπίες. Τότε μας εμπιστεύονταν και τώρα όχι; Ή μήπως από τους δικούς μας μισθούς θα σωθούν; Και μη νομίζεις το ίδιο σκέφτεται κι ο κόσμος και μας το λέει. Ξέρει ότι οι δικοί μας μισθοί δεν είναι τίποτα, ειδικά μπροστά στις σπατάλες των κυβερνήσεων”, λέει η Μαγδαληνή, 48 ετών από τα Άνω Λιόσια κι αυτή με παιδιά, μ’ένα μόνο μεροκάματο να μπαίνει στο σπίτι. Η πρόταση των υπουργών ήταν οι καθαρίστριες ν’ανοίξουν τη δική τους εταιρεία. “Δεν μας είπαν βέβαια το πώς. Για να κάνεις δική σου εταιρεία καθαρισμού θες μηχανήματα”.
Οι καθαρίστριες αποφασισμένες να “καθαρίσουν” για όλους μας
Οι καθαρίστριες είναι από διαφορετικές περιοχές. Πολλές έρχονται από την περιφέρεια. Η Γωγώ μένει στο Ναύπλιο.Τα εισιτήρια για να πας και να ‘ρθεις είναι όσο ένα μεροκάματο. “Βάλε και τα λεφτά που θες για να πάρεις ένα νερό, κάτι να φας και ξεφεύγει το μπάτζετ”. Έχει δύο παιδιά. Αναγκάζεται να μην σπουδάσει το ένα που πέρασε Καλαμάτα γιατί δεν υπάρχουν λεφτά και το άλλο αντί γι’ αρχαιολόγος πήγε στην εμποροπλοιάρχων στην Κρήτη “για να στηρίξει οικονομικά την οικογένεια”. Στην Ελλάδα των αρχαίων μνημείων σε κάθε γωνιά της χώρας, δεν υπάρχουν δουλειές για αρχαιολόγους. Στην Ελλάδα των Μνημονίων τα όνειρα των νέων δεν έχουν θέση.
Οι απολυμένες καθαρίστριες υποχρέωσαν ακόμα και τα δελτία των 8 να βρούν χώρο για τον αγώνα τους. Ποιος άραγε δεν μπορεί να υποκλιθεί στο μεγαλείο ψυχής γυναικών που σε μια νύχτα άφησαν τις σφουγγαρίστρες πήραν τις ντουντούκες και τις κρατούν ακόμα. Η λέξη ήττα δεν υπάρχει στις κουβέντες τους.
Δεν είναι φυσικά άτρωτες, δεν έρχονται από άλλο πλανήτη. Γελάνε σαν μικρά παιδιά, σε φροντίζουν όπως οι καλύτερες μαμάδες τους γιους και τις κόρες τους, κλαίνε όταν δεν αντέχουν άλλο την κυβερνητική αναλγησία.
Η Δέσποινα, μητέρα δύο παιδιών μονογονεϊκής οικογένειας, ανησύχει μήπως τις διασπάσουν. “Μας είπαν ότι θα προκηρύξουν θέσεις εργασίας, αλλά όχι για όλες. Θα βρέθουμε απέναντι στο σκληρό δίλημμα: δουλειά ή αγώνας. Από τη μία καμία δεν θ’ αφήσει την άλλη μόνη κι άνεργη, από την άλλη όλες έχουμε ανάγκη το μισθό που μας στερούν”.
Το δέσιμο τους είναι μοναδικό. Το έχω συναντήσει ξανά μόνο στις Σκουριές, όπου χωριά και κάτοικοι που δεν μιλιούντανέχουν ενωθεί για ν’ αποτρέψουν μια καταστροφική εξόρυξη. Οι αγώνες αυτών των 200 ημερών από τις απολυμένες καθαρίστριες φαίνονται ξεκάθαρα στο πρόσωπο της Σεβαστής από τη Θεσσαλονίκη. “Έμαθα τί σημαίνει να νοιάζεσαι τον άλλο και να σε νοιάζεται κι αυτός. Περάσαμε στιγμές που καθορίζουν τη ζωή από εδώ και πέρα”, μου λέει με περηφάνια.
Η Σεβαστή νιώθει ότι γνώρισε ένα καινούριο κόσμο μέσα από τους αγώνες
Γιατί όμως κατασκήνωσαν έξω από το υπουργείο Οικονομικών; “Δεν ήθελε να μας δει ο Στουρνάρας μία, δύο, τρεις κι αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι πιο… μόνιμο! Θα μείνουμε εδώ μέχρι να δικαιωθούν τα αιτήματά μας”. Ο αγώνας τους δείχνει ότι είναι καταδικασμένος να πετύχει. Ήδη όμως μετρά μια πολύτιμη νίκη. Όταν μιλάμε για τις καθαρίστριες του υπ. Οικονομικών, όλοι ξέρουν για ποιες μιλάμε.
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.