Κάθεται στη τεράστια αναπαυτική πολυθρόνα της. Πιάνει ένα σοκολατάκι, και πριν καν το αγγίξει με τα δόντια της, το είχε κιόλας καταπιεί. Ανοίγει τον υπολογιστή και αρχίζει να γράφει.
Πολλές φορές φαντάζομαι τον εαυτό μου σαν ένα παχουλό, ολοστρόγγυλο, γκρι καζάνι. Είμαι, λέει, σε μια φωτιά καθισμένη πάνω και βγάζω μπουρμπουλήθρες. Οι περαστικοί κάθονται και με χαζεύουν. Άλλοι χλευάζουν, άλλοι προσπερνούν αδιάφοροι. Εγώ στη θέση μου ακλόνητη. Η φωτιά δεν δυναμώνει, μόνο σιγοκαίει.
…
Έσπαγε το κεφάλι της. Πώς να συνεχίσει την ιστορία; Της είχε κολλήσει από καιρό να γράψει για ένα καζάνι που βράζει. Την έλκυε η νεφελώδης αυτή ιδέα χωρίς να ξέρει πού ήθελε να καταλήξει. Έβλεπε πολύ συχνά στον ύπνο της ότι ήταν ένα καζάνι. Βλέπετε ήταν και εκείνη στρουμπουλή, σχεδόν ολοστρόγγυλη. Πολλοί κορόιδευαν τον τρόπο με τον οποίο κουνιόταν ο θεόρατος κώλος της και το στήθος της που ξεπρόβαλλε σαν τους αμμόλοφους στην έρημο.
Ήξερε ότι θα ήταν πιασάρικο ένα τέτοιο μυθιστόρημα. Γιατί ήξερε πως όλοι γύρω της έβραζαν. Έβραζαν από θυμό, οργή και απελπισία. Της άρεσε να παρομοιάζει και τους άλλους ανθρώπους με καζάνια που βράζουν. Όχι επειδή κάποιος ανάβει μια φωτιά και καίγεται ο κώλος τους, αλλά πάνω από όλα γιατί είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους σαν καζάνια: είναι δυσκίνητοι, δύσκαμπτοι, δυσκοίλιοι, δυσλειτουργικοί. Και πολλές φορές γκρι.
Έπιασε ακόμη ένα σοκολατάκι. Πριν το φάει το κοίταξε σαν να μην είχε δει ποτέ γλυκό στη ζωή της. Το έβαλε στη θέση του. Σηκώθηκε και κοιτάχθηκε στο καθρέφτη. Το είδωλό της, της επέστρεψε ένα καζάνι. Δεν ήταν τα περίσσια κιλά της που την εμπόδιζαν να δράσει. Αλλά ένας ακατανίκητος φόβος που συνόδευε κάθε κίνησή της.
Ένας φόβος που την ακινητοποιούσε. Την έκανε δέσμια ενός πράγματος που δεν θα πραγματοποιούσε ποτέ. Έριξε μια ματιά γύρω της και ξανακάθισε στη βαθουλωμένη πια πολυθρόνα. Άρχισε να εκνευρίζεται που δεν ήξερε τι να γράψει.
Μέσα σε ένα παραλήρημα σκέψεων, άρχισε γρήγορα γρήγορα να γράφει τον επίλογο.
Τότε μεμιάς, η φωτιά δυνάμωσε, το καζάνι άρχισε να τρέμει, άρχιζε να ξεχειλίζει, να ξεχειλίζει, να ξεχειλίζει και σαν χείμαρρος να ρουφάει κάθε νωθρό, κάθε δειλό, κάθε φοβητσιάρη. Κατάπιε όλους τους διστακτικούς, τους συμβατικούς, τους βαρετούς, τους κοινότυπους. Αυτούς που δεν μιλούσαν, σιωπούσαν, κόμπιαζαν.
…
Ένιωσε ξαφνικά πολύ κουρασμένη. Είχε βρει την αρχή και το τέλος της ιστορίας. Αλλά όχι την διαδρομή της. Έκλεισε τον υπολογιστή, ήπιε μια γουλιά σόδα και ξάπλωσε.
Ύστερα από πολλά χρόνια, ήταν εκείνο το βράδυ, που είδε στον ύπνο της ότι ήταν ένα καζάνι που έβγαλε πόδια, και τρέχοντας δραπέτευσε μακριά από τη φωτιά…
Το 3point magazine είναι ένα οριζόντια δομημένο μέσο που πιστεύει ότι η γνώμη όλων έχει αξία και επιδιώκει την έκφρασή της. Επικροτεί τα σχόλια, την κριτική και την ελεύθερη έκφραση των αναγνωστών του επιδιώκοντας την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Σε μια εποχή όμως που ο διάλογος τείνει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας και απαξίωσης προς πρόσωπα και θεσμούς, το 3point δεν επιθυμεί να συμμετέχει. Για τον λόγο αυτόν σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού, σεξιστικού περιεχομένου θα σβήνονται χωρίς ειδοποίηση του εκφραστή τους.
Ακόμα, το 3point magazine έχει θέσει εαυτόν απέναντι στο φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, σχόλια ανάλογου περιεχομένου θα έχουν την ίδια μοίρα με τα ανωτέρω, τη γνωριμία τους με το "delete".
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 3point.